Glimps 2014 - Nooit genoeg

Diverse locaties, Gent, 14 december 2014

En zo waren we alweer bij de laatste dag van Glimps aangekomen. Zoveel bands gezien, maar nog veel meer gemist. Het is zoals De Mens zingt in nieuwe single Nooit Genoeg: "Het feest is altijd waar wij niet zijn geweest." Al viel dat vandaag best mee. Goed gekozen, zeker?

Laatste worp ‘Whistleblower’ was ons iets te weinig consistent, al werden we er wel goedgeluimd van. Dus gaven we de jongens van Will And The People de kans om live te overtuigen. En ja hoor, de zon ging meteen schijnen in een goed volgelopen Handelsbeurs waar ze vooral nummers uit de laatste plaat, maar ook oudere single Salamander opdisten. Will Rendle zag er dan wel wat slungelachtig uit met zijn vissershoedje op, maar met zijn stem, die in Lay Me Down herinnerde aan die van Mick Hucknall van Simply Red, overtuigde hij moeiteloos. Zelf vond hij alles mooi aan Gent: de mensen, de zaal, de kerstsfeer, ja, zelfs de speakers. Het klonk nog gemeend ook, maar laat je niet foppen door de vrolijke muziekjes en de lolbroekerij, want Rendle en co hebben vaak echt wat te vertellen. We zien deze jongens graag nog eens terug op een zomers festivalpodium.

Voor The Away Days uit Turkije bleek café Video veel te klein en dat heeft niet alleen te maken met de aanwezigheid van de Turkse gemeenschap in Gent. Deze band klinkt internationaal, stond al op SXSW en The Great Escape en was al te horen op KEXP. De hoge stem van zanger Oğuz Can Özen en de indiegitaar gaven hun sound een dromerig karakter, maar dromen was in de volgepropte Video niet doenbaar. Terughalen deze gasten en ze in een deftige zaal zetten dus.

Een deftige zaal was er voor Beaty Heart wel weggelegd. Zij mochten aantreden in de Minnemeers om daar de nummers uit hun album ‘Mixed Blessings’ te laten horen. Toepasselijke titel, want de muziek is het resultaat van synthpop in de blender gestoken met Afrikaanse ritmes en onverwachte, elektronische geluidjes. Of wie er graag namen op kleeft: beeld je het muzikale huwelijk in van tUnE-YaRdS en Vampire Weekend. Menig paar schoenen werd dan ook aan de kant geschopt en dansjes werden “geplaceerd”. Helaas werd het feestje abrupt onderbroken toen een van de looppedals dienst weigerde en de band moest skippen naar afsluiter Seafood.

Genoeg gefeest, moet de zwartzak in ons gedacht hebben en hij leidde ons naar zaal Mengal van het Conservatorium waar de Luxemburgse singer-songwriter Jerome Reuter met zijn band Rome aantrad. Die putte niet alleen uit ‘A Passage To Rhodesia’, maar gaf in negen nummers een beknopt overzicht van zijn uitgebreide oeuvre, dat vooral bestaat uit gitzwarte songs die de mensheid van zijn lelijkste kant laten zien. Hoewel hij in het verleden ook industrial verwerkte in zijn songs, werd dit live tot een minimum beperkt. Dat kwam de cohesie zeker ten goede, maar ging ook wat ten koste van afwisseling. En zo werd dit een vrij claustrofobische ervaring: intens, maar donker.

Tien minuten later en een etage hoge mocht Nieuwe Lichting-exponent Amongster aantreden en meteen werd duidelijk waarom van deze band veel verwacht wordt. Dat Thomas Oosterlinck over een doorleefde stem beschikt, wisten we al van hun singles Bright Life en Leo, maar dat die live nog heerlijker schuurt nog niet. Vanavond viel ook op hoe slim Amongster elektronica inbedt in de sound. Meer dan ooit is het dan ook reikhalzend uitkijken naar een eerste ep. Ook opvallend voor wie in deze zaal op dag twee I Will, I Swear meemaakte: de lichtshow was deze keer wel in orde.

Dat zanger-gitarist Christian Skibdal van The Wands eruit ziet als een jonge Sneep verklaart misschien de naam van de band. Feit is dat de Denen de Charlatan omtoverden in een hedendaags equivalent van de UFO Club en de tijden van The Doors, The Move en The Pretty Things opriepen. Lijkt ons een ideale act voor Down The Rabbit Hole eigenlijk, al is het nog de vraag of wij al klaar zijn voor de psychedelische golf die momenteel uit Scandinavië aanwaait met Goat, The Megaphonic Thrift, Shiny Darkly en The Woken Trees om er maar enkele te noemen. The Wands sleepten op Glimps alvast een bisnummer uit de brand en dat was een goede zaak want The Name Of The Mountain was een tamelijk makke afsluiter van een verder leuke set. "Oudje" No One Around was de echte kers op de taart waarin de band eindelijk echt helemaal los ging.

De vierde Glimps-editie kwam zo tot een einde en wij waren er elke keer al bij. In vier jaar tijd zagen wij dit festival uitgroeien tot een vaste waarde op de kalender waar het altijd weer mogelijk is om fijne ontdekkingen te doen en iets bekendere namen te zien bevestigen. Benieuwd wat Democrazy, Rockoco, Keremos en Gent Jazz in petto zullen hebben voor de lustrumeditie van 2015! Wij krijgen hier nooit genoeg van.