Glimps 2013 - Niet voor kuddedieren

Verschillende locaties, Gent, 14 december 2013

Eigenlijk zou Glimps de ondertitel moeten hebben: “niet voor kuddedieren”.  Wie enkel oor heeft voor muziek die de radio of de grote festivals haalt, heeft niets te zoeken op deze zoektocht naar nieuw talent in de kroegen en zaaltjes van Gent. Wie echter avontuurlijke oren heeft en op ontdekkingstocht wil gaan, beleeft op deze jaarlijks terugkerende tweedaagse een fantastische tijd.

En zo bleken er veel mensen te bestaan, want reeds vroeg op de avond bij Dans Dans stonden lange rijen aan de Handelsbeurs. Het bordje "volzet" hing dan ook al snel aan de ingang. Velen van hen hadden zich waarschijnlijk laten verleiden door ‘I/II’, het prachtige tweede album van het trio. Zij werden niet bedrogen. Dans Dans speelde dan wel maar vijf nummers - waaronder River Man en The Sicilian Clan -, maar liet die ondersteunen door lichtjes psychedelische visuals en spon die lekker uit met veel plaats voor soleerwerk en improvisaties. Zo konden we uitgebreid genieten van het virtuoze gitaarspel van Bert Dockx,  en het jazzy drumwerk van steven Casiers terwijl de bas van Fred Leynn ons en de muziek stevig verankerde. Onze persoonlijke favoriet Au Hazard kwam maar even langs, maar toch was dit een intens en spannend begin van de avond.

Ook café Video was vroeg op de avond al goed gevuld Finnen van NEØV. Bleek dit achteraf terecht? Ja en nee. Wij hadden hun hele set het gevoel dat we naar een betere jeugdhuisband aan het luisteren waren. Hun muziek was met momenten zeer sfeervol, zoals wanneer ze opeens drie trompetten tevoorschijn toverden of bij absolute topnummers Daydream City  of Mellow . En de stem van zanger Anssi Neuvonen had soms een zweem mee van Romeo Stodart van The Magic Numbers. Maar net iets te vaak wisselden goeie songs zich af met mindere. Positief dan weer: weinig van hun mindere songs staan op hun debuutplaat. Dus als ze op deze manier verder doen, dan horen we ze graag nog eens terug.

In de Vooruit bleek het Oostenrijkse I-Wolf & The Chainreactions een vreemd gezelschap van een knoppendraaier, een drummer, twee uitgedoste zangeressen en een harpist te zijn. Hun ongewone mix van elektronica, soulvolle zang en harp bleek nog redelijk te werken ook. Steeds werd de groove gezocht en gevonden. Toch reageerde het publiek maar lauw op de kunsten van dit vijftal, tot het dansbare Blazing Fires de revue passeerde. Toen de harpist vervolgens zijn instrument inruilde voor een conventionele elektrische gitaar en Let It Go de Balzaal werd ingeslingerd leek er toch een vonk over te slaan. Of de band al zijn veertien songs van de setlist heeft gespeeld, weten we echter niet, want Swan Bride begon aan zijn set in de Brugzaal en daar wilden we ook van proeven.

Al gauw bleek dat een goede keuze te zijn. De Slovaken trapten af met een nieuwe song waarbij zanger Matto even vrijaf nam om zijn eigen band te zien spelen. Het onwetende publiek schrok dan ook toen hij bij Hibernation het podium opsprong en de micro greep. De thrashrock van dit vijftal dreef vooral op stevige gitaren, een jankend orgel en natuurlijk de overstuurde en vervormde zang . De band straalde veel energie uit en algauw was de rookkamer naast de zaal dan ook leeg en werd het lekker broeierig in de te kleine Brugzaal. Titels als Unheard Warnings, Razor Dancer en Vortex geven vast wel enig idee van wat hier te beleven viel.

Broer en zus Milner van Hundreds hadden vooraf goed nagedacht over het totaalplaatje van hun set, dat een heuse lichtshow en projectie bevatte. Leuk extraatje dat hun muziek zeker kracht bij zette. Die muziek bestond uit ingenieuze pianomuziek en elektronica aangevuld met zang van Eva Milner. Helaas was die laatste niet altijd even zuiver, maar niemand kan ontkennen dat ze er andere momenten dan weer pal opzat, zoals bij instant hit Happy Virus. Haar stem leek overigens bijzonder goed op die van de Engelse Tracey Thorn (Hoe zou het trouwens nog zijn met haar?). De elektronica was goed, maar vaak te bruusk, sommige overgangen mochten net iets subtieler gebeuren. Al bij al was dit een goeie show.

Dan op naar de Kinky Star voor de Waalse band The Feather. Helaas was het café te klein en door enkele praatgrage tooghangers was het niet altijd even makkelijk om je op hun luisterliedjes te concentreren. Zet deze groep in een zaal van het conservatorium of de Vooruit en het werd een topshow. Ook nu kon je echter het potentieel van Thomas Medard horen. Wat een stem! Geselend en zalvend tegelijkertijd. Zoals bij het prachtige Signs. Dit is ongetwijfeld een band om van dichtbij te volgen.

The Antler King was pas in laatste instantie opgeroepen om te komen spelen door de afzegging van Coely en dat stuurde ook ons schema in de war, want album ‘Patterns’ was straf genoeg om ons te overtuigen terug naar de Balzaal van de Vooruit te trekken. Daar waren we eerst bijna helemaal alleen, maar op de valreep stroomde Gent toch nog toe voor deze thuismatch. Ook al speelde de het gezelschap tot half tien nog in Tielt (de band moest zelfs een drumkit laten staan), stipt om kwart voor elf zette Gold Red Circles de boel in gang. Het breekbare Chain Of Memory Lane volgde en daarna kwam gitarist Maarten Flamand echt onder stoom. Hij ontbond al zijn demonen in de intro van Patterns maar in de outro staken die weer de kop op. Little ShakersAnd Wooden Blocks kreeg een huilende mondharmonica mee en in 14:48 gierden de gitaarduivels weer. Ook al was bassist Matthias Moors de enige die rechtop stond, toch was dit een stevige, overtuigende set.

Nadat de start van de in Liverpool wonende Nadine Carina wat op zich liet wachten hebben we toch nog enkele nummers van haar kunnen meepikken. Toegegeven, we weten niet goed wat van haar te denken. Haar set begon ze door met een loop pedal en tal van elektronica liedjes op te bouw, wat sommige momenten aardig lukte, maar op andere momenten eerder op gestuntel in haar eigen kamer leek. Te weinig geoefend of gewoon haar manier van doen; we zijn er nog niet uit. Daarna bracht ze nog enkele liedjes op gitaar, wat haar precies beter afging. Plus: haar Engels accent blijft wel heel erg schattig.

Wel stipt op tijd en een etage hoger, speelde Geppetto & The Whales. Die bleken door ons terecht getipt want het nieuwe materiaal klonk al meteen zeer sterk. De sterke aspecten zoals de harmoniezang, de lichte psychedelica en de frisse banjotoets bleven behouden, maar de Kempenaars rolden ook geregeld met de spierballen. Deze band met twee leadzangers, liet toch ook derde gitarist Nikas Goossens een nummer zingen en hij deed dat voortreffelijk, want Saigo werd onze favoriet van de avond. Van de ep ‘People Of Gallicove’ kwamen alleen Indian Child en Duquesne’s Horse langs. Al de rest waren nieuwe nummers, maar waren we dan ook speciaal voor gekomen. We weten niet of het een standaardgrapje van Sander Sterkens is, maar wij moesten toch lachen om zijn manier om de bisronde aan te kondigen: “We hebben er nog eentje in… petto.“

We houden het beste voor het laatste, moeten de organisatoren van Glimps gedacht hebben. Want ook al hadden we al vrij hoge verwachtingen van het Deense Rangleklods, ze hebben die allemaal en meer kunnen vervullen. Een tafel vol knopjes, twee MacBooks en enkele stekkerdozen, meer was hiervoor niet nodig. Esben Andersen is niet minder dan een genie en mag zo naast Jamie xx gaan staan. Hij was overigens meer dan in zijn nopjes want het was zijn verjaardag. Met als resultaat dat hij tijdens het laatste nummer op de tafel sprong, iets wat hij volgens zijn podiumpartner nog nooit eerder had gedaan. Ook zij kon trouwens haar mannetje staan, de songs waarbij ze samen zongen klonken net dat tikkeltje theatraler en spannender. We kunnen kort zijn: de afwezigen hadden ongelijk. Rangleklods bracht ons in "The Clouds".

Sharon Buffel & Marc Alenus