Groezrock - Volwassen festival

Groezrock, Meerhout, 8 november 2008

Groezrock 2007. U herinnert het zich vast nog wel: koud, kil en een beetje nat. Voor de zeventiende editie van het Meerhoutse punk/ska-festival waren de weergoden heel wat gunstiger gezind. Het werd een tweedaagse van zwoele temperaturen en frisse briesjes die heel wat goede muziek met zich meebrachten.

Voor het eerste optreden begaven we ons naar de 'Core Stage', waar het zestal van The Blackout de aftrap van het festival mocht geven. Deze jonge band zagen we de afgelopen twee jaren reeds meermaals op Belgische bodem aan het werk. De bandleden hadden er zoals gewoonlijk enorm veel zin in en dat gold ook het publiek.
De tent was inmiddels aardig volgelopen en jonge meisjes verdrongen zich voor de hekken om, ondanks de brede securitybarrière, zo dicht mogelijk bij de band te komen. 

Toch zette de groep hier niet echt een topprestatie neer. De bindteksten zijn nog steeds weinig origineel tot op het punt dat we ze luidop meedeclameerden. Wat echter niet te ontkennen valt, is de hopen ervaring en zelfvertrouwen die de groep de laatste paar maanden heeft opgedaan. We zagen een muzikale evolutie in stijgende lijn sinds het laatste Belgische optreden. De muzikanten zijn in hun eigen nummers enorm gegroeid en durven steeds vaker buiten de lijntjes kleuren. 

Toen we vernamen dat de Amerikaanse poppunkers van All Time Low op Groezrock zouden spelen, vreesden we voor heel wat geboycot en boegeroep van de stoerdere  generatie rockers. Tot onze verbazing zagen we tijdens de set van de band echter heel wat van die stoere mannen de nummers woord voor woord meebrullen.

Met hun dansbare nummers als Poppin' Champagne en Shameless is All Time Low niet alleen dé ideale festivalband, ze slaagden er zelfs in het publiek te verenigen. Alex Gaskarth toonde zich een perfecte frontman en moedigde het publiek op de juiste momenten aan: "I want to see some more crowdsurfing. These security guys look bored." en zo geschiedde. Na de fantastische afsluiter Dear Maria, Count Me In konden we het van zowat alle gezichten aflezen: deze vijfendertig minuten waren veel te kort.

Groezrock bood dit jaar de kans aan heel wat nieuwe bands om zich op Belgische bodem te komen bewijzen. Zo gaf ook The Audition het beste van zichzelf. Terwijl we ons over de weide naar de Core Stage haastten, kwam het welbekende "Oh oh ooh"-refrein van You've Made Us Conscious ons reeds tegemoet.

De rest van de set bestond uit gelijksoortige nummers: dansbaar en met huizenhoge refreinen. Op de band zelf hebben we niks aan te merken, hoewel iets meer emotie de muziek wel ten goede zou komen. Desalniettemin was het duidelijk dat deze jonge Amerikanen hun best doen en wij hebben ons dan ook prima vermaakt.

Het was alweer een hele tijd geleden dat we Silverstein in een Belgische zaal of op een festival aan het werk zagen. Tot onze grote vreugde stonden de Canadezen geprogrammeerd en daar werd met ongeduld naar uitgekeken. Alle kritiek over de slechte kwaliteit van een Silversteinoptreden willen we bij deze dan ook de kop indrukken. Deze band zorgde immers zonder enige twijfel voor het hoogtepunt van de dag. Zowel vocalist Shane Told als zijn band gaven het beste van zichzelf. Ultieme meebrullers My Heroine, Smile In Your Sleep en My Heart Bleeds No More werden zoals verwacht voor het einde van de set bewaard. Moeiteloos zette deze groep de overvolle tent in vuur en vlam. Het was een genot om te aanschouwen.

Zo goed als de sfeer bij Silverstein was, zo slecht leek hij aanvankelijk bij Finch te zijn. De afstand tussen podium en publiek leek voor de band net iets te groot om te overbruggen. Op de muziek viel niet veel aan te merken en ook de bandleden leken hun uiterste best te doen. Het was echter wachten tot het allerlaatste nummer What It Is To Burn voor de bom eindelijk ontplofte. Voor ons was dat net iets te weinig en wij bleven op onze honger zitten.

Intussen stonden we voor een dilemma: Anti-Flag of Hot Water Music? Wij stelden ons tevreden met stukjes van beide sets, maar tot op heden zijn we er nog steeds niet uit waar de voorkeur naar uit zou moeten gaan. Bij Anti-Flag zagen we punk zoals we het graag zien: amusant, opzwepend en met de onmisbare hanenkammen. Het was een schouwspel van beukende vuisten, crowdsurfing, circle pits en sing-alongs dat voor ons net iets te wild was. Hot Water Music daarentegen speelde een erg strakke set en wist zonder twijfel heel wat nieuwe hartjes voor hen te winnen.

Tenslotte gingen we nog even op bezoek bij Billy Talent. Op Rock Werchter waren de punkers de opener van het weekend. Dit jaar mochten ze de eerste dag van Groezrock afsluiten. Opener Devil In a Midnight Mass was meteen een schot in de roos en zanger Ben Kowalewicz sprong als een losgeslagen punkaapje van de ene kant van het podium naar de andere. De set werd een opeenvolging van hits: This Is How It Goes en Try Honesty zorgden voor de nodige sfeer in de tent. Dat was echter nog niets in vergelijking met de (redelijk voorspelbare) toegift. Na een intense en uitgesponnen versie van Red Flag kregen we het langverwachte Fallen Leaves voorgeschoteld. Het publiek veranderde prompt in één meejoelende massa, de ene al met wat meer Jägermeister achter de kiezen dan de andere. Een betere afsluiter van deze eerste festivaldag hadden we ons niet kunnen wensen!
[pagebreak]
Op dag twee stond El Guapo Stuntteam al trappelend klaar om voor de zoveelste keer dit jaar weer eens de boel op stelten te zetten. Jammer genoeg  kregen deze rockers niet de ontvangst die ze verdienden. De muziek zat zeker goed en het geluid was dik in orde. Maar hoe vol de mainstage ook mocht zijn, deze keer kreeg de Limburgse trots de tent niet platgespeeld.

Ieder jaar opnieuw worden de skaliefhebbers slecht bedeeld. Dit jaar was het de beurt aan The Toasters uit New York om die minderheid te bedienen. Zij doen hun ding al 25 jaar. Ondanks de vele personeelswissels en een eigen inmiddels ter ziele gegane label, mogen ze toch de titel claimen als langst bestaande Amerikaanse skaband. Het is dan ook geen wonder dat ze de tent in een mum van tijd in vuur en vlam zetten en hun 2-Tone Army het licht lieten zien.

Verrassing op de affiche was dit jaar toch wel No Fun At All. Hoewel ze al tweemaal eerder het festival mochten headlinen, stonden de Zweedse skatepunks al in de namiddag op het podium. Ondanks een split in 2001 en een ondertussen drie jaar durende reünie-tournee slaagden ze er nog steeds in om iedereen anthems als Master Celebrator mee te doen brullen. Ze waren terug en ze stonden sterk! Verwacht je tegen het einde van dit jaar maar aan een knaller van een nieuw album!

Dit jaar werd Groezrock zwaar geplaagd door afzeggingen. Nadat Good Charlotte al liet weten dat ze wegens familiale problemen niet zouden opdagen, stuurden de bandleden van Lit vanwege een hersentumor vastgesteld bij de drummer ook hun kat. Veel respect en medeleven vanuit de scene, maar veel tranen werden er onder het publiek niet voor gelaten.

De organisatie van Groezrock had niet enkel gezorgd voor een geslaagde vervanger, ze liet zich zelfs van zijn sterkste kant zien met de Bouncing Souls als vervanger voor Lit. Bouncing Souls en een corestage zijn een vreemde combinatie, maar de tent liep snel vol voor deze lichthartige punkrockers en diezelfde tent stond nog sneller op zijn kop. Met een gevarieerde playlist gaven de Souls er een lap op en kregen het ze het publiek in een oogwenk mee.

Als men in Meerhout de woorden hardcore en New York in de mond neemt, dan resulteert dat al gauw in Agnostic Front. Noem hen gerust de opa’s van de hardcore, aangezien ze ondertussen - net als The Toasters - al 25 jaar meedraaien. Jammer genoeg was de grens tussen sterke nummers en lawaai deze keer flinterdun en pikten we nog snel een streepje Face To Face mee op de mainstage, al wachtend op de volgende band.

In plaats van Good Charlotte kregen de festivalgangers Thursday te zien. Geen slecht woord over de muziek, maar de overvloed aan bedankjes en gelul was er te veel aan. Zonder overdrijven heeft Thursday meer dan 10 minuten bij elkaar gekwetterd. Niettemin een (meer)waardige vervanger. Jammer voor de Good Charlottefans die blijkbaar nog niet op de hoogte waren en voor het podium stonden te wachten op hun favoriet.

Na een lange warme dag was het eindelijk tijd voor Bad Religion. Wat Agnostic Front voor hardcore betekent, is Bad Religion voor de punkrock. Jammer genoeg wegen de jaren ook al door bij deze anciens en bracht de headliner van de avond een makke ‘best of’.

Groezrock blijft het festival bij uitstek voor de punkrock- en hardcorescene. Met het almaar stijgende succes waren er in het verleden wel eens problemen met de forse groei, maar meer dan ooit tevoren heeft de organisatie bewezen dat ze een festival kunnen laten groeien en er toch een comfortabel evenement van kunnen maken.