Graspop Metal Meeting 2016 - Zwaar afscheid

Boeretang, Dessel, 20 juni 2016

Regen, onweer, berichten over ondergelopen parkings... Het was met een klein hartje dat we voor de eenentwintigste keer met zijn allen afzakten naar Dessel. Maar de affiche was te mooi om te laten liggen en dus legden we ons lot vanaf vrijdag drie dagen lang in de handen van de weer- en metalgoden. En of het weer de moeite loonde.

Graspop Metal Meeting 2016 - Zwaar afscheid



Vanop de straat werden we al naar binnen gelokt door de noten van Soilworks Nerve. Het Zweedse vijftal zweeft qua sound ergens tussen metalcore en melodieuze deathmetal in en stond op main 2 het beste van zichzelf te geven. We kregen songs uit een heel aantal verschillende albums voorgeschoteld.

Na afsluiter Stabbing The Drama ging het dan weer richting metal dome voor de classic metal van Grand Magus. Het eveneens uit Zweden afkomstige drietal kreeg haar publiek direct mee met krachtige strijdliederen als Steel Versus Steel, Iron Will en Hammer Of The North. Even brak er bijna paniek uit toen plots een ketting loskwam uit de zoldering, maar the show must go on, zoals men al pleegt te zeggen.

Het moest snel gaan, want de derde band op het lijstje stond reeds klaar in de splinternieuwe marqueetent. Geen paarsen geval meer met steunbalken, maar een moderne keet in de stijl van de metal dome. Het Italiaanse Fleshgod Apocalypse vermengt brutale deathmetal met opera en bewees dat de sound aldaar meer dan goed zat. Met ‘King’ hebben ze overigens net een geweldig nieuw album uit en dus overheerste dat de set. Fontman Tommaso Riccardi viel op geen enkel moment uit zijn rol van grimmige ceremoniemeester.

Tijd voor iets helemaal anders; namelijk een vleugje punk. Met Bad Religion stond de “band waarbij andere punkers tot pussies verbleken”, of zo werden ze toch aangekondigd, klaar op main 1. Het record voor meeste nummers in een set kan hen met maar liefst eenentwintig stuks vanop twaalf verschillende albums niet ontsnappen. Nummers als Fuck You, New Dark Ages en Punk Rock Song bewezen overigens dat ze nog lang niet vergeten zijn door de massa.

Om de verscheidenheid nog wat groter te maken, hadden we ook Foreigner op het programma staan. De Amerikaanse rockband rond gitarist Mick Jones zorgde met I Want To Know What Love Is wellicht voor hét emomoment van het weekend. Daarvoor hadden we ook al de hit Cold As Ice en een uitgebreide versie van Juke Box Hero gekregen.

Hoewel Disturbed vlak daarna op main 2 ook nog een verdienstelijke poging deed wat dat emomoment betreft. Zanger David Draiman, overigens zijn eigen grootste fan, nam zijn publiek vanaf opener Ten Thousand Fists stevig vast. Met een ingetogen The Sound of Silence, waarvoor ook strijkers mee het podium op mochten, toonde hij vervolgens hoe goed hij wel was. Ook Nikki Six en DJ Ashba van Sixx A.M. mochten even meedoen. Samen speelden ze Mötley Crüe’s Shout At The Devil. Met het onvermijdelijke Down With The Sickness kwam ook hun set tot een hoogtepunt.

Niet te ver meer weglopen, want we zouden nog heel de avond op de wenken bediend worden op de twee main stages. De blikken gingen nu richting main 1 voor Megadeth. Van het nieuwe album ‘Dystopia’ kregen we onder meer The Threat Is Real en de titeltrack voorgeschoteld en ook ‘Rust in Peace’ was met opener Hangar 18, Tornado Of Souls en orgelpunt Holy Wars... The Punishment Due goed vertegenwoordigd.

Nog zo’n band die net een sterk, nieuw album in de winkelrekken heeft liggen, is Amon Amarth. ‘Jomsviking’ werd vertegenwoordigd door nummers als First Kill, At Dawn’s First Light en Raise Your Horns. Tussendoor nog Pursuit Of Vikings en Deceiver Of The Gods om dan af te sluiten met Twilight Of The Thunder God. We zagen een performance met meer dan genoeg drama en theater om als subheadliner te kunnen dienen.

Maar bovenal stond dag één in het teken van een zwaar afscheid. Black Sabbath, begin jaren zeventig de grote pioniers van al wat ooit in Dessel zou komen spelen, is aan haar afscheidstournee toe en kon niet anders dan ook Graspop vaarwel te zeggen. Mét een Ozzy die wonderwel bij stem was. De emmers met water liet hij dan wel achterwege, maar dat was met het huidige weer gelukkig te noemen. Al viel het al bij al nog goed mee die eerste dag. Al van voor het begin van het optreden begon Ozzy het publiek wat te jennen door vanuit de backstage "Olé olé we are the champions" te zingen. Enkele uren eerder klonk dat bij een bepaalde zanger met heel veel zelfvertrouwen nog als "Olé olé Disturbed".

Met de grote kleppers Sabbath Sabbath, War Pigs en Iron Man zorgvuldig gespreid over de set, wisten ze de aandacht wel heel goed vast te houden. Ook voor cultklassieker Hand Of Doom was ruimte, al was Ozzy toen wel even de toon kwijt. Derde kanshebber voor de titel van emomoment kwam nog na afsluiter Paranoid, toen de Britten het afscheid officieel maakten met de korte, krachtige boodschap “The End” op het grote scherm.

Gelukkig kregen we nog een kans om dat wrange gevoel kwijt te spelen. Op main 2 stond intussen immers het decor van King Diamond opgesteld. Na onder meer Sleepless Nights en enkele nummers uit zijn Mercyful Fate-periode, begon de Deen aan een integrale uitvoering van het album ‘Abigail’. Een niet te versmaden show trouwens, volledig in de stijl van shockrockicoon Alice Cooper. En een meer dan volwaardige afsluiter voor een Graspopvrijdag.

20 juni 2016
Nic De Schepper