Girls - Luider is niet beter

Trix, Borgerhout, 17 november 2011

Hoe mooi de platen van Girls ook zijn, live hadden ze tot nog toe weinig bewezen. Telkens waren er sublieme momenten, maar nooit kon een optreden van Girls ons beroeren zoals hun platen dat doen. Met hun nieuwe en alweer uitstekende 'Father, Son, Holy Ghost' hadden we echter vernieuwde hoop.

Eerst moesten we het voorprogramma Spectrals zijn tijd op het podium gunnen. De mannen (en de ene vrouw) meldden dat het hun tweede keer Antwerpen was in twee weken tijd en lieten dat blijken met een schrijnend gebrek aan enthousiasme. De stem van zanger Louis Oliver Jones had wat weg van die van Alec Turner van Arctic Monkeys en ook hun muziek leunde daar aardig bij aan. Als ze van Spectrals gewoon een covergroep hadden gemaakt, dan hadden zij zich vast beter geamuseerd. En wij ook.

Iemand bij Trix had het een goed idee gevonden dat de mensen die beneden naar het concert van Stephen Malkmus kwamen kijken ook Girls zouden kunnen meepikken, waardoor de tijdsschema's van beide zalen op elkaar werden afgesteld en wie voor Girls was gekomen nu dus anderhalf uur tijd had zoek te maken. Het droge "Thanks for waiting"-commentaar bij het opkomen deed vermoeden dat ook de meiden zelf dat liever anders hadden gezien.

Het leek of ze de verloren tijd wilden goedmaken door zoveel mogelijk nummers te spelen in het hen toebemeten tijdsbestek. In sneltempo passeerden zowel ouder werk (Heartbreaker, Darling, Lust For Life, Substance) als nummers uit 'Father, Son, Holy Ghost' (opener Alex, My Ma en Vomit).

Jammer dat de man die aan de P.A. het geluid moest verzorgen was afgestudeerd aan de Luider is Beter-school en consequent de nuances wegmixte. De stem van Christopher Owens is AL niet van de sterkste en zou met een juistere dosering van gitaar, drums en bas beter tot zijn recht zijn gekomen. Forgiveness had hieronder het meest te lijden, en toen de drums invielen deed het bijna pijn aan de oren.

In Die, het laatste bisnummer, deed Christopher Owens zijn schattige best om op een gevaarlijke Kurt Cobain te lijken en wild "We're all gonna die!" te roepen. Die is op zijn minst gedurende de eerste tweeëneenhalve minuut een pletwals van een nummer en vaarde wel bij de luide aanpak.

De popmuziek van Girls kan soms stevig uit de hoek komen maar blijft altijd melodieus. Dat vraagt kwaliteiten van een technicus waar de mens van dienst die avond geen blijk van gaf, waardoor het dus weer niet de perfecte popavond werd die we nog altijd van hen verwachten.