Great Lake Swimmers - Sobere schoonheid
De Roma, Borgerhout, 6 mei 2016
Er waren twijfels; twijfels rond het feit of Tony Dekker een concert boeiend kon houden in de beperkte opstelling, waarmee hij nu de ronde deed. Maar die twijfels bleken ongegrond.
Instrumentale harpmuziek als voorgerecht. Het lijkt misschien saai, maar Mary Lattimore bracht het in haar eentje op heel eigen wijze. Door met samplers en delayknoppen te spelen kreeg het geluid namelijk een driedimensionaal karakter. Soms deed het een tikkeltje denken aan de tristesse van Satie en op andere momenten had het iets van een muziekdoos. Niet voor de hand liggend, maar wel leuk om horen.
En dan was het de beurt aan Great Lake Swimmers, die in uitgedunde versie op het podium stonden. Geen spoor van drumstel of viool, maar wel de staande bas van Brett Higgins, die ook nog doubleerde als pianist en mandolinespeler, en de onmisbare banjo en elektrische gitaar van oerzwemmer Erik Arnesen, die vaak zorgden voor dat tikkeltje extra.
Het was ook niet de bedoeling om de nieuwe plaat voor te stellen. Dat was tijdens de vorige tournee gebeurd. Deze keer werden de vergeten songs ontdaan van spinnewebben, hetgeen er meteen opmerkzaam op maakte wat voor een evolutie deze band heeft doorgemaakt. Want frontman Tony Dekker is niet meer de man die hij was toen hij Great Lake Swimmers in zijn eentje vorm gaf. De pijn van het zijn werd intussen gekanaliseerd en af en toe mag er nu al eens een glimlach de kaakspieren tooien.
Hoe diep hij sneed met die oudere songs bleek eigenlijk al in de opener. Het leek wel alsof Dekker zich kon verplaatsen in de man die hij was, toen hij een song als Backstage With The Modern Dancers schreef; een gevoel, dat meermaals doorscheen tijdens het optreden. In This Is Not Like Home kon je de pijn bijna van zijn gezicht aflezen. Maar dat maakte het er allemaal niet minder mooi om.
En bovendien schiep hij met de nieuwe songs ook ruimte voor meer luchtige gevoelens. De spanning kwam los toen hij een nummer als I Was A Wayward Pastel of Still inzette. De rimpels op zijn gezicht leken dan even gladgestreken te worden.
Wat ook zo mooi was aan deze show was het feit dat je steeds meer werd opgenomen in de cocon. Het was geen toeval dat versies van vergeten songs – hij bracht enkele songs uit het tweede album ‘Bodies And Minds’ omdat hij onlangs enkele dozen vinyl daarvan had teruggevonden – als Various Stages en Bodies And Minds zo mooi uitkwamen. Misschien was dat net omdat het al zo lang geleden was dat die liedjes nog eens werden opgegraven. En omdat het ook voor het publiek zo lang geleden was, ontstond er een soort van verbondenheid.
Maar uiteindelijk waren dat twee pieken van een hooggebergte. In de bissen was er nog één keer die tegenstelling tussen recent (het bijna luchtige Pulling On A Line) en ouder werk (het eerste nummer van de eerste plaat en intussen tot cultsong gebombardeerde Moving Pictures Silent Films), waarbij Mary Lattimore voor nog meer diepgang zorgde.
Het was een stuk soberder, dit optreden in De Roma, dan toen wij hen vorig jaar op Incubate aan het werk zagen, maar de schoonheid was bijna betoverend en zal ongetwijfeld nog even blijven nazinderen. De twijfels waren intussen helemaal weggesmolten.