Graham Nash - Schitterende dwarsdoorsnede

De Roma, Borgerhout, 3 juni 2016

Het is eens iets anders, vertelde Graham Nash tijdens zijn concert dinsdagavond in een flinke gevulde Roma in Borgerhout, om niet aan anderen te moeten vragen wat te zingen. Hij refereerde hiermee aan zijn roemrijk verleden als lid van CSN&Y, uitgeroepen tot zowat de eerste supergroep uit de rockwereld. Het betekende wel dat Nash er een ganse avond alleen voor stond. Maar, beste lezer, wees gerust; hij bleek meer dan mans genoeg om de klus te klaren.

Die klus wordt natuurlijk een stuk makkelijker indien je over een oeuvre beschikt waaruit je overvloedig kan putten. En dat oeuvre heeft Nash. Het gaat ver terug in de tijd; tot in de sixties bij The Hollies.

Daar opende hij ook mee: het vlotte Bus Stop en het al wat meer arty King Midas In Reverse. Achteraf is het natuurlijk makkelijk interpreteren maar toen hij die song schreef moet het toch duidelijke geweest zijn dat Nash tot hogere toppen dan de poppie Hollies in staat was. CSN(Y) werd het nieuwe groepje en song nummer drie op de setlist, Marrakesh Express, bracht het publiek daar in sneltreinvaart naartoe. I Used To Be A King kreeg een erg geïnspireerde gitaarsolo van Shane Fountayne, zijn partner in crime voor de hele avond.

In zijn lange carrière heeft Graham Nash vele modes, trends en hypes weten komen en gaan. Britpop, protestsongs, flowerpower, de dromerige singer-songwriters, Nash heeft het allemaal meegemaakt; van binnen en van buiten. Die trends zijn allemaal voorbij of op zijn minst wat verbleekt. Bij Nash is er toch steeds iets van blijven hangen. Immigration Man ontstond volgens Nash uit woede bij een grenscontrole, maar werd dan weer bij wijze van afwisseling gevolgd door Sleep Song, een zachte ballade zoals alleen Nash die kan schrijven en zingen. Hij kreeg ze, zo beweerde hij althans, nooit op een setlist van CSNY.

Hoog tijd voor nieuw werk. Uit zijn jongste (prima) cd bracht Nash de titelsong en de mooie lovesong Myself At, Last die hij verliefd opdroeg aan zijn new girlfriend Amy Grantham. Wasted On The Way bracht ons naar de pauze waarin iedereen na enig aanschuiven tussen pot en pint met iedereen zijn tevredenheid deelde.

Deel twee was in essentie net als deel één: Nash bleek een knappe keuze gemaakt te hebben uit de catalogus. Variatie troef: het gekende Military Madness werd gevolgd door het veel onbekendere Oh Camil ! (The Winter Soldier), destijds geschreven voor een bijna vergeten Vietnamveteraan. Lady Of The Island bleek live een zoveelste knappe ballade.

Midden in de tweede set doken er opnieuw nieuwe nummers op. Golden Days haalde de nieuwe cd, het politiek getinte – Nash wees ons bezorgd op het gevaar van Trump voor Amerika – Mississippi Burning was een outtake uit de ‘This Path Toninght’-sessies, toen in een week tijd twintig songs werden ingeblikt. Back Home, geschreven voor Levon Helm en opgedragen aan alle groten muzikanten die recentelijk dit ondermaanse hadden verlaten, sloot de voorstelling van de nieuwe cd af.

Ook de finale mocht er zijn. Cathedral, solo van achter de piano, klonk sterk en bij Our House vroeg en kreeg Nash de backing vocals uit de zaal. Als toegift vertolkte hij respectvol met buddie Shane Fountayne Blackbird van The Beatles en als ultieme coda offreerde hij de zaal ook nog de evergreen Teach Your Children. De Roma applaudisseerde warm, gemeend, luid en lang maar de zaallichten floepten onherroepelijk aan.

Nash was in Antwerpen en wie daar niet bij was, heeft een heel sterk optreden van een grote mijnheer gemist.