Grant-Lee Phillips - Ambacht

Ancienne Belgique, Brussel, 16 oktober 2010

Voor sommigen is dit ouweventenmuziek, anderen noemen het ambachtelijke kunst. Grant Lee Phillips noemt het waarschijnlijk gewoon liedjes. En dat was ook wat wij voorgeschoteld kregen in de AB-Club: liedjes van het betere soort.

Want die laatste plaat van Grant Lee Phillips is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. En dat zou ook vandaag weer blijken, tijdens de laatste dag van wat hij zelf een “ten day rant” noemde, waarbij hij drie Belgische zalen aandeed. De AB was de laatste op het lijstje.

Vooraf mocht Silver Junkie nog even bewijzen dat ook hij het ambacht van songwriter onder de knie had. Dat deed hij van achter zijn piano en akoestische gitaar en met de hulp van de bijzonder vindingrijke percussioniste – drumster is in dit geval te beperkend – Karen Willems, u misschien ook bekend van haar uitstekende band Yuko.

Met een staande lamp en een stenen figuurtje als decor nam het duo ons mee op tocht langs oudere liedjes en enkele splinternieuwe songs. Met allerlei tuinhokgerei stond Willems Tino Biddeloo, zoals de man in het dagelijkse leven heet, bij, die op zijn beurt liet horen over een uitstekende, donkere stem en het nodige talent te beschikken. Wij zijn in elk geval benieuwd naar zijn nieuwe plaat, die heel binnenkort verschijnt.

Grant Lee Phillips zat duidelijk goed in zijn vel. Hij had geen attributen nodig en overtuigde met een stel goede tot fantastische songs, een akoestische gitaar en een stem waaraan wij verslaafd kunnen raken. Met Good Morning Happiness deed hij al meteen alle sensoren afgaan. Het zou niet het enige moment zijn waarop wij onze haren voelden rechtkomen.

Dat hij in een bijzonder goede bui was, bleek ook uit de anekdotes die hij voortdurend opdiste, met het verhaal over hoe hij op Torhout/Werchter een ontmoeting met David Bowie misliep omdat hij de voorkeur gaf aan de lokale catering, als hoogtepunt. Maar hij probeerde zijn idool er nog steeds van te overtuigen om even langs te komen door nummers als Ashes To Ashes in zijn set te stoppen. In dit geval kreeg de klassieker een typisch Phillipsjasje aangemeten en werd het concert er definitief – er waren twee bisrondes – mee afgesloten.

Maar vooraf mochten wij ook nog genieten van een mooie staalkaart van wat Phillips al had verwezenlijkt met zijn band Grant Lee Buffalo, die binnenkort enkele reünieconcerten doet waarbij ook België aan bod zou komen. Wij waren vooral kapot van het ultieme “gedoemdeliefdeslied” Jupiter And Teardrop, dat ons werkelijk aan de grond nagelde.

Er was een hemels Heavenly, een prachtig Seal It With A Kiss en een doorleefd The Hook. Op verzoek nam hij ook nog Mona Lisa onder handen en liet hij zich ontvallen Daan te willen ontmoeten vanwege diens versie van Fuzzy, dat hij dan uiteraard ook zelf speelde. De solo – wat ons betreft één van de betere uit de muziekgeschiedenis – deed hij met zijn stem, maar dat deed nergens afbreuk aan de waarde ven het nummer.

U heeft vast al wel begrepen dat wij fan zijn van het soort ambachtelijk vakmanschap van een man als Grant Lee Phillips. U mag ons dan ook gerust een ouwe vent noemen.