Girl Band - Fontaines D.C. - The Claque - L'Irlande: douze points

Botanique, 7 november 2019

Girl Band - Fontaines D.C. - The Claque - L'Irlande: douze points

Zelden konden we op één avond kiezen uit zoveel optredens. We gokten twijfelend op de drie Ierse bands in de Botanique en keerden ruimschoots voldaan naar huis terug. Het is een feit: niet enkel de nakomelingen van Bono zullen de Ierse rock redden!

Toen we in de volle Orangerie aankwamen, waren openers The Claque helaas al halfweg de set. Helaas, want de jonge band uit Dublin had ons direct beet. We zagen twee gitaristen die de Thurston en Lee van de eenentwintigste eeuw willen zijn en een bassiste die ons aan Bilinda Butcher deed denken. Je begrijpt al in welk spannend dissonant straatje we zaten. Enkel zangeres Kate Brady zat, wat ons betreft, een beetje vreemd in de sound van de band, maar desalniettemin een prima opener die we hopelijk binnenkort nog eens terug zien.

Het gros van het publiek leek naar de Botanique afgezakt voor Fontaines D.C.. Amper anderhalf jaar geleden stond de band als opener in de kleine zaal van de Botanique (met geestesgenoten Idles en Metz), begin dit jaar zagen we hen nog in het bovenzaaltje van een café. Intussen losten ze debuutplaat ‘Dogrel’, maar toch gooiden ze in Brussel meteen een nieuw nummer, A Hero’s Death, in de branding. Een puike nieuwe song die niet misstond naast de ruime selectie uit ‘Dogrel’ die zou volgen.

Frontman Grian Chatten kuierde zenuwachtig over het podium en declameerde in de geest van Mark E. Smith catchy teksten, terwijl zijn kompanen over de instrumenten raasden als was het de allerlaatste punkshow aller tijden. Chequeless Reckless borrelde op tot de beste song die Sex Pistols nooit schreven. De opbouw van Boys In The Better Land demonstreerde dan weer een vakmanschap dat contrastreerde met het zichtbare je-m’en-foutisme van de band op het podium, wat een zalige kettingreactie van gitaar, bas, vervolgens drums en dan zang! Het duurde niet lang voor de vonk oversloeg op de zaal die tegen Liberty Belle een kolkende massa was geworden - vreemd dat de eerste crowdsurfer pas na drie kwartier opdook!. Na elf songs en dik tien minuten voor het voorziene eind van de set waren de Ieren al door de set geraasd. Meer hoefde ook niet, het was mooi geweest. Komen, zien en (alweer) overwinnen.

Na een erg lange pauze mocht Girl Band pas rond halfelf het podium op. Kwestie van zeker te zijn dat ieders avondmaal intussen verteerd was, want de noise van de vier Ieren kan erg zwaar aankomen op de maag. Al vanaf opener Pears For Lunch sloegen we een kaduuk pad in, klaar voor een zonderlinge tocht waarbij elke song klinkt alsof die nergens heen wil gaan. Toch was letterlijk elke seconde van het concert razend opwindend. Zanger Dara Kiely straalde nihilisme uit, maar zoog ironisch genoeg toch alle aandacht naar zich toe. Nu eens deed hij denken aan James Murphy (nonchalant croonend) en dan weer aan Black Francis (schreeuwend als een geslacht varken). De sound van Girl Band in een hokje plaatsen is schier onmogelijk (en dat is net zo leuk aan de band) maar ergens hoor je toch verre echo’s van LCD Soundsystem of Pixies of van de rauwe intensiteit van McLusky.

Songs waren het eigenlijk niet. Wel brokken waarin de bandleden zich leken te verdringen om als eerste op je trommelvliezen in te hakken. Soms minutenlang, in elkaar overvloeiend. Soms dertig of vijfenveertig seconden kort, als waren het flarden van onbewerkte demo’s. Enkel bassist Daniel Fox had een setlist aan de voeten liggen, de rest van de band had de titels met stift op de hand of onderarm gekerfd. Stomend, stotend en stuiterend werden we door die set gesleurd om uiteindelijk uit te monden bij Going Norway en Paul. Misschien was het gewenning van onze oren of hersenen, maar we leken nu zowaar liedjes te ontwaren. Zonder twijfel één van de meest overrompelende concerten die we dit jaar zagen (noot aan de eindredactie: laat die eindejaarslijstjes maar komen!).

Na het geweld van Girl Band waren we Fontaines D.C. en The Claque haast vergeten. Maar de drie bands samen zorgden voor een heel straffe avond in de Botanique. Ierland: twaalf punten. Op tien, wel te verstaan!

8 november 2019
Christophe Demunter