Gregory Porter - Geen onverdeeld succes

Casino, Lille, Frankrijk, 19 maart 2016

Vorig jaar zette de Amerikaanse jazz-zanger Gregory Porter een uitmuntende prestatie neer op Gent Jazz. De omstandigheden waren er ideaal: een zwoele zomeravond, een enthousiast publiek en een klank om duimen en vingers van af te likken. Benieuwd of de vierenveertigjarige ster uit Los Angeles het ook in zaal kon. Daarvoor trokken we naar Rijsel waar Porter het mocht waarmaken in de knappe concertzaal van het Casino van Lille.

Met Holding On (het eerste nummer van zijn nieuwe plaat) opende hij het concert en zette hij daarmee meteen de toon voor wat we anderhalf uur te zien zouden krijgen: een enthousiaste zanger, die bijzonder goed bij stem was omringd door een schare topmuzikanten die één voor één mochten uitblinken in solo’s waaruit hun grote talent bleek. Geen toeval, want Porter wordt begeleid door virtuozen die hun instrument meer dan beheersen. Albert “Chip” Crawford op piano, de enige blanke in de begeleidingsband, bijvoorbeeld gaf quasi alle songs via zijn toetsen extra kleur en een laagje bijkomende schoonheid.

Porter, met opvallend rode schoenen, putte vooral uit zijn met loftrompetten bejubelde album ‘Liquid Spirit’, maar liet ook al enkele songs uit zijn op 6 mei te verschijnen nieuwe plaat horen. Zo zat het titelnummer Take Me To The Alley als derde song in de set. Na de ietwat trage start dommelden de Franse fans wat in, maar Porter haalde net op tijd de hit Liquid Spirit boven om het zittende publiek terug wakker te schudden, niet in het minst vanwege de glansrol die drummer Emanuel Harrold kreeg toebedeeld in wat stilaan een klassieker mag worden genoemd.

Hey Laura zat daar onmiddellijk na; een parel van jewelste, die Porter met veel gevoel en timing bracht. Het is één van die liedjes die je doen denken aan de roots van de zanger. Zijn songs zijn immers diep geworteld zijn in de gospel- en soultraditie (Porter is de zoon van een vrouwelijke dominee). Het was dan ook geen toeval dat de soulhelden van weleer door hem bij name genoemd werden doorheen de liedjes, die hij bracht. Zo bracht hij een eerbetoon aan kleppers als Sam Cooke, James Brown, Otis Redding om er maar een paar te noemen.

Soms werden de songs wel erg lang uitgesponnen waardoor de solo’s ietwat aan kracht verloren en de verwondering wegebde. Ook het feit dat Porter zijn liedjes zonder bindteksten met elkaar verbond en enkel zijn dankbaarheid tegenover het publiek liet zien, was wat jammer. Dat zorgde ervoor dat het concert misschien een ietsje te lang was, het soms wat aan vaart ontbrak en, alles bijeengenomen, niet hetzelfde niveau haalde als zijn Gentse concert vorig jaar, al was dat natuurlijk grand cru.

De maatschappijkritische afsluiter 1960 What?, pittig en vettig gespeeld, maakte dan weer veel goed en deed ons al verlangen naar de volgende passage van Porter door onze contreien. Je kan de man bijvoorbeeld nog aan het werk zien op 9 juli op het Cactusfestival en de dag nadien speelt de Amerikaan in Rotterdam. Maar eerst uitkijken naar dat fonkelnieuwe album.