Giant³ Sand - Middelmatig met lichtpuntjes

Botanique, Brussel, 10 april 2016

De laatste keer (in België) dat je Giant Sand in deze vorm aan het werk kon zien. Dan mag je, zoals Howe Gelb dat deed, al eens een (namaak)hagedissenvelpak aantrekken. Maar dat kon niet verhullen dat de rek een beetje uit deze incarnatie is verdwenen. Desalniettemin waren er nog opflakkeringen.

Giant³ Sand - Middelmatig met lichtpuntjes



Ja! Ze komen naar Pukkelpop. Meer nog, ze komen naar Pukkelpop met een nieuw album. We hebben het hoogstpersoonlijk uit de mond van Jason Lytle zelf gehoord, maar echt opwindend kon je zijn show in de Botanique niet echt noemen.

Ok, er waren verzachtende omstandigheden: het was de eerste show van de tournee, Lytle was nog niet vertrouwd met zijn keyboard, hij had last van jetlag,... Maar of dat dan de wat flauwe, zoutloze versies moet verklaren?

Hoe dan ook was het aangenaam om Now It's On, The Crystal Lake of een vergeten pareltje als Disconnecty - "Slechts vijfentwintig mensen hielden hiervan", aldus Lytle - terug te horen. En natuurlijk blijven dat stuk voor stuk schitterende nummers, maar in deze versies vielen ze in het niet ten opzichte van de originele exemplaren of al de vorige keren dat we ze live hoorden.

Zeggen dat het vervelend was, zou overdreven zijn, maar echt boeiend was het niet. En daar kon die nieuwe song (van het komende Grandaddy-album, dat voor 75 procent klaar is) niks aan veranderen, zelfs al zijn we daar heel nieuwsgierig naar.

Ook Giant³ Sand had niet de frisheid, die ze eerder dit jaar op Incubate hadden. Dat zag je aan de bleke lachjes van de muzikanten, maar zij konden zich af en toe al eens wegstoppen achter een collega. Zelfs de immer charmante Howe Gelb gaf gitaristen Brian Lopez en Gabriel Sullivan een nummer lang de microfoon of trok zich, terwijl beide gitaristen dan weer even op adem kwamen, van onder de rand van zijn eeuwige hoedje even terug in een rokerige jazzclub, die hij met de ritmesectie creëerde tijdens Clear en Irresponsible Lovers, nummers bestemd voor de “jazz-standard-plaat”, die hij met de volgende Giant Sand-uitgave gaat maken.

Daartegenover stonden dan wel puike versies van de Leonard Cohen-cover A Thousand Kisses Deep of de stevige rocker Tumble And Tear, waarmee de band het publiek de zaal uitstuurde. Eerder was ook Texting Feist erg gesmaakt, niet in het minst vanwege de gitaarduels, die daarin werden uitgevochten.

En natuurlijk waren er weer de nodige verrassingen. Dochter Patsy Jean Gelb mocht meezingen in een aantal songs, ook al kwam haar stem niet echt uit de verf. En dan was er nog Jason Lytle, die met Giant Sand als backing band een rommelige, maar daarom niet minder gesmaakte versie van Hewlett’s Daughter bracht. Logisch misschien dat dit nog niet helemaal op punt stond omdat het de eerste keer was dat ze dit samen speelden.

Ondanks het feit dat dit als geheel misschien een middelmatig concert was, waren er genoeg lichtpuntjes om (vermoedelijk) de laatste keer dat we Giant Sand in deze vorm aan het werk zagen niet meteen te vergeten.

10 april 2016
Patrick Van Gestel