Glen Hansard - Gelukzalig naar huis

Koninklijk Circus, 6 mei 2019

Het is een pijnlijke vaststelling: we hebben nog niet gek veel concerten gedaan dit jaar. Er lijkt altijd wel een geldige reden te zijn die maakt dat een avondje thuis in de zetel het weet te winnen van het treinen, anderhalf uur naar muziek luisteren en laat je bed in kruipen. Maar als Glen Hansard komt, dan zijn we altijd present. Hij bewees opnieuw waarom met een concert dat het hele register aan emoties beroerde en toch weer iedereen met een gelukzalig gevoel naar huis wist te sturen.

Glen Hansard heeft een nieuwe plaat uit: ‘This Wild Willing’ (lees de recensie hier). En het moet zowat de eerste keer zijn dat hij op één van zijn soloplaten (bijna) weet te evenaren wat een optreden van Hansard met je doet. Concreet wil dat zeggen dat de songs meer ruimte krijgen, dat er lange nummers op de plaat staan en dat er ruimte is voor experiment. Dat merkten we ook aan het openingstrio in het Koninklijk Circus, dat ook de drie eerste nummers op de plaat zijn, zij het in een andere volgorde.

Beginnen deed hij met Fool’s Game. Zachtjes. Tot het helemaal stil was, we een klik van de gitaarpedaal hoorden en het nummer uitmondde in een wervelwind van de tien muzikanten die het podium bestegen waren. Ook het volgende nummer I’ll Be You, Be Me liet horen waarom Glen Hansard dEUS al eens als invloed durft noemen en live ook al eens durft uitbarsten in een cover van Hotellounge (Be The Death Of Me). Laagje na laagje werd de song opgebouwd tot er iets overbleef dat Tom Barman zou "pokkeherrie" zou noemen.

Zeven nummers van de nieuwe plaat zullen we in totaal krijgen, maar er is ook wat ruimte voor ouder werk, waarvan My Little Ruin de eerste is. De saxofonist krijgt zijn moment in dat nummer waar hij zijn blazer à la The National Anthem op zijn Radioheads laat ontsporen. Veel later is het aan de gitaristen in Didn’t He Ramble. De ene – die op Ilja Leonard Pfeiffer lijkt – mag zich uitleven op zijn elektrische gitaar en de Spaanse gitarist die een Buena Vista Social Club-leeftijd bereikt heeft ruilt zijn Spaanse gitaar even in voor de elektrische van Glen Hansard om daar indrukwekkende dingen op te doen.

Maar even vaak is het concert verstillend mooi. Bird Of Sorrow met alleen de begeleiding van de pianiste, twee violisten en een cello is een kippenvelmoment, zoals elke keer wanneer het nummer gespeeld wordt. Net voor Grace Beneath The Pines ingezet zou worden bedenkt Glen zich, doet hij zijn gitaar af en zingt het nummer volledig onversterkt. Dat iedereen hem goed kan horen bevestigt alleen maar wat voor krachtige stem hij heeft.

Hansard vertelt ook graag verhaaltjes. Over hoe The Closing Door voor hem meer bedoeld was over die keer dat hij Bob Dylan ontmoette, meer dan de milieusong die anderen ervan wisten te maken, maar dat hij wel trots is op de dubbele betekenis die het nummer nu heeft. En over de Iraanse Khosharvesh-broers die hij in Parijs ontmoet heeft en die mee de plaat kleur hebben gegeven. Het bleek te moeilijk om hen mee op tournee te nemen (“Because of ISIS, I guess”), maar hun oosterse klanken vonden wel ingang in The Closing Door en Race To The Bottom.

Wie Glen Hansard kent weet dat hij niet altijd de vrolijkste liedjes schrijft, maar dat er altijd wel ergens een glimp hoop in te ontwaren valt. Met het nieuwe, lange en bloedmooie Good Life Of Song (waarvoor de saxofonist nog even zijn dwarsfluit mag bovenhalen) bedankte hij iedereen in het publiek voor zijn “gypsy life” dat ervoor zorgde dat hij avond na avond in een andere stad zijn liedjes kon spelen. En met Song Of Good Hope sloot hij af met licht aan het einde van de tunnel en met een song die het debuut maakte deze tournee, net als One Of Us Must Lose veel eerder deze avond.

En dan was het tijd en had Hansard twee uur gespeeld. Hij doet normalerwijze niet aan bisnummers, maar de lichtman twijfelde. De lichten gingen aan en tenslotte toch weer uit. De band kwam weer op. “Nog eentje”, deed Hansard teken en dan speelde heel de band onversterkt Passing Through van Pete Seeger waarbij elke strofe werd gezongen door een ander lid van de band.

Het nummer gaat over iemand die achtereenvolgens gesprekken aanknoopt met Adam in het Aards Paradijs, Jezus aan het kruis, George Washington en Franklin Roosevelt. Het refrein gaat als volgt: “Passing through, passing through / Sometimes happy, sometimes blue / Glad that I ran into you / Tell the people that you saw me passing through”. Het zou over Glen Hansard zelf kunnen gaan. We hebben bij deze de opdracht vervuld. En volgende keer komen we gewoon wéér onze zetel uit voor deze man.

Dit concertverslag verscheen ook op nieuwssite Newsmonkey.be.