Grizzly Bear - Zucht naar de wildernis

Koninklijk Circus, Brussel, 13 november 2009

Soms vraagt een mens zich af hoe het Fleet Foxes zou vergaan zijn als Grizzly Bear hun ‘Veckatimest’ eerst hadden uitgebracht. Maar bij nader inzien zijn er toch meer dan voldoende verschillen tussen beide bands. De vossen houden het bij meer traditionele structuren, terwijl de beer wel eens buiten de lijntjes durft kleuren. In het Koninklijk Circus zagen wij een Grizzly Bear die zijn zucht naar de wildernis nog helemaal niet kwijt was.

 

“Hi, I’m St-Vincent.” En eigenlijk was dat niet eens gelogen. Want Annie Clarck stond er dan wel alleen voor deze keer, dat was duidelijk geen enkel bezwaar. In haar zwarte mini-jurkje stak haar bleke huid nog meer af. Ze leek wel een porseleinen popje, maar toonde wel dat er in dat strakke jurkje plaats was voor een behoorlijk stel ballen.

Met enkel haar gitaar en een hele resem pedalen en knoppen had ze deze keer alle touwtjes zelf in handen. Of ze nu haar bewondering voor een Actor Out Of Work uitte, een volkomen gestoord huwelijksaanzoek deed (Marry Me) of gewoon - hoewel, gewoon - om hulp riep (Marrow), elk nummer was even verpletterend. En daarvoor had ze de bijstand van Daniel Rossen niet eens nodig.

Voor Grizzly Bear was diezelfde Daniel Rossen wel onontbeerlijk. Samen met Ed Droste stond hij centraal op het podium en de beide heren namen afwisselend het voortouw. Dat betekende nog niet dat er voor de twee anderen slechts een ondergeschikte rol was weggelegd. De band stond netjes op een rij uitgestald en toonde steeds opnieuw dat de menselijke stem echt wel een majestueus instrument kan zijn.

Tegen een achtergrond van in steriliseerpotten aan een soort moderne kerstbomen opgehangen lichtjes, die het geheel soms een magisch, dan weer een spookachtige toets gaven, speelde Grizzly Bear een mooi uitgebalanceerde set. Southern Point was net als op de plaat ook hier een uitstekende aanzet. Aanvankelijk was het wennen omdat de magie van de plaat een beetje zoek leek, maar dat wende snel en resulteerde dan in hoogtepunten als Knife, Two Weeks en Deep Blue Sea.

Bassist Chris Taylor ontfermde zich ook over de blaasinstrumenten en hanteerde naast de dwarsfluit en de klarinet ook af en toe de baritonsaxofoon ter vervanging van zijn snaarinstrument. Ed Droste zette puntjes op i’s met zijn sampler en autoharp als hij de gitaar niet hanteerde. Christopher Bear beperkte zich tot zijn drums, maar was desondanks en niet alleen vanwege zijn stem van cruciaal belang.

Hoewel we het af en toe moeilijk hadden om alle kronkels en wendingen die de band met hun muziek maakte te volgen, kwam On A Neck, On A Spit toch te vroeg als afsluiter en was dat ene bisnummer (He Hit me (And It Felt Like A Kiss)) er minstens drie te weinig. Aan de andere kant is het uiteraard altijd beter om op een hoogtepunt af te sluiten.

Deze Grizzly Bear heeft zijn instinct nog niet ingeruild voor dat van een schoothondje. En het moge duidelijk zijn dat wij daar niet rouwig om zijn.