Goldfrapp - De niet zo akoestische terugkeer
Ancienne Belgique, Brussel, 23 oktober 2013
De gedaantewissels die Goldfrapp de afgelopen veertien jaar ondergaan heeft, zijn niet meer op één hand te tellen. Van trip-hop over vuile electro naar gladde discopop, het Britse duo heeft ongeveer alle hoekjes van de huidige popwereld verkend. Hun onlangs verschenen zesde album ‘Tales of Us’ gaat weer de meer ingetogen, folky weg op die Goldfrapp verlaten had na ‘Seventh Three’. We verwachtten ons dan ook aan een dito concert maar niets bleek minder waar.
De aankondiging van het concert luidde: “De meer akoestische terugkeer van Goldfrapp” maar de opstelling, met naast Alison Goldfrapp en Will Gregory nog vier bandleden deed al vermoeden dat er voor een groots geluid gekozen zou worden. Opener Jo bevestigde dat al meteen en haalde de Kate Bush in de frontvrouw meteen naar boven. Nooit eerder zagen we haar zo statisch en serieus aan het werk, maar het werkte.
De zaal moest wat ontdooien en hetzelfde leek te gelden voor de band. De eerste vijf nummers kwamen allemaal uit ‘Tales of Us’ en trokken de set dus héél rustig op gang. Live klonken nummers als Stranger en Alvar, met een akoestische gitaar in de hoofdrol, echter een pak rijker dan op plaat. Met Yellow Halo werd een eerste ouder nummer gekozen en daarna evolueerde de set, vooral vanaf een slepend Little Bird naar een steeds uitbundigere en pompende sfeer.
Met You Never Know werden de violen, contrabassen en akoestische gitaren voor het eerst opgeborgen om plaats te maken voor de elektronische Goldfrapp die bij het grote publiek het best bekend is. Deze wending hadden we niet verwacht, zeker niet gezien de aankondiging van het concert, maar het werkte ontzettend goed. Thea, uit de nieuwe plaat, paste perfect in dit stevigere gedeelte en ook al was het publiek met dit minder bekende werk ook al stilaan in extase geraakt, toen de begintonen van Ride a White Horse en Ooh La La werden ingezet, viel niet meer te ontkennen dat Goldfrapp hier een schitterend concert aan het neerzetten was.
De grote sterkte van het concert lag in zijn geniale setlist. De geleidelijke opbouw van intiem, traag en akoestisch, naar uitbundig, stevig en stampend was zorgvuldig uitgekozen. Daarbij klonk Alison Goldfrapp ook nog eens bijzonder zuiver en wist ze het publiek met subtiele gebaren en goedgekozen stilzwijgen tussen de nummers door in euforie te brengen.
De bisronde, met uitsluitend ouder werk deed de transformatie van het uur daarvoor nog eens in het kort over. Clowns begon ingetogen, Lovely Head klonk bezwerend en met Train en Strict Machine werd een lekker vuil en loeihard einde gebreid aan een niet bijzonder akoestische, maar wel weergaloze terugkeer.