Glen Hansard - One big happy Irish family
Koninklijk Circus, Brussel, 28 oktober 2012
De afgelopen jaren trok Glen Hansard, de sympathiekste der Ieren, de wereld rond in verschillende gedaantes. Aanvankelijk met zijn band The Frames, daarna aan de zijde van Markéta Irglová in The Swell Season en nu dus onder zijn eigen naam. En het lijkt alsof hij pas nu de waardering krijgt die hij al zo lang verdient. Dat vond alvast iedereen in Het Koninklijk Circus.
Dat het een bijzondere avond ging worden, werd al duidelijk zodra Lisa Hannigan het podium opstapte. De fragiele Ierse die vroeger aan de zijde van Damien Rice stond, doet het nu solo en trok de avond heel langzaam op gang. Meer dan een support act, verzorgde Hannigan eerder “het eerste deel” van de avond. Voor het prachtige Flowers en het afsluitende A Sail kreeg ze het gezelschap van een paar leden van The Frames. Dit zorgde ervoor dat je al snel de indruk kreeg dat hier eerder een familie dan een band op het podium stond.
Dezelfde sfeer heerste tijdens de meer dan tweeënhalfuur durende set van Glen Hansard. Die bedankte het publiek al voor het eerste nummer gespeeld werd (een beklijvend The Storm, It’s Coming, met Hansard als eerste en enige keer achter de piano). Meteen wisten we weer waarom we zo weg zijn van Hansard: de puurheid van zijn rauwe stem en de uithalen die hij daarmee produceert, ontroeren sterker dan eender welke tearjerker.
Ook al deed Glansard het vanavond onder eigen naam, nooit was zijn band zo uitgebreid. Naast de leden van The Frames werd hij bijgestaan door een pianist, drie blazers op leeftijd die zorgden voor een mooi vol geluid en drie strijkers die hij naar eigen zeggen de dag ervoor had leren kennen. Elk bandlid kreeg in de loop van de set zijn moment de gloire. Het spelplezier en het wederzijds respect dropen er continu vanaf en het schijnbaar geïmproviseerde Respect van Aretha Franklin aan het einde van Love Don’t Leave Me Waiting was dan ook volledig op zijn plaats.
Hansard heeft ondertussen een indrukwekkend eigen oeuvre, maar toch kregen we ook een hele resem schitterende covers te horen. Zo was er Hairshirt van R.E.M., Astral Weeks van Van Morrison, Don’t Do It van The Band (een absoluut hoogtepunt!) en Drive All Night van Bruce Springsteen, waar dan nog eens een lang uitgesponnen The Parting Glass van The Clancy Brothers werd aangebreid. Goede luisteraars vonden daarnaast ook nog eens hier en daar snippets van nummers van Chuck Berry, Aretha Franklin, Pearl Jam, dEUS, Sparklehorse en John Hiatt. Enkel Glen Hansard kan hiermee wegkomen.
Zo werd de ene climax aan het andere genaaid. Uitschieters waren Back Broke (met het voltallige publiek als achtergrondkoor), Falling Slowly (op verzoek van een jongedame die haar trein moest halen), Fitzcarraldo (wat ons terugsleepte naar de hoogdagen van The Frames), het onversterkte Say It to Me Now en het fragiele Bird of Sorrow.
We zouden eindeloos kunnen doorgaan, maar eigenlijk vormde de verschijning van Hansard zelf het ware culminatiepunt. Hansard is één van de Grote Artiesten van deze tijd, maar hij onderscheidt zich van zijn concurrenten door zijn echtheid als mens: breekbaar, onzeker, maar ook hilarisch en liefdevol. Al die emoties weet hij over te brengen naar zijn publiek, wat dit concert tot een sublieme ervaring maakte.