Glimps 2012 - dag 1 - Een kippenhok vol goudhaantjes

Diverse locaties, Gent, 16 december 2012

Glimps 2012 zit erop. Onze redacteurs en fotograaf schuimden twee nachten lang alle podia van Gent af op zoek naar de goudhaantjes van de toekomst. En het mag gezegd: we vonden een heel kippenhok vol! Deze editie was niet alleen groter dan vorig jaar, maar ook grootser. Kwaliteit en kwantiteit stegen evenredig. Leest u maar mee.

Als we in onze voorbeschouwing Oscar & The Wolf een gouden toekomst voorspelden kunnen we dit na hun passage op Glimps alleen maar herhalen. Met Max Colombie hebben ze niet alleen een sterke persoonlijkheid als frontman, de kerel beschikt bovendien over een stem die diep in de ziel snijdt. Al bij het derde nummer van hun set slaagden ze erin om het publiek op hun hand te krijgen. Met afsluiter Orange Sky trokken ze nog één keer alle registers open en zorgden ze voor een stevig slotakkoord. De lat lag onmiddellijk hoog voor alle groepen die volgden.

De ondankbare taak om het festival te openen in het Conservatorium was de Hollanders van Alamo Race Track toebedeeld. Maar die lieten het gelukkig niet aan hun hart komen en zogen het volk aan naarmate de set vorderde. Daarvoor vielen ze terug op hun standaard manier van werken. Puike popsongs, gelardeerd met drie gitaren (Apples) en samenzang waarbij niemand onbetuigd werd gelaten (Shake Off The Leaves). Dit moest wel een geslaagde editie worden als de start al meteen van dergelijke kwaliteit was.

Een fiets bij de hand was geen overbodige luxe op deze tweede editie. Meer locaties betekende meer kilometers, al blijft dat in een stad als Gent nog altijd binnen de perken natuurlijk. Na Alamo Race Track spurtten we voor alle zekerheid Boonengewijs richting Trefpunt om daar BRNS te treffen. Die trapten net als op ‘Wounded’ voorzichtig af met Clairvoyant waarin de bekkens de hoofdrol speelden en gitarist Diego Leyder zijn gitaar plukte met een schroevendraaier. Maar algauw daverde Trefpunt op zijn grondvesten onder de beukende ritmes en de volle orgelklanken. Toch kende elk nummer ook zijn rustpunten en fijne details. Dodelijk doeltreffend!

Indiepop was waarvoor Francis Int. Airport had gekozen en dat viel duidelijk in de smaak. Elektronica werd afgewisseld met gitaren, hetgeen aanvankelijk wel aangenaam en perfect uitgevoerd was, maar ook snel begon te vervelen. Misschien was het allemaal te afgeborsteld, te clean, te veel op zeker gespeeld. Wij vonden veertig minuten in elk geval te lang.

Dan liever Blackie & The Oohoos, die het podium hadden opgevrolijkt met kerstlichtjes, maar vooral muzikaal champagne schonken. De beide, donkerharige sirenes nodigden hun publiek uit  in een zelfgebouwde, van talrijke wolfijzers en schietgeweren voorziene, maar toch bedrieglijk mooie tuin van Eden met stemmen die naar de hemel reikten. De bijpassende muziek – donkere percussie, een kermende gitaar, wervelende toetsen - was als de bijhorende slang, die je uitnodigde in de appel te bijten. De verleiding was gewoon te groot.

Daardoor kwamen we wel pas halverwege de set van Pinkunoizu binnen. Toch worden we meteen meegezogen in de laidback attitude van deze Denen – de gitarist zat, rustig aan zijn snaren plukkend,  op een barkruk en de bassist aaide wat verveeld met een vinger over zijn snaren. Het viertal lijkt soms losjes wat te jammen onder de invloed van hallucinogen, maar plots duikt er dan toch een groove of een refrein op. Getuige ook de setlist met daarop enkel: Knallhert, Myriad, Loop, Riff, Gaze en Tin Can. Dit is patchwork met fijne steken. En oh ja: een vrouwelijke drummer levert altijd bonuspunten op. Ook nu weer.

An Pierlé bewees solo nog maar eens wat voor klassedame ze wel niet is. Ze smeet zich volledig en ging van breekbaar naar agressief en alle emoties daartussen. Steeds opnieuw ging ze het gevecht aan met haar piano, maar kwam na elke song als duidelijke overwinnaar uit de bus. Haar nieuwe single Such A Shame, een cover van Talk Talk, zette ze volledig naar haar hand en was het enige "bekende" nummer dat ze speelde. Alle andere songs waren er van haar begin 2013 te verschijnen nieuwe soloalbum. Na wat we daar nu van gehoord hebben kunnen we stellen dat die plaat top zal zijn, maar het publiek kreeg ze door zoveel onbekend werk te spelen nooit echt mee.

De drie heren van XAXAXA hadden geen zin in fijnzinnigheid. Op veertig minuten raasden zij door een set van zowat vijftien nummers, daarbij amper tijd latend voor overgangen. Even op adem komen en verder. Ook voor effectpedalen en andere technische snufjes was geen ruimte. Gewoon inpluggen die gitaar en de songs laten rollen. Soms haperend, dan weer vurig en uiteraard altijd onverstaanbaar want in hun eigen moerstaal. Bijzonder opwekkend en goed voor een boost van energie. Wij zijn dus klaar voor een lang weekend. Jammer dat hiervoor zo weinig volk was opgedaagd.

Marble Sounds kwam, zag en overwon. Met hun sfeervolle muziek vol klanktapijten en meerstemmigheid namen ze je mee op een wandeling door hun repertoire. Ze speelden nummers uit hun album ‘Nice is good’ afgewisseld met nieuw materiaal. Dat materiaal lijkt ons iets meer rechttoe rechtaan te zijn, maar klinkt wel veelbelovend. Ook radiohit Sky High passeerde de revue, maar werd voor de gelegenheid gezongen door Pieter Van Dessel. Op bepaalde momenten dachten wij zelfs Eels te horen en dat kan alleen maar als compliment geïnterpreteerd worden.

Groot waren onze ogen toen we op de definitieve line up toch weer de naam Bye Bye Bicycle ontwaarden. We veranderden ons parcours dan toch nog maar een keer, maar in Café Video troffen we geen Zweedse versie van The Smiths, maar wel onze eigenste Sherman aan. Steven Bossuyt doet rare dingen met zijn tong als hij zich concentreert, maar wanneer hij de noten aan zijn keel laat ontsnappen word je getroffen door zijn wondermooie stemgeluid. Bossuyt stond helemaal in zijn uppie op het podium, want zijn gitarist zat met een polsontsteking, maar de songs bleven allemaal overeind. Alleen jammer dat er zo weinig mensen aandachtig luisterden. Zo werden het toch een beetje parels voor de zwijnen.

Met Tommigun zagen we een groep die zich volledig smijt. Hun nummers bloeien vaak traag open, maar eens ze op een hoogtepunt komen, gaan ze zowel muzikaal als qua zang alle richtingen uit. De nummers worden bovendien gestuwd door een zeer goede en strakke ritmesectie. De samenzang tussen Thomas Devos en Kaat Arnaert was live van een zelfde niveau als op plaat. De groep nam zijn publiek in de gezellige Fabriek mee op een roadtrip en zette het na een prachtige set weer veilig af.

De instrumentale spacerock van Cyclorama zorgde ervoor dat hun ster meteen aan het firmament opgloeide. Hun songs werden opgestart vanop de laptop waarna het trio inviel met bluesy gitaren. Soundwave leek wel te starten met een ode aan The Shadows, maar die werd algauw bedolven onder lagen spaceriffs en brakende bassen. Dit kon niet anders eindigen dan in een zwart gat van feedback.

Laatste halte was De Vooruit waar het Antwerpse Sir Yes Sir aantrad in de balzaal. Het werd geen onvergetelijke afsluiter van dag 1 van Glimps, daarvoor is de band nog te veel op zoek naar een eigen geluid, maar Tijs Delbeke heeft charisma en een hees, geil stemgeluid dat toch de hoge noten haalde en een tenorsax doet het seksgehalte altijd stijgen. Longing = Good Taste, de eerste single uit het album, dat pas in februari uitkomt, werd alvast luid meegezongen en kon op ieders goedkeuring rekenen. “Hou ons in de gaten.”, zei Delbeke met dEUS-achtige branie en dat zullen we zeker doen.

Patrick Blomme, Patrick Van Gestel en Marc Alenus