Gorillaz - In het geheugen gegrift

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 27 november 2010

Mick Jones en Paul Simonon samen op een podium, daarvoor wil een mens al eens een inspanning doen. En, o ja, de rest van Gorillaz ook nog. Maar waarschijnlijk was een deel van het publiek daar toch om dat eerst vernoemde duo samen aan het werk te zien. Uiteindelijk was het tweetal maar een radertje in een show die iedereen daar aanwezig zonder een schijn van twijfel nog lang zal heugen.

We hoeven er geen doekjes om te winden: u heeft ongetwijfeld bij de concurrentie al gelezen hoeveel muzikanten er wel niet op het podium stonden en wat voor een grootheden ze als gasten bij zich hadden. Maar er was veel meer dan dat.

Naast ons stond een jongeman met een Graspop t-shirt. En het zou ons niet verwonderen dat er ook reggae- en punkliefhebbers in de Lotto Arena aanwezig waren. Logisch ook, wanneer een band een dergelijk breed spectrum binnen de popmuziek bestrijkt. Van de meest lieflijke popballade over reggae, indie, rock tot zelfs een puntige punksong (Punk), het zat allemaal in deze wervelende show.

Uiteraard was er dat gigantische scherm waarop Jamie Hewlett zijn kunsten mocht vertonen. Het was vooral bijzonder leuk om te zien hoe Hewlett tot dat uiteindelijke eindresultaat kwam. Niet alleen de videoclips kwamen namelijk aan bod – al was dat met gastoptredens van bijvoorbeeld Bruce Willis fantastisch – ook de basisontwerpen en de evolutie die de tekeningen hadden doorgemaakt werd in beeld gebracht. En te zijner tijd werd dat aangevuld met beelden uit bijvoorbeeld de Vietnamoorlog, met name tijdens het door Bobby Womack op schitterende wijze gezongen Cloud Of Unknowing.

Er staan behoorlijk wat pareltjes op de platen van Gorillaz en omdat ze een dergelijke indrukwekkende line-up met zich meezeulden, was er geen enkel nummer dat muzikaal uit de toon viel. Het Hypnotic Brass Ensemble was indrukwekkend tijdens Broken. En de inleiding tot White Flag door het Syrische Nationale Orkest voor Arabische muziek was niet alleen verfrissend, maar ook nog eens bijzonder goed.

Dat de gastzangers, die een groot deel van de charme van dit project uitmaken, is intussen genoegzaam bekend. Jammer dat Lou Reed er niet bij was, maar Bobby Womack en het wervelende trio van De La Soul, dat eerder al voor de opwarming mocht zorgen, maakten dat ruimschoots goed. Toen Womack zijn schuurdeur tijdens Stylo openzette, waren de hitte en alle andere ongemakken op het middenplein meteen vergeten.

Damon Albarn had met Blur al bewezen een charismatisch frontman te zijn, maar hier liet hij tijdens White Flag ook Bono een poepje ruiken. Er zijn duidelijk nog andere manieren om relevante muziek te maken zonder prekerig over te komen. Met ogenschijnlijk gemak wist hij deze logge productie op de sporen te houden. Meer nog, deze 'hst' ging tegen een rotvaart door het repertoire van de vier imaginaire tekenfilmfiguurtjes.

Dit was ongetwijfeld één van de meest indrukwekkende optredens die wij het afgelopen decennium hebben gezien. En de achtduizend andere aanwezigen zijn het daarmee ongetwijfeld roerend eens. Een dergelijke show kan niet anders dan in je geheugen gegrift blijven.