Gorillaz - Wanneer cartoons falen en muzikanten opstaan

Vorst Nationaal, 22 november 2017

Waren Gorillaz het waard om uren lang in de file te staan tussen morrende Anderlecht-supporters, foeterende Touring Mobilis-appgebruikers en ander gespuis, dat dagelijks dik tegen de goesting honderden kilometers sjeest van en naar het werk? Maar net. Één toeterende rammelkast meer in onze buurt en we hadden Vargasss92-gewijs Brussel in lichterlaaie gestoken.

Maar tot de orde van de dag kwamen we al snel, toen we de bunker, die ze van heinde en verre Vorst Nationaal noemen, betraden. De plaats waar fijnbesnaarde riedeltjes een stille dood sterven, vakkundig uitgestrooide elektronicadeuntjes de weg verliezen en zwaar donderende beats uiteenspatten op vochtige muren. Dat was voor de mensen op de achterste rijen gisterenavond wederom niet anders.

Gorillaz zijn - of waren toch op zijn minst - geheimzinnige stripfiguren die, dankzij het tekentalent van Jamie Hewlett, nooit oud worden; dit in tegenstelling tot onszelf, die met heimwee terugkijken naar het jaar 2001; het jaar waarin vliegtuigen zich nog een weg boorden door wolkenkrabbers, Belgische vliegtuigmaatschappijen werden opgedoekt en het debuutalbum van Gorillaz uitkwam. Toen traden ze nog op als geprojecteerde animaties met de echte fysieke band achter een scherm. Onherkenbaar, tot de verbeelding sprekend en een tikkeltje mysterieus. Nu staan die muzikanten zwetend en puffend voor die schermen, zich een weg banend doorheen de verschillende genres, die ze zichzelf met wisselend succes doorheen de jaren probeerden eigen te maken.

Is het dan zo vreemd dat we misschien iets meer verwachtten van die projecties? Een simpele goedendag en goedenavond, rechtstreeks naar het publiek gericht, van een Noodle of 2D bijvoorbeeld? Of waarom geen hologram? In tijden waarin ter ziele gegane rappers als 2Pac of Biggie terug tot leven worden gewekt en op een podium worden geprojecteerd, moet het toch maar een klein kunstje zijn hetzelfde te doen met cartoonfiguren. In plaats daarvan kregen we wel niet onaardige animaties te zien. Tijdens de hitjes werden echter gemakzuchtig de videoclipjes getoond. Voor een groep, die het moet hebben van het grafische segment, toch een beetje een teleurstelling.

Maar gelukkig is er nog de muziek. Gorillaz eet al jaren van verschillende walletjes. En hoewel ze kwijlend en opgewonden op verschillende ramen staan te tikken, worden ze nergens echt met open armen binnengelaten. Speelse hiphop werd keurig de zaal ingesleept tijdens 19-2000; Tomorrow Comes Today blijft een zaklampje in donkere, maanloze nachten. En met de drijvende zielskreet die Last Living Souls heet mochten we spreken van een openingskwartier met drie mooi uitgespeelde doelpogingen.

En dan komen we haast vanzelf bij het talent dat Damon Albarn heet. Tijdens El Mañana, On Melancholy Hill en tijdens de bisnummers Hong Kong en Kids With Guns toonde hij waar hij echt goed in is: in wanhoop gewikkelde melodietjes uit de keel schrapen. En verder speelde hij zijn sympathieke zelf, vuurde hij zijn band en koor aan en was hij de enige houvast in een steeds toenemende stroom van gasten, die het podium opstormden om hun ding te doen (de enige die wij herkenden waren Little Simz en die ene dikkerd van De La Soul).

Maar ook goden gaan soms de mist in; en Albarn deed dat tijdens Feel Good Inc. Alles stopgezet, helemaal opnieuw beginnen, eventjes dollen met de band en vooruit met de geit. En toen hij een gênant lachje tevoorschijn toverde, werden we even verblind door zijn gouden hoektand die schitterde onder de podiumlampen; een schittering die niet alleen vakmanschap en bedrevenheid uitstraalde, maar tegelijk ook in één flits meer dan dertig jaar Britpop tentoonstelde.

Dat de nummers vanop ‘Humanz’ het publiek wat minder bekoorden, was op voorhand ingecalculeerd. Toch ontwaarden we iets in de danskuiten tijdens Andromeda (een poging om het discostompgenre te doorboren) en bij het opzwepende Garage Palace. Maar niets leek uiteindelijk opgewassen tegen hits als Stylo, Dirty Harry of het eerder genoemde Feel Good Inc.

Wanneer cartoonfiguren falen, nemen de echte hoofdpersonages het over. Dat was gisterenavond niet anders. Gorillaz is een wereldband met een uitmuntend repertoire, maar een totaalbeleving werd het nooit. Terug de file in en Feel Good Inc neuriën is het enige wat ons restte.