Graspop Metal Meeting 2019 -
Graspop Metal Meeting, 21 juni 2019 - 23 juni 2019
Donderdag op Graspop, dat is simpelweg alvast in de sfeer komen. De combitickethouders krijgen de kans om enkele minder bekende en vaak Belgische bands te leren kennen in combinatie met een speciale act. Dit jaar kon de organisatie Phil Anselmo overhalen om met zijn band in het glorieuze verleden van het mythische Pantera te duiken.
"It's better to have loved and lost, than to never have loved at all", de quote overviel ons spontaan tijdens het optreden van Sonata Arctica. Zo'n vijftien jaar geleden stonden de Finse symfonische powermetallers met albums als 'Ecliptica' en 'Reckoning Night' nog aan de start van een veelbelovende carrière. De puber, die wij toen waren, hoopte vurig om Tony Kakko en band ooit eens live aan het werk te zien.
Nu, zo'n vijftien jaar en een vijftal op zijn best middelmatige platen later, hebben de Finnen wel opvallend veel van de pluimen verloren. Het vroege Black Sheep ging nog helemaal verloren in de sonische marqueesoep. Tallulah is een geweldig nummer dat enorm diep weet te snijden. Vijftien jaar geleden zouden wij helemaal wild geworden zijn van de gedachte dit ooit live te kunnen horen. Het zorgde samen met afsluiter Fullmoon voor een zeldzaam hoogtepunt in de korte set.
De meeste muzikanten stonden er dan ook meestal bij alsof ze zelf niet goed begrepen waarom ze per se die andere nummers moesten spelen. Gewoonweg niet goed genoeg. Na een paar geweldige platen vroeg in de carrière plots bagger beginnen produceren, het is om droevig van te worden. Maar we hebben ze ooit met veel passie liefgehad en dat is nog altijd beter dan helemaal nooit lief te hebben, toch?
Maar de voornaamste reden waarom we op donderdag al zo talrijk aanwezig waren, was uiteraard de afspraak die we met Phil Anselmo en de geschiedenis hadden. Al vroeg in de set bleek dat die speciale act amper meer om het lijf had dan snel enkele obligate Panteranummers als I'm Broken, This Love en uiteraard Walk af te rammelen.
De echte Pantera-fans lieten het duidelijk niet aan het hart komen en openden al snel een moshpit. Enkele meer sfeervolle nummers als Floods of Cemetery Gates hadden de perfomance sowieso iets memorabels kunnen geven, maar The Illegals zijn een grindcoreband (en from the looks of it nog niet eens zo'n geweldig goede) en houden dus voornamelijk van beuken. Snel een paar stevige nummers afhaspelen dus. Zelfs het bijna obligate Cowboys From Hell paste blijkbaar niet in hun plaatje. Was het dan niet leuk? Toch wel, maar ook niet meer dan dat. En daar hadden we stiekem wel op gehoopt.