Glimps 2015 - Europa leeft

Diverse locaties, Gent, 12 december 2015

Vijfde editie van Glimps en wij waren even vaak van de partij. Logisch, want nergens anders in Vlaanderen kan je op een avond zoveel leuke, jonge bands ontdekken van over heel Europa. Onze neus glimde dan ook even fel als de natte Gentse kasseien, niet van de regen, maar van opwinding.

Jacob Bellens ziet eruit alsof hij allergisch is aan sport. Hij was vast dat ene jongetje dat nooit over de bok geraakte in de gymles en hij draagt dan ook nog eens een bril en is roodharig. Maar de natuur compenseerde dat alles met een warme, volle stem waarmee Bellens zalvende, tedere songs bracht die contrasteerden met zijn gortdroge, grappige bindteksten.

Hij startte voor een zo goed als lege Handelsbeurs, maar op de noten van Tidal Wave (tevens de openingssong van zijn komende album) zeilde het publiek de zaal binnen. Daar wiegde het mee met het zoete ritme van songs als Caught In A Kiss en Polyester Skin en viel het spontaan in elkaars armen op de parels Untouchable en Do You Have Anything Harder.

Zelf speelde Bellens vooral op toetsen en een enkele keer op een akoestische gitaar zoals in Eight Arms To Hold You, een oudje uit 2012. Zijn drie muzikanten ondersteunden hem subtiel met bas, drums, extra toetsen en wat gedempte, elektrische gitaar in Young Again.

Met de perfecte popsongs My Convictions en Back To You besloot de zachte, Deense gastheer die de deur van Glimps vandaag opende zijn set. We geven hem een acht voor sfeer en vriendelijkheid en een minstens even hoge score voor wat hij opdiende.

Met Sint-Jacobs had ook de vijfde editie van Glimps een nieuwe zaal. Om de akoestiek van de kerk eer aan te doen besloot Bill Ryder-Jones een rustige set te spelen met verontschuldigingen van de jonge voorganger zelf. Nu ja, dat hadden we op basis van zijn laatste plaat ‘West Kirby County Primary’ ook verwacht. Het enige, wat we merkten, was dat de drummer met borstels speelde en dat hij vooral de kalmere nummers uit vorige plaat liet passeren en het naliet om zijn bekendste nummer Two To Birkenhead  op te dissen.

Verder lapte de jonge Brit alle katholieke geplogenheden aan zijn laars. Terwijl pal boven hem de stervende Christus hing, hield hij gewoon zijn hoodie op en dronk hij tussen de nummers door Oranjeboom. A Bad Wind Blows Through My Heart mocht de set openen, maar wij kregen het pas koud vanaf derde nummer Daniel, het relaas van hoe zijn broertje verdronk.

Ook het solomoment was prachtig. Het ultrakorte Tell Me You Don’t Love Me Watching was al mooi, maar vooral het lang uitgesponnen Put It Down Before You Break It kreeg iedereen stil. En er was veel volk komen opdagen. Logisch ook, deze jongen staat op het punt van de grote doorbraak en dit was wellicht de laatste keer dat je hem in zo’n intieme setting kon zien.

Bij de twee laatste nummers leerden we nog dat Wild Roses de volgende single wordt en dat energieke nummers als Wild Swans ook goed tot hun recht kwamen in de kerk.

We waren het niet zinnens, maar omdat Trefpunt vlakbij was en de focus dit jaar op Denemarken lag, namen we ook een kijkje bij het vijftal van Keep Camping, dat hier terecht kwam via het uitwisselingsproject 'Excite'.

De Denen staken meteen dansbaar van wal met On The Floor en meteen snapten we waarom de Denen dit vijftal uitstuurden: ze hebben een niet onaardige zanger, een zeer expressieve toetsenist- gitarist en twee drummers (één op een gewoon drumstel en eentje met elektronische drums. Bovendien klinken ze erg toegankelijk.

Keep Camping speelde een set vol indiedisco, die af en toe knipoogde naar Daft Punk, afgewisseld met ballades die dat typische, donkere en mysterieuze hebben van het noorden. Luister maar eens naar Caveman of Sweetheart. First Time vonden we een miskleun, maar single Streets had wel potentie.

Een heel wat minder catchy gezelschap troffen we even later aan in het Lakenmetershuis. En toch bleven we geboeid luisteren naar een meisje in een poncho met een dwarsfluit, een krullenbol en een langharige bassist op blote voeten, een drummer, een elektronisch bakje vol vreemde geluiden en een pinguïn die Prince heette.

Nu ja, die pinguïn was nep, daar kwam geen geluid uit, maar de rest van Cristobal And The Sea boeide wel. Met een Spanjaard, een Portugees, een Corsicaan, een Française en een Brit in de rangen, produceerde de band een heel eigen geluid. Zuiderse ritmes tuimelden over Afrikaans klinkende gitaartjes; zwoele dwarsfluittonen en Westerse popritmes zoals je die ook terugvindt op hun laatste album ‘Sugar Now’.

Af en toe dansbaar, dan weer bezwerend of relaxt; de ene keer in het Engels, dan weer in het Portugees gezongen. Als Sfinkx Mixed of Couleur Café nog eens op zoek zijn naar een leuke band, weten ze meteen waarheen. Wij trokken nog altijd dansend op Fish Eye  terug naar Sint Jacobs.

Daar stond Raglans, de Ierse band die ons al eerder op Vestrock in amper twee songs wist te overtuigen. Op plaat ergerden we ons soms aan de wat cryptische teksten, maar live trokken ze ons moeiteloos over de streep. Hier geen flauwe zever over respect voor de akoestiek van de heilige plek, maar stevige indierock met een toefje folk bij middel van een snerpende mandoline.

De eerste trap onder onze ondertussen vermoeide kont kwam van nieuwe song True North. Die staat niet op de debuutplaat, maar bewijst dat de band nog niet zonder inspiratie zit.

Ook de bezieling is nog steeds in grote mate aanwezig. Het ging er zelfs zo fel aan toe dat de podiumelementen uit elkaar schoven waardoor gitarist-mandolinespeler Dan O'Shaughnessy goed moest uitkijken om er niet tussen te donderen. Zanger Stephen Kelly maalde er niet om. Hij beklom het drumstel, sprong heen en weer en ramde op zijn gitaar alsof hij een herboren versie van Pete Doherty was.

Voor Raglans was er niet zoveel volk op komen dagen, maar het was het enige optreden waarbij we niemand tussendoor zagen vertrekken. We hebben het al gezegd: dit is een ideale festivalband. Een met koeienbellen opgeleukt Digging Holes was het orgelpunt van de krachtige set en meteen ook van onze Glimps-avond waarop we Raglans wisten bevestigen en weer een paar mooie ontdekkingen deden. Europa leeft, zeker op muzikaal gebied.