Glasvegas - Dramakoningen
Trix, 30 september 2023
Vier albums op vijftien jaar. Zeggen dat de output van Glasvegas overweldigend is, zou overdreven zijn. Maar er zit er wel eentje tussen, die bij ons blijven hangen is. Alleen jammer dat ze dat titelloze debuut nooit meer hebben kunnen evenaren. Maar genoeg gezeurd. Het was immers net dat debuut dat in Trix zou worden uitgestald.
The Christian Club, voorprogramma van dienst, was uitgedund tot drie man, die het dan met staande bas en twee gitaren moesten doen, de zang van frontman Luca Missiaen dan even niet meegerekend. De drummer had een geldig doktersbriefje ingediend. Vervelend wel, als je over een paar dagen op tournee moet met Brutus (rare keuze als support trouwens.)
Maar dat allles mocht geen bezwaar zijn. Het geheel was er immers niet minder emotioneel om. In Trix en als aanloop naar Glasvegas stonden ze wel op de juiste plaats. Al zeker als ze dat in deze vorm deden. Het maakte de liedjes, vertolkt met die diepe stem, nog donkerder. En uiteindelijk zou trouwens enkel nog Missiaen overblijven om zijn ding te doen. Het maakt ons alvast benieuwd naar hoe dit als fullproof band moet klinken.
Uiteraard was er geen spiertje kleur te bespeuren op het podium tijdens het optreden van Glasvegas of het moest de gouden gitaar van leadgitarist Rab Allan zijn. De muziek en bijhorende teksten zijn dan ook niet van de meest opwekkende soort. Overigens wist Allan wel degelijk spetterende kleuren uit dat sprankelende instrument te persen, daarbij voortdurend de eigen versterker opzoekend om met grote gebaren een al even grote golf van feedback over het publiek uit te storten.
En die toeschouwers lieten zich dat gewillig welgevallen, de ogen gesloten of luidkeels, de vuist in de lucht meebrullend. Opvallend trouwens dat voor het eerste concert van deze tour heel wat buitenlandse fans waren opgedaagd. Toen frontman en voornaamste songschrijver James Allan (neefje van die andere Allan) vroeg waar ze nog zouden kunnen spelen, hoorden wij reacties van Romeinse over Engelse (Newcastle) tot Hollandse fans. Het moge duidelijk zijn dat de muziek van deze band grenzen overschrijdt. Een stelling die ook geldt voor de muziek, die het drama van shoegazerige new wave doorklieft met de hitgevoeligheid van Britpop met als resultaat een bijzonder smaakvol potje, dat van bij opener Flowers And Football Tops op de dansspieren werkte.
Bij die dramatiek komt ook nog eens de manier van zingen van James Allan, die met voortdurend overslaande stem en in dat bijzonder smakelijke Schotse accent de teksten nog een extra laagje treurnis toediende, vaak nog meer accentuerend dan op de plaat. De combinatie daarvan samen met de muziek was goed voor een pakkend eerste concertdeel, waarin de hele eerste plaat voorbijkwam.
Favorieten kiezen is onbegonnen werk. Net omdat dat hele album quasi-perfect is met de tegenstelling tussen de ronkende gitaren van Go Square Go, onstuitbare meezingers als Geraldine en Daddy's Gone en de ingetogen kalmte van Stabbed of de dualiteit in Ice Cream Van. Tegelijk voelde je de eerbied die weerklonk voor bands als Oasis (“What’s the story, morning glory” in It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry) en voor klassiekers als het onverslijtbare You Are My Sunshine (in Flowers And Football Tops) of Be My Baby (de cover van The Ronettes - hallo, Phil Spectors wall of sound - was de afsluiter van de show).
Perfect was dit optreden nochtans zeker niet. Technische problemen doorbraken de flow net voor Go Square Go, waarbij de frontman meteen de aanwezige rest van de familie voorstelde. De sound engineer was immers zijn broer en de gitaarroadie zijn schoonbroer. Maar dat gefrutsel werd bedekt met een stevig laagje humor, iets wat werd overgedaan na eerste bisnummer The World Is Yours, dat naar verluidt ontsproot aan een voorraadje drugs ("But we don’t do that anymore”).
Hoe goed die eerste plaat precies is, bleek ook uit de bisronde, toen het enthousiasme, die paar superfans daar gelaten, toch enigszins getemperd werd. Maar tegen die tijd waren de batterijen alweer mooi aangevuld en voelden wij ons al de (drama)koning te rijk.
