Glimps 2013 - Helemaal goed!

Verschillende locaties, Gent, 15 december 2013

Net voor we dit verslag maken, valt ons oog nog een keer op het tijdschema van Glimps 2013 en moeten we vaststellen dat we zelfs met ons tweeën nog een pak bands niet hebben kunnen zien. Anderzijds is onze teleurstelling daarover beperkt om twee redenen: we weten ondertussen dat sommige bands nog wel eens terug zullen komen en wat we wel gezien en gehoord hebben, was zeer de moeite.

Het Belgische STUFF. mocht de tweede dag van het festival openen en deed dat met verve. De drummer - niet zoals vaak achteraan het podium, maar centraal vooraan - was al een plezier op zich om naar te kijken. Maar ook de andere bandleden waren top. Feit dat ze jazz met hiphop combineren zorgt ervoor dat dit een zéér spannende band is. Het absolute hoogtepunt was hun tribute aan MCA met een cover van de Beastie Boys. Niemand die daar nog bewegingsloos kon naar luisteren.

Dan op naar een andere vernieuwde jazzband: Plaistow. Bij hun aankondiging werd verteld dat ze “big in Russia” zijn en hoewel we het niet altijd eens zijn met de Russen, kunnen we hen hier alleen maar bijtreden. Hun set werd één lange trip die ons zelfs tot het Zuiden leidde, wanneer bezieler Johann Bourquenez opeens sitargeluiden uit zijn piano toverde. Puik concert!

Ongeveer tegelijkertijd stond in de Charlatan Joy Wellboy voor een bomvolle zaal. Die opkomst deed Joy Adegoke kirren van de pret. We tipten deze band ook zelf op basis van ‘Yorokobi’s Mantra’ en we kregen uiteraard ook vooral songs uit deze plaat te horen. Live bleek het duo veel krolser en speelser dan op plaat en dat was vooral de verdienste van Adegoke. Wim Janssens vormde het perfecte tegengewicht met zijn coole gitaarspel. Geen Mickey Remedy  (de huidige single) in de set, maar wel twee nummers die niet op het album staan: het oudje We Need A Plane en een stampende nieuwe: Birds. Deze band verdiende eigenlijk een later uur.

Dat geldt zeker ook voor Revere dat al twee albums uit heeft (‘Hey! Selim’ uit 2011 en zonet ‘My Mirror/ Your Target’) en muzikaal laveert tussen Elbow en Editors maar ook plukt uit filmscores en klezmer. Reeds na opener  I Won’t Blame You concludeerde onze buurman nuchter: “dit zijn geen beginners denk ik.” Het zevental draaide de dag ervoor dan ook reeds warm in de Botanique en schoot vanavond als een F1-bolide weg. Met veel overgave, als stond hij op de mainstage van Pukkelpop, mende Stephen Ellis zijn troepen en het publiek. Dit was voor ons ongetwijfeld dé ontdekking van Glimps 2013 op vlak van potentieel.

En ook al kan je op een showcasefestival als dit fantastische ontdekkingen doen, soms wil het oor ook al eens een bekend geluid. Dat vonden we bij Mintzkov die – eat your heart out Pixies – nog wel beschikken over een blonde bassiste en moeiteloos wisten entertainen met een mix van oud en nieuw werk. Philip Bosschaerts declameerde zijn bindteksten in het Engels wat doet vermoeden dat er een paar buitenlandse promotoren in de zaal waren. We hopen dat ze overtuigden, want de band verdient het.

VV Brown was misschien wel de bekendste internationale naam op Glimps en toch was er verbazingwekkend weinig volk voor deze Britse. Onterecht zo bleek, want het nieuwe pad dat ze insloeg kunnen we wel smaken. Geen voorspelbare popdeuntjes meer, maar donkere elektrotunes die contrasteerden met haar warme stem. Helaas was haar set iets te lang waardoor het middendeel minder boeiend was. Gelukkig knalde ze op het laatste nog met Shark in the Water en onze favoriet The Apple. Van een leuke comeback gesproken.

Elk jaar proberen we ook minstens één optreden mee te pikken in het Lakenmetershuis, toch wel een van de gezelligere zaaltjes in Gent. Helaas kozen we dit jaar het ontstellend jonge Zweedse Könsförrädare uit. Jongens, wat was dit slecht! De korte, stuntelig gespeelde en vaak schril en vals gezongen songs waren bij wijlen een echte marteling. Hier zouden we geen euro voor gegeven hebben. Hun naam betekent zoiets als Geslacht van Verraders en die vlag dekte de lading, want op plaat overtuigden zij ons wel. Terug naar de elanden!

We hadden misschien beter op veilig gespeeld en de volledige set van Giantree uit Oostenrijk meegepikt. Hun vlotte pop die refereert naar Keane en Snow Patrol was niet vernieuwend maar werd wel overtuigend gebracht door twee knappe frontmannen, geflankeerd door een oogverblindende donkere bassiste en een blonde bergnymf op toetsen. Deze band heeft dus alles om het te maken: de looks en goede, complexloze popmelodieën. Tomorrow’s music? Dat niet meteen, maar misschien wel tomorrow’s hitmachine.

Van alle bands die we gezien hebben, is het Duitse Claire ongetwijfeld de band die het snelst op de grote podia te zien zal zijn. Eigenlijk is er niets wat hen nog tegenhoudt: ze weten welke muziek ze willen maken en zeer er nog zeer goed in ook: Broken Promise Land bleek ook live een tópnummer! Ze hebben de looks en meteen ook de durf om met het publiek te communiceren. Zo riep de frontvrouw het publiek op om tot recht voor hun neus te komen staan en nodigde hen nadien uit voor een singalong. Als ze hun aanstekelijk enthousiasme kunnen behouden, dan komt het meer dan goed met hen!

Met Glimps zelf kwam het dit jaar ook helemaal goed. Veel volk (niet alleen Belgen), veel goede bands gezien en organisatorisch was het dit jaar ook top met lampions die de route aangaven, een duidelijk kaartje en weinig annulaties. Na deze topeditie wordt het volgend jaar misschien wel over de koppen lopen, al blijft de programmatie heerlijk eigenwijs en vernieuwend. We komen het checken in 2014!

Sharon Buffel & Marc Alenus