Good Shoes - Degelijk schoeisel

Botanique, Brussel, 28 januari 2010

Het lijkt wel of de kou iedereen aan de kachel had gekluisterd want op de snelweg op weg naar de Botanique was het nog nooit zo rustig geweest. Echte liefhebbers laten zich door zo’n temperaturen uiteraard niet afschrikken en de Rotonde was dan ook verrassend goed gevuld voor Good Shoes. Bleef alleen nog de vraag of dit paar schoenen de kou effectief kon trotseren.

Schoenen worden pas goed nadat ze een paar keer gedragen zijn. Good Shoes timmeren al aan de weg sinds 2004 toen jeugdvrienden Rhys Jones (zang, gitaar) en Steve Leach (gitaar) besloten om hun eenmalige hobbyproject tot volwaardige band om te bouwen. Rhys’ broer Tom werd achter de drums geplant en na enige wissels werd Will Church aangeworven als basspeler. Met ‘No Hope, No Future’ is de groep aan hun tweede album toe en uiteraard hoort daar een tournee bij.

Wat invloeden betreft, hoef je het niet ver te zoeken. Net als Clap Your Hands Say Yeah en vele andere bands hebben Good Shoes de schoenzolen van de vroege Talking Heads gebruikt om op voort te bouwen. Gitaren die naar andere culturen verwijzen en schichtige ritmes in combinatie met de specifieke stem van Rhys Jones zijn de basis voor de nummers.

Net als de nieuwe plaat werd ook de avond ingeleid met The Way My Heart Beats. De sfeer zat er meteen goed in en het publiek werd meteen uitgenodigd om de kwaliteit van hun eigen schoenen te testen.

Aanvankelijk hielden de helden van de avond zich voornamelijk met zichzelf bezig. Leach en Church concentreerden zich op de frets van hun instrument en Rhys Jones had meer oog voor de microfoonstandaard dan voor de toeschouwers. Enkel Tom Jones waagde het al eens, veilig verscholen achter zijn drumkit, om de ogen op te slaan.

Maar toen bleek dat het publiek maar wat graag op sleeptouw werd genomen, kwam daar verandering in. Tijdens Ice Age omhelsde Jones de dichtstbijzijnde fotograaf en maakte hij een ommetje door de zaal - een trucje dat hij later nog eens zou herhalen trouwens - en ook de rest van de band waagde het al eens verder dan de rand van het podium te kijken.

Van eentonigheid kon je de band in elk geval niet beschuldigen. Met City By The Sea werd de snelheid even uit de set gehaald zonder dat dat een echt negatieve invloed had op het geheel, ook al waren het vooral de uptempo songs die het pad effenden. Dan was het vaak prachtig hoe beide gitaristen hun instrumenten bijna met elkaar lieten converseren.

Geen wonder dat de heren besloten om na intern overleg voor de drumkit nog een verlengstuk aan de set te breien. Met We Are Not The Same en I Know werd in schoonheid afgesloten. Bissen waren dan ook, ondanks het klassieke gestampvoet, overbodig. Good Shoes had immers al bewezen dat zij over degelijk schoeisel beschikten, misschien ietsje afgelopen aan de randen, maar nog steeds goed voor een tweede leven.