Greylag - Goede investering

Botanique, Brussel, 19 november 2014

De passage op Crossing Border Den Haag was niet vlekkeloos en de Duystersessie moet nog komen (nu zondag), maar Andrew Stonestreet hield, ondanks zijn onafscheidelijke muts, het hoofd koel en trakteerde samen met zijn kornuiten de Witloofbar op een onvergetelijke avond.

Het eerste Brusselse optreden van de band uit Portland leek even afgelast te zullen worden want het trio was via een omweg langs Londen van Den Haag gekomen. Om 16 uur  zaten ze nog op de veerboot en gelet op de avondspits was het onmogelijk om tijdig in de Botanique te geraken waar amper twintig mensen waren opgedaagd om de band mee te maken.

Met vereende krachten werden instrumenten en installatie de kelder ingezeuld en om twintig voor negen stond de band al paraat. Opvallend cool en helemaal niet nerveus zoals in Breda.

Dat Stonestreet toch op zijn moeder riep in de stevige opener was dan ook niet uit angst maar wel uit trots. "Mama, if you could see me now", klonk het fier in Mama en Daniël Dixon onderstreepte dat met stevige lijnen gitaar terwijl Brady Swann met zijn drumwerk op de knieën mikte.

Daarna deed Stonestreet met een akoestische intro de luiken dicht en werd het gezellig met Another, dat meteen de meer akoestische kant van de band toonde al zit er ook een refrein in met enterhaken die zich in je vel vastzetten.

De vettige basintro van Kicking kwam live nog beter uit de verf dan op de plaat en ook het vinnige gitaarspel van Dixon was zeer prominent aanwezig. Dat had zijn voordelen maar ook een belangrijk nadeel: de - nochtans niet onaardige - stem van Stonestreet verdronk wat in de mix. En dat had hij zelf ook door, want hij vroeg de geluidsman om er iets aan te doen.

Dat lukte ten dele; met name in de rustigere nummers. Maar in topper Yours To Shake helaas niet doordat Dixon zijn gitaar eerder liet huilen dan grommen zoals op de plaat. Het was dus vooral genieten in songs als Arms Unknown, Burn On en Black Sky, dat akoestisch werd gebracht.

Ook afsluiter Walk The Night, waarin Dixon en Stonestreet elkaar wel perfect vonden, overtuigde met Stonestreet aan de micro, de handen nonchalant in de zakken maar met een gezicht dat pure inleving verried en Dixon op zijn gammele, goudkleurige gitaar.

Het best kwamen echter One Foot en vooral Burn On uit de verf. Op het album niet meteen onze grootste favorieten, maar live wel onweerstaanbaar dankzij een goede opbouw en een indrukwekkende Brady Swann achter de drumkit, zich op de juiste momenten inhoudend om dan overhoeks toe te slaan.

Amper vijfentwintig mensen waren voor Greylag naar de Botanique gekomen, maar ze kochten wel praktisch allemaal het album en dat zou wel eens een heel goede investering kunnen zijn.