Glimps 2011 - Zot cool!

Verschillende locaties, Gent, 19 december 2011

Een avondwandeling door de regen is misschien op het eerste gezicht niet de meest aangename manier om uw weekendnachten door te brengen. Maar als het doel van die wandeling gericht is, is het al iets eenvoudiger om de pil door te slikken. Dat doel was ook zaterdagnacht de eerste editie van het Glimpsfestival. En of we daarvoor graag regenjas en paraplu bovenhaalden.

Ze kwamen uit Italië, het allegaartje van Mariposa dat de eerste stek kreeg in de Charlatan. Hun muziek flirt met folk, maar gaat evengoed op stap met elektronica en jazz. De drummer doet zijn werk met een kleine drumcomputer en verder werden er ook saxofoon, theramin en melodica bijgehaald. Als u dat zo leest, lijkt dat misschien een hutsepot te worden, maar de stemmen – een vrouwelijke en een mannelijke - van de twee protagonisten konden het geheel toch dragen. Humor was hen trouwens ook niet vreemd, want het laatste nummer - Bart De Wever zal tevreden zijn – werd gezongen in het Latijn met de drummer als dirigent met drumstick en koebel. Aangename binnenkomer. Niet meteen wereldschokkend, maar wel origineel en ongetwijfeld met groeimarge.

Een band, die de Deense versie van José Gonzalez met de vingers in het stopcontact genoemd wordt, daar trotseer je al eens de kille regen voor. De Fabriek is normaal een soort jeugdhuis voor kansarme jongeren maar met zijn strak decor paste ze perfect als scène voor From Sarah. Het licht nasale geluid van de zanger grijpt je meteen bij de keel en ook de opzwepende drums, die wat verscholen zitten in de muziek, doen je knieën lustig meeknikken. Dromerige gitaarriffs nemen je zo mee naar Scandinavië, zwevend over gigantische meren. Met Demons gaan ze dan ook voluit voor de doorbraak en ze willen maar wat graag de Europese markt overtuigen van hun kunnen. To be continued…

Waar wij wel voor te vinden waren was de frisse lo-fi van de Finse The New Tigers. In klassieke opstelling lieten ze de twee gitaren tegen elkaar op steigeren terwijl de ritmesectie een opgemerkte en erg afwisselende basis legde. Guided By Voices was nooit ver weg en, geef toe, er zijn mindere referenties. Hun songs durfden de magische drieminutengrens al eens passeren en dan lieten ze de gitaren vaak nog meer zinderen. Steve Wynns Dream Syndicate was nog zo’n naam die dan in ons hoofd opkwam. De zang werd trouwens afwisselend waargenomen door beide gitaristen. Hoogtepunten opnoemen is moeilijk want eigenlijk kende de set nergens een dipje. Wel werden de jongens enthousiaster naarmate ze in de gaten kregen dat het (nog bijzonder karig aanwezige) publiek helemaal mee was. Het eerste hoogtepunt was in elk geval een feit.

Het Charlatan café bleek de thuisbasis voor de Slovaakse delegatie en Longital maakte daar deel van uit. Waar de meeste duo’s zich beperken tot gitaar en drums, gaven zij er de voorkeur aan om de percussie uit een doosje tevoorschijn te toveren. Maar als er beats aan te pas kwamen was het Shina die die op haar bas slapte. Haar partner Daniel Salontay voorzag de experimentele composities vaak van boeiende solo’s, soms gespeeld met de strijkstok. Diezelfde Salontay gaf ook steevast wat uitleg bij de in het Slovaaks gezongen nummers. Dit duo draait al een hele tijd mee, maar het lijkt ons onwaarschijnlijk dat de doorbraak ook hier gaat geforceerd worden. Daarvoor wordt er te veel geflirt met de uithoeken van allerlei genres. Wat ons betreft was een half uur ook al ruim voldoende.

Wat doe je als je volledig uitgeregend en halfbevroren door de straten doolt? Dan ga je de eerste de beste bar binnen en met wat geluk pik je er een fantastisch concert mee. Ginga bijvoorbeeld. Deze Oostenrijkse band komt rechtstreeks uit de Alpen en dat verklaart misschien hun warme sound. Er kon geen kat meer bij in de Bar des Amis en zij die er wel geraakten kregen ook meteen wat droge mopjes voorgeschoteld. Met zijn vieren gaf Ginga een bijzonder aangename twist aan folkmuziek door er wat electronica, drums en stevige gitaar bij te plakken. Absolute hoogvlieger was het vioolnummer waarbij de sample bijzonder sterk aan de film ‘Requiem For A Dream’ deed denken. Een band om in de gaten te houden.

Mirel Wagner komt uit Finland en heeft, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, een donkere huidskleur. Ook haar liedjes zijn eerder donker van toon, hetgeen ze zelf met een kwinkslag onderstreepte door No Hands haar “pretty much happiest song” te noemen. Verder was het al (zelf)moord, wanhoop en dood wat de klok sloeg. En de muziek - enkele schaarse akkoorden volstonden - leek de teksten nog te onderstrepen. De vrij vlakke manier van zingen maakte het geheel af. Een uitstekende gitariste was de jongedame (nog) niet, maar verder werd er wel met ingehouden adem geluisterd naar een ongetwijfeld beloftevol artieste. In een muzieklandschap waar stemmen als die van Leonard Cohen als hemels worden omschreven is er ongetwijfeld ruimte voor Mirel Wagner.

Café de Video is een bijzonder populaire keet in Gent, maar voor Touchy Mob liep de zaal niet meteen vol. Blijkbaar verkoos de menigte toch grotendeels ergens anders muzikale orgasmes op te doen. En zij die wel gekomen waren bleven ook niet lang plakken. De man leek met zijn vierkante baard en bolkapsel zo uit het Oud Testament of een Amishcommunity te komen, maar muzikaal gezien was er weinig van de oude stempel te bespeuren. Met een laptop, akoestische gitaar en daaraan wat controllers vastgeplakt bracht hij een bizarre combinatie van elektronica, experimentele samples, lawaai en gezang. Zijn stem was best ok maar muzikaal ging het op enkele nummers na toch iets te veel naar het bizarre toe. Moeilijke stijl, zeker als het nog langer dan een half uur zou duren.

In De Centrale werd de boel volledig op zijn kop gezet door de Schotten – Schotland maakt duidelijk geen deel uit van Engeland – van Homework. Met een pompende set, voortgedreven door een schitterende drummer werd de zaal op een hoopje gespeeld. Rock in een elektronicakleedje, soms op lagen synthesizers rustend, dan weer voorzien van splijtende gitaren maakte dat het onmogelijk was om stil te blijven staan. Zanger-knoppendraaier-gitarist O. Kass dendert over het podium als zitten er veren onder zijn schoenen terwijl R. Baird zijn gitaar doet krijsen en, indien nodig, zijn moog zelfs met het voorhoofd bespeelt. Holy Fuck werd al genoemd om de band te classificeren, maar ook LCD Soundsystem en zelfs een milieuvriendelijke versie van Battles lijken in de buurt te komen. Dit is misschien niet echt nieuw, maar het blijft wel een genot om deze jongens aan het werk te zien.

In de Bar Des Amis mocht het Frans-Belgische Applause zich komen voorstellen aan het Vlaamse publiek. Maar de wat flauwe popsongs raakten onze koude kleren niet echt. De muziek was weinig avontuurlijk en eerder saai. Dan hadden wij vooraf heel wat meer spannende dingen gezien.

Zaal Miry zat goed verstopt maar naar ware schatten moet je altijd even zoeken. Liesa Van Der Aa is zo’n pareltje. Doorspekt met licht arrogante humor bracht ze met enkel een viool, haar stem en een recorder een bijzonder uitgebreid spectrum aan niet te categoriseren geluid en verhaal. Onmogelijk om niet geboeid te luisteren naar wat de jonge Antwerpse bracht, want niet alleen waren haar teksten bijzonder kwik, ze heeft een stem om bij weg te smelten. Haar composities waren dromerig en ook al was de techniek meestal hetzelfde, het ging niet vervelen. En ze was nog eens leuk om naar te kijken ook. In februari verschijnt haar eerste album en daar kijken we dan ook naar uit.

Het was een boeiend weekend, waarin je naast goede muziek ook de (interessantste cafeetjes van) de) stad Gent kon leren kennen. Vaak werd je met je neus op je eigen kortzichtigheid gedrukt, want zelfs in Slowakije wordt interessante muziek gemaakt. En hoewel het niet altijd over de koppen lopen was – lag De Centrale niet iets te ver uit de buurt? – waren de zalen matig gevuld tot overvol. Glimps is een fantastisch initiatief (“Zot cool!”, hebben wij het horen noemen), dat alleen maar kan worden toegejuicht. Wij kijken dan ook al met ongeduld uit naar de volgende editie, die ongetwijfeld nog leuker en spannender gaat zijn.

Niel Van Herck & Patrick Van Gestel