Graspop Metal Meeting 2018 - Dag 2: Koning Eddie

Graspop Metal Meeting, 22 juni 2018 - 24 juni 2018

Donderdag mocht dan op een sisser zijn uitgedraaid, op vrijdag stond Iron Maiden gepland. Het Britse metalinstituut kwam al voor de negende keer naar Dessel afgezakt, staat altijd garant voor een spetterende show en heeft met Bruce Dickinson een kei van een frontman in huis die tegen zijn zestigste in de vorm van zijn leven steekt. Wedden dat ze Guns 'n' Roses helemaal zouden doen vergeten?

Graspop Metal Meeting 2018 - Dag 2: Koning Eddie

 

Hoe kan je beter wakker worden dan met wat stevige thrash? Het Britse Savage Messiah had de eer om de als kerk versierde Metal Dome te wekken op vrijdag en deed dat zonder al te veel moeite. Frontman Dave Silver vroeg voor Scavengers Of Mercy om een moshpit en werd op zijn wenken bediend. Vijftig minuten lang zou er voorin het publiek enthousiast gesprongen, rondgelopen en geheadbangd worden op de melodieuze thrashmetal van het viertal. Meermaals sprak de frontman de fans aan zonder dat het concert aan tempo diende in te boeten. Een meer dan geslaagde opener.

 

Aansluitend mocht het Diablo Blvd van comedian Alex Agnew hetzelfde doen op Main 2. Zelf gaf de grofgebekte Antwerpenaar aan dat ze wel een hoger plaatsje verdiend hadden, toen hij bij het aankondigen van afsluiter Black Heart Bleed de jammerklachten van enkele nog niet helemaal voldane fans over zich kreeg. Entertainen kan hij dan ook als de beste, al komt zijn stem soms toch net iets te eentonig over om een hele weide langer te boeien.

 

Als we het dan toch over bands moeten hebben die best een hoger plaatsje verdiend hadden: wie haalt het in zijn hoofd om het Zweedse Avatar te boeken voor een set van godbetert veertig minuten? Het siert Johannes Eckerström en zijn mannen dat ze daarvoor helemaal van Gôteborg waren afgezakt. Zoals hij zelf immers nog aangaf, waren ze net even thuis na een lange tour ter promotie van het nieuwe 'Avatar Country'.

 

Met enkel opener Statue Of The King, met gitarist Jonas Jarlsby die als koning van Avatar Country vanachter de drummer op zijn troon tevoorschijn kwam, kon die nieuwe schijf overigens op weinig promotie rekenen. Het geluid moest dan ook nog eens zwaar bijgeregeld worden waardoor dat eerste nummer een beetje verloren ging. Maar met kleppers als Hail The Apocalypse, Paint Me Red en The Eagle Has Landed werd dat snel goedgemaakt. Voor we het wel beseften, kondigde Eckerström alweer afsluiter Smells Like A Freakshow aan. Het gevoel dat deze mannen gemakkelijk een uur of zelfs meer kunnen vullen zonder aan kwaliteit in te boeten, overheerste.

 

Nadat de laatste noten van Shinedowns Diamond Eyes vanop Main 1 waren weggestorven, maakte het volk zich aan Main 2 op voor het soloproject van Mark Tremonti (Alter Bridge, ex-Creed), dat Graspop al voor de derde keer in vier jaar aandeed. Van het goede te veel, leek het publiek wel te denken, want tot helemaal vooraan waren zelfs tijdens het concert vele lege plekken te spotten. Hoeveel overgave de gitarist ook in zijn virtuoze gitaarspel legde, met nummers als You Waste Your Time, Another Heart of Radical Change wist de Amerikaan toch niet de vlam in het publiek te krijgen, iets waar hij met Alter Bridge keer op keer zonder enige moeite in slaagt.

 

Aansluitend kregen we op Main 1 gelukkig een band die intussen ook een patent heeft op meebrullende festivalweides. Twee jaar geleden werd de Duitse powermetalband Powerwolf nog geplaagd door een makke sound en de promotie van een niet al te sterk nieuw album. Dat was dit jaar wel even anders. Nieuwe single Demons Are A Girl's Best Friend ging er vlotjes in, met dank aan de vlammenwerpers die de sterke performance van het vijftal extra in de verf zetten. Dat belooft voor de nieuwe schijf, die er deze zomer nog aankomt.

 

Ook Avenged Sevenfold kreeg de kans om iets recht te zetten. In 2014 kregen ze een headlinerspot, iets wat vele haters in het verkeerde keelgat schoot en wat ze volgens de meesten niet helemaal wisten waar te maken. Toen toerden ze ter promotie van het verguisde 'Hail To The King', nu hebben ze met 'The Stage' een veel sterkere schijf onder de arm. Getuige daarvan nieuwe nummers als de titeltrack die de debatten opende en God Damn. Toch was het opnieuw niet enorm overtuigend. M. Shadows heeft gelukkig veel charisma, maar daar was hij weinig mee toen hij door (opnieuw) een zwakke geluidsmix amper boven de bassen uitkwam.

 

Dan had hij beter wat van zijn charisma uitgeleend aan zijn gitaristen. Synyster Gates is een geweldig gitarist, maar hij mist de présence om de show te stelen. Hij lijkt altijd een beetje oprecht onder de indruk. Zacky Vengeance ziet er dan weer eerder uit alsof hij nooit ergens van onder de indruk is. Reken daar nog bij dat er nooit echt veel vaart in het optreden zat. Te veel los zand en amper samenhang tussen de nummers.

 

Toen ze Bat Country onderbraken zodat een bewusteloos geraakte fan uit de moshpit kon gehaald worden, was dat een excuus, maar niet veel meer dan dat. Toch jammer, als je bedenkt dat ze echt wel meer dan voldoende geweldige nummers hebben om een headlinerslot te kunnen opeisen. Tijdens nummers als Afterlife en Nightmare stond de weide even helemaal in brand (door de enorme vlammenwerpers zelfs bijna letterlijk) en tijdens het geweldige, ingetogen So Far Away had Shadows dan toch vijftigduizend man aan de lippen kleven.

 

Met Iron Maiden weet je dan weer op voorhand waar je je aan mag verwachten. Toch probeerden ze ons met de 'Legacy Of The Beast'-tour opnieuw omver te blazen met enkele verrassingen. Een reusachtige Spitfire tijdens opener Aces High bijvoorbeeld, of enkele weinig gespeelde klassiekers als Where Eagles Dare, Revelations Of Flight of Icarus (met de mythische figuur die een heel nummer lang boven de band hing, tot wanneer zanger Bruce Dickinson hem met twee Rammstein-vlammenwerpers neerhaalde).

 

"Ik zie daar achterin twee enorme kruisbeelden; vast een voorteken", alludeerde Bruce vroeg in de set al even naar het epische Sign Of The Cross dat later nog zou passeren. Samen met het niet minder indrukwekkende The Clansman kregen we dus weer twee nummers uit de zo ondergewaardeerde Blaze Bayley-periode. Hij bleek wel in zijn nopjes, met eerst dat enorme vliegtuig en daarna ook nog een schermpartijtje met bandmascotte Eddie, wetende dat Dickinson altijd zowel een begenadigd piloot als een degelijk schermer is geweest.

 

De regelmatig wisselende backdrops zijn we intussen al gewend, maar midden het optreden veranderde warempel heel het decor van een loopgraaf naar een kerk waar subtiel zelfs het logo van een zekere Premier League-club in verwerkt zat. Op een dag vol koningen bevestigde Eddie zijn soevereiniteit in het metalland. Of hoe de critici, die het vroeger allemaal veel beter vonden, toch van een kale reis thuiskwamen.

 

Al die nieuwigheden ten spijt, ging het dak er pas echt ouderwets af bij de eerste noten van Fear Of The Dark. Ook Hallowed Be Thy Name was er na de aantijgingen van plagiaat opnieuw bij. Naast Dickinson lijkt ook gitarist Dave murray beter te worden met de jaren. Als we dan toch een minpuntje moeten opnoemen, dan mag het wel gezegd dat springmuis Janick Gers zich meer en meer ontpopt tot zwakke schakel in de machine. Het verschil tussen de accurate en met veel gevoel gespeelde partijen van Murray, diens maatje Adrian Smith en zijn gepingel was immens.

26 juni 2018
Nic De Schepper