Graspop - Het feestje van de zware metalen

Festivalpark "De Boeretang", Dessel, 8 november 2008

Wij zijn al jaren trouwe Graspopgangers. Het driedaagse feestje der zware metalen en fijn opstuivend zand doet het ritme van ons hart elk jaar evolueren naar het tempo van een snelle blastbeat. En waarom ook niet? Tegenover het Werchter-feest van een week later is Graspop kleiner, gemoedelijker en chaotischer. 

Dit jaar hebben we geopteerd voor een dagkaart waardoor we enkele grote namen helaas moesten missen. Zo had vrijdag Ministry op hun allerlaatste doortocht ons waarschijnlijk wel kunnen bekoren, evenals de bay area trashers van Testamen. Ook Obituary aan het werk zien blijft een toekomstplan.

Op zaterdag hadden we Helmet vast meegepikt en goedbevonden. De gebroeders Cavalera kunnen we hopelijk in de toekomst nog eens live meemaken, en aangezien Max Cavalera met Soulfly op Pukkelpop geprogrammeerd staat zit die kans er dik in. De feedback over Def Leppard die we her en der sprokkelden liet niet veel goeds horen, en Kiss was bij ons nooit kind aan huis.

Maar goed, zondag was het aan ons. Een stralend zonnetje en een stoffige wei lonkten. De drukte op het terrein was opvallend. Blijkbaar begint ook op Graspop het publiek zich als een kudde op elkaar pakken. Gelukkig is het terrein groot genoeg om iedereen een plekje te geven, maar af en toe geraakten we niet echt ver in de massa om een band aan het werk te zien.

Ook hier helaas de festinflatie. Een pintje kostte vijfentwintig cent meer, een hamburger al de volle vier euro. Maar goed, we komen in de eerste plaats voor de muziek.

Lauren Harris is dochter van Maiden bassist Steve Harris en heeft eigenlijk niet veel te vertellen. Vorig jaar al mocht ze in het kielzog van papa Graspop openen maar maakte toen niet echt een goeie indruk. Saaie hardrock van dertien in een dozijn. Dit jaar skipten we Lauren zonder veel gewetensproblemen.

Apocalyptica is daarentegen heel andere koek. De blonde finnen zwalpten met hun cello's over het hoofdpodium. Voorzien van een loeiharde drummer brachten ze afwisselend eigen werk en enkele goedgekozen Metallica-covers zoals Seek & Destroy. De eerste vuisten gingen in de lucht, zelfs tot achter de PA, maar toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Apocalyptica beter op een kleiner podium tot zijn recht zou komen. Enkele jaren geleden stonden de Finnen in de Marquee en bouwden daar een onvergetelijk feestje, al bestond de set toen voornamelijk uit Metallica covers.

In Marquee 2 pikten we vervolgens het Zweedse Soilwork mee. Een beetje met een bang hart weliswaar, want ondanks het strakke drumwerk van onze landgenoot Dirk Verbeuren was het live-geluid van Soilwork afgelopen jaren nooit om over naar huis te schrijven. Op cd blijven de melodieuze zangstukken van Bjorn “Speed” Strid ons kippevel bezorgen maar live kwamen ze nog nooit tot hun recht.

Maar zie, het wonder geschiedde. Met een set die voornamelijk gebaseerd was op 'Stabbing The Drama' en 'Sworn To A Great Divide' raasde de band als een storm over het podium. Bjorn's stem kwam glashelder door de complexe brij van synths en gitaren. Tijdens het nummer Stabbing The Drama ging zowat de hele marquee op en neer. Alvast een eerste hoogtepuntje.[pagebreak]

At The Gates is naast Carcass een van de bands waar we al jaren stiekem op hoopten ze nog eens live aan het werk te zien. De gebroeders Björler hebben zich verzoent met zanger Tomas Lindberg en touren de hele wereld rond. Weliswaar zonder enig nieuw nummer maar dat zal ons worst wezen. De band heeft vier albums op haar naam staan waaronder het magistrale 'Slaughter Of The Soul'. Daaruit haalden ze ook het grootste deel van hun set, tot groot jolijt van de fans.

Het nummer Slaughter Of The Soul trok het feestje op gang. Ons viel op op dat drummer Adrian Erlandsson veel ritmevaster speelt dan zijn collega Per Möller Jensen bij de Haunted, die andere band van de Björler-broers. We kregen een mooie razende set te horen, natuurlijk afgesloten door Blinded By Fear. Hopelijk krijgen we de kans om At The Gates nog één keertje mee te pikken, maar aangezien er in september een nieuwe cd van Haunted klaar is, zullen we waarschijnlijk geduld moeten oefenen.

Door het verdwijnen van Opeth verschoof Arch Enemy van marquee 2 naar Marquee 1. We hadden dat iets te laat door en moesten genoegen nemen met een plaatsje voorbij de PA om Angela Gossow en de gebroeders Amott aan het werk te zien. Geen probleem, want de sfeer zat er dik in, en tot helemaal achteraan gingen de vuisten in de lucht. De band opende met Blood On Your Hands uit de laatste CD 'Rise Of The Tyrant', om daarna met Nemesis, My Apocalypse, Ravenous of afsluiter We Will Rise het feestje compleet te maken.

Angela Gossow blijkt een meer dan aimabele frontvrouw te zijn. Ze rent van de ene kant van het podium naar de andere en blijft de fans toespreken tussen de nummers door. De Amott-gitaartandem deed zijn werk méér dan behoorlijk, en het publiek reageerde verschrikkelijk enthousiast. De sfeer in de marquee en de temperatuur liepen hoog op.

In Flames is een beetje gegroeid. Vroeger kon je deze band gaan bekijken in de Biebop, nu staan ze op het hoofdpodium van Graspop. Het geluid zit vanaf de opener Cloud Connected heel goed, en zanger Anders Friden blijkt prima bij stem. Toch lijkt op de een of andere manier het optreden niet helemaal los te komen. Slechts één of twee oude nummers staan in de set, voor de rest wordt er voornamelijk getapt uit 'Reroute To Remain', 'Soundtrack To Your Escape' of de nieuwe cd 'A Sense Of Purpose'. Hoewel niet onbekend, zeker niet bij het jongste publiek, blijft In Flames een beetje een schim van zichzelf vandaag. Anders Friden weet zichzelf tussen de nummers door zoals gewoonlijk geen houding te geven en stamelt de gammele bindteksten. Het geheel komt een beetje tam over.

Over de zoveelste passage van Iron Maiden werd al veel inkt verspild. Wij hebben Iron Maiden ondertussen al een keer of zes meegemaakt, zowel in Vorst als op Graspop. Maar toch was vanavond speciaal. De hele Maiden show stond in het teken van hun bekendste materiaal. Zowat de hele lp 'Powerslave' passeerde de revue, gekruid met nummers uit 'Number Of The beast', 'Somewhere In Time' en 'Piece Of Mind'. Het leek wel of de hele set van die magistrale live-lp 'Live After Death' de revue zou passeren.

Bruce Dickinson was beter bij stem dan afgelopen jaar, en zong vanaf Aces High de sterren van de hemel. Het gitaartrio van Adrian Smith, Dave Murray en Jannick Gers verdeelde de gitaarpartijen, met iets meer solowerk voor Murray dan de rest.

Er kwam geen einde aan het rijtje hits dat Iron Maiden ons voorschotelde. The Trooper zat helemaal in het begin van de set, evenals Number Of The Beast.
Een band van dit formaat moet natuurlijk zijn Spinal Tap-momenten hebben. Tijdens het veertien minuten durende Rime Of The Ancient Mariner bleef één van de decordoeken haperen, wat door Dickinson zelf moest opgelost worden.

Fear Of The Dark is het recentste nummer dat we hoorden, maar werdt dan ook van A tot Z meegezongen door het publiek. Tijdens de bisnummers kregen we nog een verassend Moonchild uit de Seventh Son-periode, net als The Clairvoyant. Met Hallowed Be Thy Name stond er nog één keer kippenvel op de armen, maar daarna was het feestje voorbij. Maar wat een optreden. Dit was Iron Maiden zoals je ze gezien wilde hebben.

Een geweldige live show, geen overbodige nieuwe CD, enkel het feestje dat alleen Iron Maiden kan serveren. We kijken al uit naar de volgende editie van Graspop.