Gotye - Gotye Got Us!
Ancienne Belgique, Brussel, 31 oktober 2011
Doodgemoedereerd wandelde hij het podium op als was het het perron van Antwerpen-Berchem, gekleed in een vintage poloshirt dat hier mode was in de seventies. Vriendelijk wuifde hij naar de nokvolle AB alsof hij een oude vriend zag. De spots brandden nog niet eens. Hij, dat is natuurlijk kersvers superster Gotye alias Wally De Backer.
Wally wilde duidelijk tonen dat hij ook nog altijd “onze Wouter uit Brugge” is, maar hoe sympathiek zijn Nederengels ook is, zich echt uitdrukken in het Nederlands lukte niet. Even zijn bandleden treiteren door hen lachend “stommerik” en “idioot” te noemen, dat lukte nog wel, tot groot jolijt van de fans.
Gotye trapte af met het bezwerende The Only Way en Easy Way out, maar je hoeft hier geen verborgen boodschap achter te zoeken. Hij koos niet voor de gemakkelijke weg. Hij had zijn monsterhit op kunnen sparen tot de bissen of er mee starten, maar hij zat gewoon ergens drie vierde ver in de set.
Ondanks de heerlijke dubvibe van State Of The Art viel ons plots op hoeveel van de muziek uit “een doosje” kwam. Een Lowrey Cotillionorgel meezeulen, is natuurlijk niet te doen, maar akoestische gitaar horen zonder dat er een gitarist op het podium staat, blijft een vreemde ervaring. Naar verluidt treedt Gotye Down Under op met een tienkoppige band. We kunnen ons voorstellen dat dit veel meer energie uitstraalt. Gelukkig was bassist Lucas Taranto erbij in Brussel en die slapte zijn bas ongenadig hard.
Was het daardoor dat het geluid tijdens Don’t Worry We’ll Be Watching You ineens de mist inging? Het euvel werd gelukkig snel verholpen en was tijdens het drumduel in Eyes Wide Open alweer vergeten, mede ook door de knappe visuals. Ontdekten we daar trouwens geen ecologische boodschap? Een idylische zonsondergang boven de outback werd verdrongen door beelden van vervuilende industrie en vulkaanuitbarstingen.
Het verscheurende Heart’s A Mess werd gespeeld op een iPad en dat verhoogde het doosjesgevoel nog meer, maar daartegenover stond dan weer de doorleefde zang van Wally. Over die stem is al veel geschreven, maar het klopt allemaal. Hij lijkt zijn stem te kunnen kleuren met elk palet dat hij maar wil: van Sting tot Sam Moore. Somebody That I Used To Know met het publiek in de rol van Kimbra bracht de zaal tot een delirium. Hij moet het lied nu al ontelbare keren gezongen hebben, maar zijn inleving bleef perfect.
Bronte werkte als een tablet Alprazolam en bracht het publiek in drie tellen van uitzinnig naar ingetogen. Het doek viel, maar het beste moest nog komen. Als een volleerd volksmenner liet Gotye net lang genoeg op zich wachten om dan al zijn duivels te ontbinden in zijn twee soulnummers I Feel Better en Learnalilgivinalovin.
“Veel bedankt om naar min concert te komen.”, klonk het nog een keer en in zijn ogen zag je de oprechte twinkel van een gast die nog altijd niet kan geloven dat de muzikale brouwsels van een nerd zo massaal aanslaan. Even was hij toch weer “onze Wouter”.