Glimps 2014 - Poppy, tweede dag

Diverse locaties, Gent, 15 december 2014

Stond dag één van Glimps 2014 vooral in het teken van postmetal en elektronica, dan was dag twee een pak poppier, al hing dat uiteraard ook af van de gemaakte keuzes. Want Glimps biedt elke dag voor elk wat wils. Ook wij vonden onze gading.

Zaal Miry zat om acht uur al lekker vol voor de eerste act van de avond, Love Like Birds. En Elke De Mey en haar achterban legden de lat voor de volgende acts meteen hoog. Zowel de intieme liedjes zoals het bekende Heavy Heart als de meer uptempo liedjes lagen goed in het oor. Zeker als haar pianist en contrabassist de backing vocals verzorgden. De band liet weinig ruimte voor applaus en hield vaart in het concert. Een zeer mooie beginner van dag twee.

Tegelijk stond Afterpartees in de Charlatan. Wie wil, kan op Glimps bands zien met zangers die vanachter aangedampte brillenglazen verlegen naar de schoenen staren terwijl ze doorwrochte teksten  van ingewikkelde songs declameren. Maar fok dat. TGIF en dus kozen wij voor het lekkerst rammelende bandje van Nederland op dit moment. De ogenschijnlijk weinig originele liedjes leken op het eerste gezicht bedrieglijk eenvoudige, punkige rock-‘n-rollniemendalletjes, maar ze werden wel met overgave gebracht en de strakheid waarmee drummer Youri Linskens de andere jonge honden aan de leiband hield, wekte bewondering. Om van het gitaarwerk van Sjors Driessen maar te zwijgen. Dat zanger Niek Nellen er uitziet als een jonge, frisse versie van Herman Brood was voor de aanwezige rockchicks een lekkere bonus. Liefhebbers van punkrock en garage bestellen gerust zonder aarzelen het aankomende debuutalbum ‘Glitter Lizard’. Enige min: het makke publiek, dat schijnbaar nog niet zat genoeg was.

Daarna gingen we even bij de Deense Sebastian Lind piepen in Campo. Leuke, nieuwe locatie trouwens, maar Lind en zijn vrienden konden toch niet volledig overtuigen. Zijn popmuziek was iets te lichtvoetig om er lang naar te luisteren.

Wel overtuigend was Rina Mushonga. Als een showcasefestival bedoeld is om artiesten met veel potentie in de kijker te stellen, mag haar passage als uiterst geslaagd geboekstaafd worden. In het Lakenmetershuis vond je dan een uiterst professionele, vijfkoppige band achter de frontdame met Zimbabwaanse roots, die zelf blootsvoets (met een ring rond de middelste teen van haar linkervoet) achter de microfoon stond en daar hevig grimassend, fantastisch en soulvol zong. De arrangementen van de songs kleurden net genoeg Afrikaans om te swingen en net te weinig om in het godvergeten hok van de wereldmuziek te tuimelen. Wij misten nog geen enkele editie van Glimps, maar nog nooit zagen wij zoveel volk in het Lakenmetershuis. En niemand die er ook maar aan dacht voortijdig te vertrekken. Mushonga heeft dan ook alles: soul, funk, roots en dat allemaal met intelligente teksten. Sterk!

Voor meer ingetogen muziek kon je terecht bij het Duitse duo Ella en Florian, alias UMA, in Trefpunt. Ze gaan als man en vrouw door het leven en die connectie vertaalde zich ook naar een vlotte samenwerking op het podium. De experimentele pop met diepe bassen en beklijvende zang had een typisch Berlijnse toets, maar werken deed het wel. Vooral Pixiescover Where Is My Mind was top!

Dan nog even een tussenstop in het Charlatan Café om een glimp op te vangen van Bottled In England. Bij het vooraf beluisteren werden we niet meteen omvergeblazen, maar live deden ze dat wel. Met opzwepende ritmes en groovende beats palmden ze het publiek moeiteloos in. Ze stonden vooraf niet op het programma, maar we bleven tot het einde plakken. Mooi werk!

I Will, I Swear presenteerde zich voor het internationale gezelschap van bookers en journalisten in een ietwat ongewone, semi-akoestische gedaante. De elektronica werd daarbij zo goed als achterwege gelaten. Een gokje dat niet slecht uitpakte, al kwam hierdoor wel heel veel gewicht op de frêle schouders van zangeres Fien Deman terecht. Die was dan ook duidelijk nerveus en in het Engels kwam ze niet echt vlot uit haar bindteksten. Neem daarbij een stuntelende lichtman en een afgang zou voor veel bands een feit zijn. Niet zo voor deze band dankzij de sterke songs van de hand van Jonathan Van Landeghem, de geweldige zang van Deman, de weelderige strijkers en het mooie, passende kader van zaal Miry. Dankzij de slimme No Digity-outro van Fractures toonde de band ook over de nodige humor te beschikken zodat de intieme set nooit te serieus klonk. I Will, I Swear, het is zo’n band die het leven weer de moeite waard maakt.

Sleeper’s Reign trad al voor de derde keer op in de Charlatan. Jammer dat de band, die zoveel goeds beloofde, wat blijft steken in die rol van belofte. Hoe oud is single Four Dots/ Like A Rolling Stone nu al? Begin volgend jaar komt dan wel dat eerste album uit, dus misschien moeten we nog even geduld oefenen. Maar wat we nu hoorden, overtuigde niet helemaal. Die vervormde stemmen kwamen niet echt over en er leek ook niet echt een lijn in de set te zitten. Het dromerige openingsnummer デント (Dent) werd door zanger Hermans solo gebracht, net zoals het voorlaatste nummer waarbij hij zichzelf op elektrische gitaar (en ongewilde percussie van een rondslingerende snare drum) begeleidde. Maar soms verdronk de zang in overvloedige elektronica. Lag het aan de klank? Lag het aan onze vermoeidheid? Feit is dat we niet echt betoverd raakten en nog voor de laatste noot al op weg gingen naar de Minnemeers.

In dat zaaltje naast het Baudelohof speelde Natas Loves You, een band uit focusland Luxemburg, zijn tweede concert van de avond. Nu Jean-Claude Juncker het bekendste exportproduct is van onze kleine buur sinds de broers Schleck van het toneel verdwenen, leek het ons tijd om op zoek te gaan naar een meer swingende Luxemburger. Toen we de zaal betraden, stond er maar een man of twintig voor het podium en de schrik voor een foute keuze sloeg ons om het hart, maar dat gevoel verdween al snel bij de smaakvolle, swingende popklanken van deze rasperformers die zelfs in deze omstandigheden alles bleven geven. Tegen het einde van de set was het aantal aanwezigen dan ook alleen maar aangegroeid en hadden wij de heupen losgegooid. Hoe deze band klonk? Als Girls In Hawaii die Daft punk speelden. Of luister anders gewoon zelf via hun interactieve site.

Will Samson mocht pas laat opdraven, wat voor zijn muziek niet meteen een troef was. Hij bracht immers songs als Rusting Giants, die te situeren zijn tussen ambient, minimalisme en folk en waar je je hoofd moet bijhouden. Dat lukte het publiek zo laat op de avond niet meer, waardoor de zaal stilaan leeg begon te lopen. Jammer, want als er één artiest in alle integriteit zijn ziel weet bloot te leggen, dan is hij het wel. Deze Samson verdient dus zeker een nieuwe kans.

Sharon Buffel en Marc Alenus