Glen Hansard - De welbekende lach en traan

Ancienne Belgique, Brussel, 5 oktober 2015

In deze gedigitaliseerde tijd vragen we ons bij concerten dikwijls af hoeveel er nu nog écht live gespeeld wordt, welke échte instrumenten er gebruikt worden en hoe écht de mensen op dat podium het menen en zijn. In het geval van Glen Hansard alvast alle drie zeer echt, zo bleek tijdens een quasi perfect concert in de AB.

Glen Hansard - De welbekende lach en traan



Na vanavond stellen we ons nog maar eens de vraag waarom De Grote Doorbraak bij Glen Hansard er nooit is gekomen. Hij heeft alle ingrediënten in huis om verschillende generaties mannen en vrouwen te overtuigen. Met de film ‘Once’ en de daaropvolgende albums met The Swell Season (met zijn toenmalige vriendin Markéta Irglova) slaagde hij daar, vooral in de Verenigde Staten, wel in, zij het met enkele van de meest zeemzoete songs die hij al schreef. The Frames, die dit jaar vijfentwintig (!) jaar bestaan, hadden steeds een scherper kantje en met zijn twee solo-albums, waaronder het onlangs verschenen ‘Didn’t He Ramble’, situeren zich ergens tussen die twee projecten en gaan meer en meer richting soul. Gezien de grote zielenkracht die van Hansard uitgaat, misschien ook niet erg verwonderlijk.

Bij opener Philander viel meteen op hoe goed Hansard en zijn negenkoppige band op elkaar ingespeeld waren. Het geheel klonk af, smooth, maar niet te. Daarvoor is de stem van Hansard zelf overigens te weerbarstig. Ook opvallend: iedereen mag schitteren op het podium. Het intieme Just To Be The One werd door trompettist Curtis Fowlkes de hoogte ingestuurd en later in de set mocht hij zelfs het vocale gedeelte van Wedding Ring voor zijn rekening nemen; met een uitzinnige reactie van het publiek als gevolg.

Waar Hansard in het verleden (erg) veel songs van The Frames en The Swell Season in zijn sets liet kruipen, was dat nu minder het geval. Zo goed als alle nummers uit ‘Didn’t He Ramble’ kwamen aan bod, met het meer uptempo Lowly Deserter en afsluiter van de bissen Her Mercy als hoogtepunten. Nu, hoogtepunten gaan opsommen is een behoorlijk nutteloos werk, want behalve het iets te lang uitgesponnen Paying My Way, hingen we twee uur lang aan zijn lippen en hadden wij en de rest van de zo goed als uitverkochte AB het met gemak nog een paar uur langer kunnen volhouden.

Bleven het meest bij: het overdonderende When Your Mind’s Made Up, het onversterkte Say It To Me Now, het pakkende White Sulfur (een Songs: Ohia-cover uit de ep met covers die Hansard eerder dit jaar uitbracht), het nieuwe My Little Ruin en vooral ook Bird Of Sorrow: begonnen met een lachbui over een eerder gemaakte mop, maar meteen daarna één en al door merg en been gaande emotie. En dat typeert Hansard: zijn concerten staan garant voor de welbekende lach en traan. Intimiteit gaat hand in hand met uitbundigheid en op het einde heb je het gevoel vrienden te zijn en valt het afscheid keer op keer zo verdomd zwaar.

5 oktober 2015
Tom Weyn