Great Lake Swimmers - Waardige terugblik

De Casino, Sint-Niklaas, 18 oktober 2024

Twintig jaar en negen studioplaten heeft Great Lake Swimmers al doorgemaakt om te komen waar ze nu zijn. Tijd dus om even terug te blikken. Tijd ook om de productie te overschouwen en misschien zelfs te herwerken. Dat heeft Tony Dekker, de man rond wie dit project nog altijd draait, ook gedaan. Een compilatie met die liedjes kon je je aanschaffen aan de merchtafel en enkele van die versies waren ook te horen in De Casino.

 

Voor Eerie Wanda was spelen in De Casino een halve thuiswedstrijd. Zij hoeft immers van niet (zo) ver te komen, gezien Nederland nog steeds de thuishonk van de Nederlands-Kroatische is. En bovendien was ze niet echt zwaar gepakt. Met kompaan Gregor beperkte ze zich tot elektrische gitaar en enkele synths. De schoenen aan haar voeten leken al snel te storen en verdwenen na enkele nummers in de coulissen. Muzikaal was dit niet echt iets waar we warm van werden, ook al spraken de eerste paar liedjes en dan vooral de cover van Daniel Johnstons Devil Town ons wel aan. Vooral als de ondertoon iets donkerder en minder frivool was, leek de lijm te pakken. Maar als geheel zal dit niet al te lang blijven hangen.

Dan liever Great Lake Swimmers, in deze versie herleid tot trio met multi-instrumentaliste Colleen Brown en drummer-bassist Ryan Granville-Martin in de rangen. Die twee zorgden ook voor de onmisbare tweede (en derde) stem in zowat elk van de songs, een onontbeerlijk onderdeel van deze Canadese band naast uiteraard die van frontman Tony Dekker.

Uit elk album van de band werd voor deze set een nummer gepikt, steeds herkenbaar, maar toch altijd iets anders dan we van hen gewend zijn. Voor de fans was het dan ook een verademing om de songs, die ze al goed kenden, in een - zij het licht - aangepaste vorm te horen. Dat was al zo met opener Still, dat samen met Stealing Tomorrow en Pulling On A Line uit het meest populaire album van de band, 'Lost Channels', werd gevist. Deze versies waren vooral soberder, kleiner gearrangeerd, hetgeen uiteraard ook met de line-up van de band te maken had.

De aanpassingen aan de vroege nummers van Great Lake Swimmers als Moving Pictures Silent Films en Bodies And Minds waren veel subtieler, misschien gewoon omdat die songs in se eerder bescheiden werden gehouden. Dat had wel als nadeel – als je het zo al mag noemen – dat de nieuwe versies minder vertrouwd klonken, zelfs al waren de verschillen klein. Of misschien was het eerder dat we, zoals door Dekker aangegeven, een aantal songs (waaronder bijvoorbeeld Three Days At Sea (Three Lost Years)) voor het eerst hoorden spelen.

De frontman was ook bijzonder gul met uitleg omtrent de verschillende songs. Zo vernamen we dat het uit Dekkers soloplaat 'A Prayer For The Woods' gepikte Somewhere Near Thunder Bay was opgedragen aan de enorme open ruimtes in Canada, waaraan vanwege de omvang geen namen, maar nummers werden gegeven. Hij legde uit waarom hij Easy Come Easy Go had ingedikt tot de twee “magere” strofes en slechts één keer het refrein, terwijl op de plaatversie het refrein tot zes keer wordt herhaald. Hierdoor kregen deze liedjes meteen een andere dimensie.

Persoonlijk waren we een tikkeltje teleurgesteld dat uit 'The Waves, The Wake', misschien wel de donkerste plaat uit de discografie van de band, enkel Alone But Not Alone werd gehaald, maar in ons boekje werd het wel meteen tot hoogtepunt bestempeld. Daarmee stond het wat ons betreft naast kanjers als het eerder vermelde Stealing Tomorrow en Moving Pictures Silent Films. Daartussen paste ook nog het door Dekker als bis solo gebrachte The Great Exhale.

Wat in De Casino vooral duidelijk werd, was dat deze band een stilaan indrukwekkend repertoire heeft opgebouwd met liedjes, die ongetwijfeld heel wat meer muziekliefhebbers zouden kunnen bekoren, als hen iets meer radiotijd (Spotifytijd?) zou worden gegund. Maar die mening mag u gerust enkel en alleen voor onze rekening laten.