Graspop Metal Meeting 2017 - Terug naar het oude
Festivalpark "De Boeretang", 17 juni 2017
Met Rammstein was de grote headliner van het weekend intussen gepasseerd. De rest van het weekend kondigde zich aan als minder druk, maar er was nog meer dan genoeg lekkers over om zo vroeg mogelijk richting weide te trekken.
De eerste afspraak van de dag was voor velen al om halftwaalf aan Main 2. Het Zweedse Avatar heeft de bekendheid in België voornamelijk te danken aan de organisatie van Alcatraz, die de prettig gestoorde bende rond vocalist Johannes Eckerström al meermaals heeft binnengehaald. Op Graspop waren ze nog maar aan het eerste optreden toe en ze solliciteerden alvast naar een plekje op een goddelijker uur.
Eens binnen had het vijftal al Bloody Angel ingezet. Gitaristen Jonas Jarlsby en Tim Öhrström lieten de haren wapperen en het al talrijk opgekomen publiek deed enthousiast hetzelfde. The Eagle Has Landed bewees dat de nieuwste plaat 'Feathers & Flesh' al goed ingeburgerd was bij de fans. Afsluiter Smells Like A Freakshow werd dan weer opgedragen aan de crew die zichzelf het snot uit de neus hadden gewerkt om ervoor te zorgen dat de band toch op tijd aan de set kon beginnen.
Minstens even speciaal, maar net iets minder prettig gestoord, was het Amerikaanse Subrosa, dat aansluitend in de marquee had plaatsgevat. Het vijftal, waaronder twee violistes, brengt een loodzware mix van doom, sludge en stoner die toch niet helemaal tot haar recht lijkt te komen op een groot festival.
Veel minder zwaar ging het er iets later aan toe op Main 1. De Italiaanse, symfonische powermetalband Rhapsody is namelijk nog één keer samengekomen met ex-leden Luca Turilli en Fabio Lione voor een speciale jubileumtour. Eentje tijdens dewelke ze het album 'Symphony Of Enchanted Lands' integraal zouden spelen. Graspop kreeg een ware greatest hitsshow voorgeschoteld. Spijtig genoeg liet de techniek de Italianen meermaals in de steek toen tijdens Wisdom Of The Kings plots de samples wegvielen. Iets later legde Turilli Dawn Of Victory zelfs volledig stil omwille van hetzelfde probleem. Maar zijn enthousiasme bleek onaangetast. Met de gitaar tot net onder de kin opgetrokken liep hij meermaals het hele podium rond. Ook het publiek amuseerde zich onder een nog draagbaar zonnetje en scandeerde afsluiter Holy Thunderforce woord voor woord mee.
In de Metal Dome stond de show van Coheed And Cambria wel in het teken van één bepaald album. Om 'Good Apollo I'm Burning Star IV' volledig te spelen, hadden ze net iets te weinig tijd gekregen, maar het overgrote deel van de set was wel op die schijf terug te vinden. Opener Welcome Home kon dankzij de wisselende gitaarsolo's nog op veel bijval rekenen. Het gezicht van zanger Claudio Sanchez' – wat heeft zijn stemgeluid veel weg van dat van Geddy Lee – verdween nadien alsmaar verder achter zijn weelderige haardos en ook het concert begon wat te slabakken door het gezapige tempo.
Bij Gojira op Main 1 ging het er dan weer allesbehalve gezapig aan toe. Nu ze een volledig hoofdpodium ter beschikking hadden, konden ze hun krachtige mix van death, groove en prog extra in de verf zetten met vlammenwerpers. Maar echt nodig bleek dat niet om de menigte uit het dak te laten gaan tijdens nieuwe nummers als Silvera en Stranded. Voor aanvang van het machtige Flying Whales ging het publiek alvast uit elkaar voor een soort van wall of death. En de meute bleef enthousiast op elkaar inbeuken tot de vier Fransen met L'Enfant Sauvage een eind maakten aan de zoveelste zegetocht door Dessel.
Ook Alter Bridge heeft weinig moeite om een festivalpubliek voor zich te winnen. Het viertal uit Florida zorgde met Come To Life voor een grootse binnenkomer en schakelde niet meer terug. De rest van de set ging er met Cry Of Achilles en Ties That Bind op kop vlotjes in. En ook Blackbird kon weer op veel enthousiaste reacties uit het publiek rekenen. Voor afsluiter Rise Today nodigde zanger Myles Kennedy nog even “de coolste gast in showbiz” uit om mee te komen spelen, waarmee hij doelde op In Flames-gitarist Björn Gelotte.
Van een steengoede band met geweldige albums ging het dan de richting uit van een stonerband, die zichzelf pas echt weet te overstijgen op een podium. Monster Magnet maakte in de Metal Dome dankbaar gebruik van het grote led-scherm door het concert te ondersteunen met filmscènes. Zo kregen we tijdens de psychedelische opener Dopes To Infinity alvast een softcore-scène op repeat te zien. Drugs, muziek en porno met de groeten van zanger Dave Wyndorf; veel beter wordt het leven niet. Met ook nog Powertrip, Look To Your Orb For The Warning en als afsluiter Spacelord was de trip compleet.
Intussen waren we alweer bij de headliner aanbeland. Gelukkig was het voor Deep Purple al een heel stuk minder koppen lopen dan de dag voordien, waardoor de Monster Magnet-fans ook nog een mooi plekje konden uitzoeken tegen de tijd dat zanger Ian Gillan tevoorschijn kwam. Na opener Time For Bedlam doken de Britten meteen de geschiedenisboeken in met oudere nummers als Fireball en Strange Kind Of Woman. Fijne, nieuwere nummers als Uncommon Man en The Surprising bleven toch een beetje in de schaduw van oude kleppers als Lazy en Space Truckin'. Toch wrong het schoentje vooral bij de klassiekers. Dat Gillan niet meer de schreeuwer is van vroeger, daar hadden we ons allang overgezet. De proggy Don Airey heet nu eenmaal niet Jon Lord en hoe goed gitarist Steve Morse ook is, zijn virtuoze fusionstijl staat mijlenver van het heerlijke, onvoorspelbare spel van Ritchie Blackmore.
Wanneer Morse echter eenmaal de gitaarriff der gitaarriffs inzette, vielen de zorgen weer even helemaal van ons af. Hoe grijsgedraaid het nummer dan ook moge wezen, wanneer vijftigduizend man Smoke On The Water begint te kelen, dan doe je gewoon mee. Met encores Hush en Black Night, opgesmukt met de nodige toetsen- en bassolo's namen de Britten vervolgens afscheid van het Desselse publiek.