Gilberto Gil & Roberta Sà - Gilberto Gil wiegt op zwoele avond

Rivierenhof, 24 juli 2019

Voor een quasi uitverkocht OLT Rivierenhof dat gemaakt lijkt voor zalige zomeravond zoals gisteren, begon Gilberto Gil en zijn achtkoppige band rustig met het titelnummer Ok, ok, ok, uit zijn recenste cd waaraan zijn huidige tournee doorheen Europa is opgehangen. Van Roberta Sà bleek van de hele avond geen sprake. So be it en vooral, het zou onze vreugde allerminst temperen.

Reeds van bij zijn eerste woorden maakte Gil het publiek duidelijk dat hij een royale greep zou doen uit die nieuwe oogst songs zonder ouder werk helemaal te verwaarlozen. Een traditioneel recept dus voor de samenstelling van zijn setlist. Nu is de nieuwe cd vooral gevuld – nog steeds volgens de woorden van Gil – met liedjes over mensen die in zijn leven al dan niet voor een tijd een belangrijke rol hebben gespeeld. Zo kreeg zijn arts die hem enkele jaren geleden bijstond toen hij hartklachten had uit dank Quatro pedacinhos en Sereno was geschreven voor zijn kleinzoon.  

Die nieuwe cd bepaalde ook de kleur van het concert: veelal rustige ballades, weliswaar steeds met een lichte swing – Gilberto Gil blijft natuurlijk een Braziliaan voor wie bewegen met het lichaam even natuurlijk is als ademen – maar qua tempo was het toch een stuk rustiger dan het concert dat hij bij zijn vorige passage in het Rivierenhof gaf. Toen was de heel wat wildere ‘Forró’-muziek uit zijn geboortestreek Bahia de drijfveer en huppelde en danste Gil als een jong veulen in een nieuwe wei over het podium. Enkele jaren en een hartprobleem later laat hij merkbaar het tempo zakken zonder echter ook maar een grammetje kwaliteit in te boeten.

Daarvoor zorgde o.a. een onberispelijke band met zijn twee zonen en een dochter in de line up. In Seu olhar en verder op in het concert ook nog eens in Afogamento kreeg dochter Nara trouwens een gesmaakte spotlight. Daar hield het niet eens op want enkele songs later verscheen ook een kleindochter van Gil op de scene – was er eigenlijk nog iemand thuis gebleven kon men zich afvragen –  en schoven Gil en Cie enkele breedtegraden op om in Jamaica aan te komen met een relaxte reggaeversie van Goodbye My Girl. Lief maar ook niet meer.

Echte hoogtepunten ? Er waren er veel. Wij kwamen onder de indruk van Se eu quiser falar com Deus, opgedragen aan João Gilberto en sober uitgevoerd met veel empathie. Lia e Deia uit zijn nieuwe cd had een prachtig blazersarrangement. Tegen het einde passeerden de aanstekelijke carnavalhits en de opeenvolging van het trio Avisa là, Marginilia II en Andar com fé deed ongeveer iedereen voor het podium dansen.

Nog een woordje over het publiek. Dat is doorgaans nogal blank en Antwerps in het Rivierenhof. Op zich niet fout maar wel spijtig. De programmatie van het OLT is zo gevarieerd en boeiend dat meer bevolkingsgroepen zouden moeten bereikt worden en dat zou trouwens ook een betere doorsnede zijn van de socio-demografische werkelijk van de koekenstad. Woensdagavond werd in elk geval een mooie stap in de goede richting gezet. Wij hoorden Spaans, Italiaans, Frans, Portugees, Hollands en Antwerps praten en zag vooral een groot aantal lachende carioca’s enthousiast hun sierlijke vormen etaleren op het ritme van de muziek van Gilberto Gil.

Een combinatie die ons na het concert meer dan voldaan de lange wandeling naar onze wagen deed aanvatten.