Grizzly Bear - Villagers - Atmosferisch en aards tegelijk
Ancienne Belgique, Brussel, 5 november 2012
Bestaat er een betere manier om een lang weekend af te sluiten dan met een concert van Villagers en Grizzly Bear? Wij dachten van niet! En daarom waren wij dus in de AB want daar stonden de spannendste Ierse band en hun vrienden uit Brooklyn op één podium.
Zeg nu zelf: met deze twee bands na elkaar kon je moeilijk spreken van een hoofdact en een voorprogramma. Akkoord, Conner O’Brien en co hebben nog niet zoveel platen op hun actief als hun geestesgenoten van over de Grote Plas, maar met ‘Becoming A Jackal’ maakten ze wel een van de beste albums van 2010 en The Waves belooft al veel voor het komende album ‘Awayland’ dat uitkomt in januari.
Wij waren natuurlijk al vroeg in de zaal om nog meer nieuwe nummers te horen, maar de band trapte af met twee oudjes: het toepasselijke Set The Tigers Free en Home. Eigenlijk was ook dat tweede nummer passend, want na deze show volgde er alleen nog maar eentje in Amsterdam en dan zat de tour met Grizzly Bear erop en mochten de jongens naar huis met Ryanair.
The Bell was het eerste nummer van ‘Awayland’ op de setlist, maar eigenlijk is dat al een oudje dat de band al enkele jaren live speelt. Met zijn trance-achtige slot past het wonderwel naast nieuwe single The Waves, al eindigt die nog apocalyptischer.
Dat O’Brien zijn angsten nog steeds niet verjaagd had, schreeuwde hij uit tijdens het hartverscheurende Becoming A Jackal. Het zorgde nog maar eens voor kippenvel.
Hierna trok Villagers voluit de kaart van de nieuwe plaat met achtereenvolgens het lieflijke Nothing Arrives, het harmonievolle My Lighthouse - met verder enkel de akoestische gitaar van O’Brien en wat pianotoefjes van Cormac Curran -, Passing A Message (met weer verwijzingen naar de zee), de toekomstige hit Earthly Pleasure en The Waves.
Nu al is duidelijk dat ‘Awayland’ minstens zo goed en zo gevarieerd zal klinken als het debuut. Deze jongens worden groot. Schrijf maar op!
Terwijl Villagers in hun teksten vaak naar de zee verwees, leek het wel of de jongens van Grizzly Bear op de bodem van de zee stonden te spelen. Niet dat het geluid slecht was, helemaal niet, maar de New Yorkers lieten achttien lampen op die als kwallen leken rond te drijven.
Hier was helemaal geen sprake van een aanpassingsronde, maar drie songs uit ‘Shields’ fungeerden als opener en meteen viel op hoe gespierd de band live klinkt. Vooral de vier krachtige stemmen, die afwisselend apart en dan weer samen klonken, zorgden voor dit effect.
Het was moeilijk uit te maken wie de beste zanger is, maar samen wisten ze altijd te ontroeren. Zeker in While You Wait For The Others en rustpuntje Foreground.
Dat Grizzly Bear geen band van dertien in een dozijn is, bleek ook uit de af en toe toch wel experimentele avontuurtjes en het aparte instrumentarium. Voorbeelden hiervan zijn de autoharp en de klarinet in Lullabye uit ‘Yellow House’, het huwelijk tussen sax en trompet in What’s Wrong en het tussen noise en stilte golvende I Live With You uit ‘Veckatimest’.
Het meeste applaus oogste de band met zijn grootste hits Yet Again en Two Weeks, al vonden wij het fluitduet van Chris Taylor en Daniel Rossen tijdens Shift ook leuk. Zulke ideetjes zorgden ervoor dat Grizzly Bear tegelijk atmosferisch en aards klonk.
Voor dat atmosferische zorgde Rossen ook vaak met zijn gitaar terwijl Christopher Bear met zijn rollende drums voor seismografische trillingen zorgde. Die twee kwamen samen op Gun-Shy en While You Wait For The Others.
Hoe avontuurlijk en spannend Grizzly Bear soms klinkt, zo voorspelbaar was de setlist. Die was nagenoeg identiek aan vorige concerten. De band zit natuurlijk aan het eind van zijn Europese tournee en dan mag die setlist wel op punt staan, maar toch... zelfs de drie bissen zijn ondertussen een verplicht nummertje, zo leek het wel.
Grizzly Bear trekt vanuit de Lage Landen nog naar Australië en Nieuw-Zeeland, maar Villagers komen nog een keer terug in maart. Naar de Botanique in dit geval. Dat wordt weer likkebaarden!