Glimps 2015 - Frankrijk en IJsland boven
Gent, 18 december 2015
Vijfde editie van Glimps en wij waren even vaak van de partij. Logisch, want nergens anders in Vlaanderen kan je op een avond zoveel leuke, jonge bands ontdekken van over heel Europa. Onze neus glimde dan ook even fel als de natte Gentse kasseien, niet van de regen, maar van opwinding. Op de tweede dag keken we vooral uit naar Fay Wildhagen, helaas zegde de Noorse te elfder ure af. Wie kon dit verlies goedmaken? U ontdekt het hieronder.
Was het al ter voorbereiding van de eerste zondagsdienst? Feit was dat er in Sint-Jacobs voor Illuminine stoelen waren gezet en een warm tapijt uitgerold zodat de kilte niet, zoals gisteren, via de voetzolen omhoog kon kruipen. We gingen er dus lekker voor zitten.
Tussen publiek en muzikanten hing een witte voile. Iedereen verwachtte dat die zou verdwijnen, maar hij bleef gewoon hangen en dus zagen we de muzikanten alsof ze in de mist zaten. Dat was overigens alleen een probleem voor de fotografen. Wij werden minder afgeleid van de mystieke, filmische muziek gebracht op vleugel, violen, gitaren en trompet en voorzien van de nodige tegendraadse elektronica.
Met de mistige, postklassieke klanken van Illuminie in de oren, staken we over naar De Charlatan, op dat moment nog het exotische universum van Kel Assouf, maar wij kwamen voor het jonge geweld van Demob Happy dat zich aandiende met gescheurde shirts, rafelige broeken en lang grungehaar. De band heeft overigens goed naar het Amerikaanse voorbeeld van Nirvana geluisterd en wisselt hard en luid af met meer ingetogen passages. Gitarist Adam Godfrey lijkt zelfs griezelig veel op Cobain. De Britse grunge anno 2015 werd ook voorzien van een vette groove en zo klinkt het toch weer anders.
Zanger-bassist Matthew Marcantonio had maar drie snaren nodig en startte de show met de rug naar het publiek, zich opladend aan de drumbatterij van Thomas Armstrong die al snel in ontbloot bovenlijf zou zitten. Hun album ‘Dream Soda’ is uit sinds oktober en start met het groovy Haat De Stank – jawel!- en bevat ook de leuke singles Suffer You, Junk DNA en Wash It Down. Prima plaatje, maar vanavond kwam het in de Charlatan toch niet tot zijn recht. Marcantonio was amper verstaanbaar en de band, nog vermoeid van een show in hometown Brighton, smeet zich niet helemaal.
Dan maar naar dat andere gitaarbandje, Yung, in Minnemeers dat door The Guardian nog tot nieuwe hoop van de punkrock werd gebombardeerd. Ze konden gisteren de collega van Focus Knack niet echt overtuigen, maar misschien waren ze vanavond wel gerodeerd. De X-factor van dit viertal lag een pak lager dan dat van Demob Happy; Yung speelt daarentegen een versnelling hoger en zanger Mikkel Holm Silkjær heeft een heerlijke rasp. Hij schreeuwde dat het een lust was, maar ook als het gas werd ingehouden zoals in A Stain en Burning Bodies, was Yung genietbaar.
Verder was dit immers vooral luid; zelfs nog voor Silkjær de volumeknop van zijn versterker tijdens afsluiter Blue Uniforms nog een extra draai naar rechts gaf om de feedback van zijn gitaar nog wat punch te geven. Helaas ook hier te weinig rondvliegend spuug, geen stagedivers, zelfs geen echt contact met publiek. Yung heeft potentie maar heeft nog werk aan de podiumprésence.
Een van de redenen om dit jaar naar Glimps te komen was de Noorse godin Fay Wildhagen. Maar zie: zelfs godinnen kunnen niet op tegen virussen en bacteriën en zo moest de ravissante walkure verstek geven (voor het eerst in haar carrière) en moesten we het doen met Yalta Club, het veelkoppige indiecollectief uit Parijs. Gisteren overtuigde Yalta Club hier al eens, ook al zijn de plaatsen in het Lakenmeterhuis zitplaatsen.
Yalta Club heeft weldra een tweede album uit, maar bleek nu al over een voldragen sound te beschikken, iets waaraan het nogal wat beginnende bands aan ontbreekt, en verspreidt een ietwat naïeve, maar onweerstaanbare positieve vibe met elementen uit folk, rock, pop, calypso en zouk en de bijhorende instrumenten zoals ukelele, trompet, melodica, harmonica, gitaar, bas en een pak percussie.
De band had wat af te rekenen met technische problemen, maar lachte die gewoon weg, kroop bij Loser Song samen rond één micro en nodigde het publiek uit tot het bijhorende klapspelletje. Bij Of Mice And Gods trad het enige Duitse bandlid, Corrina Krome, op de voorgrond met zang en… castagnetten!
Na Ride To The Stars probeerde de organisatie de band het zwijgen op te leggen, maar Yalta Club wou absoluut nieuwe single Love (gratis download) nog brengen, hun antwoord op de terroristische aanslagen in hun stad van het voorbije jaar. Ze lieten zich dus niet verjagen, maar gaven nog een keer alles. Wie kwamen we ook al weer zien?
In de vijf jaar dat we Glimps nu al bezoeken, waren we nog nooit in zaal Campo geweest. Daar mocht de IJslander Júníus Meyvant afsluiten. Zoals voorspeld pakte deze jonge kerel het publiek moeiteloos in met zijn noordelijke soul. Maar ook zijn humor deed wonderen. Zo verklaarde hij na een paar songs geen geld meer te hebben om zijn band te betalen. Daarop dropen zijn muzikanten af, namen zelfs zijn gitaar mee en lieten Meyvant solo achter.
Geen nood: er lag er nog eentje binnen handbereik en ook in zijn eentje overtuigde de man moeiteloos met Pearl In The Sandbox, een hartverscheurende ballad over iemand die, na een zwaar verlies, moeite had om opnieuw te lachen, zelfs niet meer kon wenen.
Toen de band terugkwam, keerde ook de soul terug in de muziek en ook al kwamen de strijkers en de blazers vandaag uit een machine, toch ontpopte Meyvant zich tot dé revelatie van deze Glimpseditie. Ontdek de man hier.
En zo zat Glimps er plots weer op, want Bloody Beach liet zich niet meer zien in de Charlatan. Ondanks dat en het forfait van Fay Wildhagen konden we toch weer terugblikken op een fantastische avond en, bij uitbreiding, op een geweldige vijfde editie van Glimps.