Graspop Metal Meeting 2019 - Dag 2: beter dan verwacht

Graspop Metal Meeting, 21 juni 2019 - 23 juni 2019

Vrijdag op Graspop stond alvast in het teken van een afscheid. Alvorens het machtige Slayer finaal uit te wuiven, kregen we echter eerst nog een hele dag metal op hoog niveau voorgeschoteld. 

Om de Graspopmeute alvast goed voor te bereiden op de meesters van de thrashmetal, stond er opvallend veel thrash geprogrammeerd. Beginnen deden we met Death Angel. Altijd enorm veel enthousiasme bij de Filippino-Californiërs. Meer dan het duo Thrown To The Wolves / Voracious Souls hadden frontman Mark Osegueda - wat was de man vrijdagmiddagmiddag heerlijk in vorm! - en zijn achterban dan ook niet nodig om de meute aan Main 2 op te zwepen. Een technisch mankement bij leadgitarist Rob Cavestany zorgde ervoor dat Voracious Souls nog even verlengd werd door de rest, waarna Osegueda de rest van de tijd overbrugde met één van zijn klassieke speeches over de eenheid binnen de metalscene en hoe graag hij ons wel ziet. Het was hem snel vergeven, toen hij vervolgens nog nagenoeg een stel engelen uit de lucht krijste. Hoewel zijn stem vroeger niet altijd als sterk punt gezien werd, lijkt hij nu echt in de vorm van zijn leven te zitten.

De enige echte Deep Purple-bassist is uiteraard Roger Glover. Dat Glenn Hughes, één van de vele muzikanten die ooit bij de Britse oerhardrockers gepasseerd zijn, nu tourt met een "exclusieve" Deep Purple-set, maakte ons niet direct enthousiast. Maar de man was wel te horen op nummers als Sail Away, Burn en het geweldige Mistreated. Toch maar even checken, zij het zonder al te veel verwachtingen. Wat was het dan ook schrikken, toen die bassist, die net leek te zijn weggelopen van een Woodstock-revival-festival, met krachtige vocale uithalen Stormbringer op gang trapte. Ook de drie eerder genoemde nummers kwamen er trouwens vlotjes uit, hoewel het vocale gesoleer aan het einde van Mistreated er helaas net iets over was. Ook het stuk Georgia On My Mind na Smoke On The Water had gerust achterwege mogen blijven. De man heeft nog steeds een geweldig strottenhoofd en loopt daar duidelijk graag mee te koop. Om af te sluiten keerde hij met Highway Star nog een laatste keer terug naar de periode van voor zijn tijd.

Al die thrash op vrijdag, dat moest wel voor conflicten zorgen. Kind van de rekening was Testament, dat moest wijken voor Candlemass. Met Johan Längqwist heeft de Zweedse oerdoommetalband de zanger van het geweldige debuut 'Epicus Doomicus Metallicus' heropgevist. En dat bleek eens te meer een geweldige zet te zijn. Net zoals Glenn Hughes lijkt die man overigens totaal geen last te hebben van de leeftijd. Black Trinity en vooral Astorolus - The Great Octopus bewezen nog eens dat die nieuwe plaat 'The Door To Doom' niet moet onderdoen voor het oude werk. Het vijftal speelde zich vijftig minuten lang de ziel uit het lijf en mokerde het volk in de Marquee tegen de vlakte.

Tijd dan voor nog wat thrash. Anthrax heeft als "big fourband" geen introductie meer nodig. Alsof ze de draak wouden steken met Phil Anselmo de dag eerder, kwamen Scott Ian en co het podium op geraasd met een flard Cowboys From Hell om vervolgens toch gewoon Caught In A Mosh aan te vatten. Geen nieuw materiaal in de winkels en dus stond het de New Yorkers vrij om een hoop klassiekers de weide in te jagen. Got The Time, I Am The Law, Antisocial,... allemaal kwamen ze er vlotjes uit en gingen ze er bij het publiek overigens even vlotjes in. Anthrax denkt duidelijk nog niet aan stoppen.

Een minder conventionele naam op de Graspopaffiche was Lynyrd Skynyrd, dat wellicht de enige band was die een witte vleugelpiano had laten aanrukken. Gesteund door een zomerzonnetje, ademden de mannen uit Florida een veel meer ontspannen sfeer uit; een minder boeiende sfeer ook wel. Frontman Johnny Van Zant (broer van de in 1977 verongelukte frontman Ronnie) laat de dag van vandaag blijkbaar zelfs de controversiële confederates-vlag, waar de band jarenlang zo graag mee pronkte, achterwege en stond daar nu met de stars and stripes rond de micro gewikkeld en op zijn rug uitgestald, nummers als Workin' For MCA en Skynyrd Nation te zingen. Braaf en saai, zo klonk het aanvankelijk ook wel. Pas bij Simple Man en iets later ook bij de reguliere afsluiter Sweet Home Alabama kwam er dan toch wat vuur in. Dat vuur ontbrandde overigens pas volledig, toen pianist Peter Keys encore Freebird inzette, nog altijd de ultieme ode aan de vrijheid en het ongecompliceerde bestaan. En plots had Johnny toch die confederates-vlag rond het statief gedraaid.

Amon Amarth bracht op Main 2 dan weer meer dan genoeg vuur. Letterlijk zelfs. De Zweedse vikings halen graag alles uit de kast om het publiek een goede show te geven, tot enorme vlammenwerpers, vikings die elkaar meermaals te lijf gaan en zelfs een reusachtige opblaasbare draak toe. Het wordt op den duur zelfs een beetje voorspelbaar. Grote verschillen met vorige shows waren er niet, de nieuwe nummers Crack The Sky, Shield Wall en Raven's Fly even niet meegerekend. If it isn't broken, don't fix it, moeten Johan Hegg en zijn mannen gedacht hebben. En daar hadden ze verdomme gelijk in.

Met Slayer was het moment om afscheid te nemen dan toch aangebroken. Voor veel show zijn Tom Arraya en zijn mannen nooit geweest, maar toch hadden ze zich voor hun afscheidstour laten overhalen om enkele grote pentagrammen met Slayer-logo mee te nemen en die regelmatig in de fik te zetten. Ook de doorschijnende doek, die voor aanvang voor het podium hing en waar projecties op te zien waren, was naar Slayernormen indrukwekkend. Zoals het een afscheidstour betaamt, putten de thrashers uit het volledige arsenaal aan albums. Gitaristen Gary Holt en vooral Kerry King puften onder het zichzelf opgelegde moordtempo, zich net niet verslikkend in één van de razende shredsolo's en de eveneens opnieuw scherp ogende Arraya, die zijn enorme baard had ingeruild voor een grote geitensik, krijste die engelen van tijdens Death Angel weer helemaal terug de lucht in. Met bekendste nummers als Seasons In The Abyss, South of Heaven, Raining Blood, Dead Skin Mask en Angel Of Death praktisch back-to-back lag het zwaartepunt van de show toch, zoals we van Slayer gewoon waren, op het ultieme slot van de show. Dat alles leidde tot de conclusie dat we vandaag kregen wat we ervan hadden verwacht en zelfs net iets meer.