Gillian Welch & Dave Rowlings - De betoverende schoonheid van eenvoud

Arenbergschouwburg, Antwerpen, 10 november 2011

De hoge verwachtingen voor de eerste passage van Gillian Welch in Antwerpen waaiden voelbaar vanuit de coulissen de afgeladen Arenbergschouwburg binnen. Met een verwaarloosbare vertraging stapten Gillian Welch en haar vaste begeleider David Rowlings naar de twee microfoons die hen wachtten op het voor de rest lege podium en begonnen aan een prachtig concert.

Ze waren natuurlijk naar Europa gekomen - en hadden er veel geleerd, vertelden ze verrukt tussen de nummers door - om hun knappe, jongste cd  'The Harrow & The Harvest' voor te stellen maar het concert werd toch veel meer een overzicht  van hun schitterende repertoire tot nu toe.

Scarlet Town, openingsnummer van de nieuwe cd,  figureerde ook als opener van de avond en meteen kwam al een van de talloze sterke punten naar boven: de zachte en ingehouden tenorstem van Rowlings vormt een zeldzame harmonie met de leadvocals van la Welch. De hele avond door stelde hij zich bescheiden ten dienste van Gillian Welch en haar muziek. Of beter: van hun muziek want Gillian Welch is eigenlijk een duo : de een kan niet zonder de ander.

Dan volgde er een reisje door vroeger werk : de mooie ballad One More Dollar, het erg bluegrass getinte Rock Of Ages met een grappig intermezzo over hoeveel banjospelers er in België wel waren en het bekende My First Lover uit 'Time The Revelator'. Van al het vroegere werk van Welch werd trouwens veruit het meeste gekozen uit deze cd van reeds tien jaar geleden.

En zo ging het de hele avond door, van moderne americana over pure country tot folky tunes met mondharmonica erop en eraan.  Voor de pauze kreeg het publiek nog The Way It Will Be en That's The Way The Whole Thing Ends uit 'The Harrow & The Harvest' terwijl I Want To See That Rock And Roll op spontaan herkenningsapplaus werd onthaald.

Dat het de twee artiesten op podium duidelijk evenveel deugd deed als het publiek, vertelden ze met zo veel woorden na de pauze, toen het tweede deel op gang werd getrokken met Hard Times en Down Along The Dixie Line, twee nieuwe sterke ballads. Op Six White Horses waagde Welch zich zowaar aan een heuse stepdance en de gitaarsolo van Rowlings op Revelator was ronduit heerlijk. Welch' maatje kreeg trouwens zijn oververdiende spotlight toen hij uit zijn soloplaat - nu ja, ook die is in feite een werkstuk van het duo Gillian Welch - I Hear Them All mocht brengen, waarin hij trouwens heel fraai flarden van This Land Is Your Land van Woody Guthrie verwerkte.

Voor de bisnummers ging Welch flink terug in de tijd, nog dieper zo je wil. De versie van Make Me A Pallet On Your Floor was huiveringwekkend mooi en met I'll fly Away uit de soundtrack van 'O Brother, Where Art Thou ?' werd het schitterende concert afgesloten.

Tenminste, dat dacht men, want daar kwamen Welch en Rowlings zowaar helemaal vooraan op de rand van het podium staan om zonder enige geluidsversterking het nummer te brengen waarmee hun muzikale avontuur, dat hen ondertussen reeds tot in Antwerpen bracht, allemaal begonnen is: Long Black Veil. Ze vroegen een heel stille stilte van het publiek en ze kregen ze onvoorwaardelijk, net als het oorverdovend applaus en de staande ovatie achteraf.  Wij waren immers getuige geweest van een indrukwekkend concert.