Gianna Nannini - Matige comeback

Koninklijk Circus, Brussel, 28 mei 2013

Op het eerste concert van Gianna Nannini in Brussel waren wij destijds aanwezig. Toen waren wij – dat herinneren we ons nog levendig – behoorlijk onder de indruk van deze Italiaanse meid naar huis vertrokken. Hoe zit het nu, enkele decennia later, met Gianna en haar muziek ?

In tegenstelling tot ons bleek Nannini uiterlijk amper ouder geworden te zijn. Toch was er veel gebeurd met haar muziek en in haar leven. Na de hoogdagen in de jaren tachtig en negentig geraakte haar carrière lichtelijk in het slop. Ander Italiaans geweld nam haar rol over en ook aan sterk materiaal bleek het haar een tijd te ontbreken. Maar in 2012 sloeg ze terug. Haar zwangerschap en de geboorte van haar kind gaf een geweldige, creatieve boost. Het katapulteerde haar terug tot in de spotlights van de scène.

In Brussel trad ze op met een vijfkoppige band, vier gitaristen en een drummer. De zaal wist het meteen: dit wordt rocken als een garagebandje met een losgeslagen Nannini als leader of the pack. Nu ja, de spring in het veld van destijds is toch enigszins getemperd en ook het Ferrari-tempo van de destijdse show werd ingeruild voor een rustiger Fiat-allure, zonder het bijhorende gesputter weliswaar.

Gistaren dus, en rocken met Scelgi Me en Hey Bionda. Af en toe werd er gas teruggenomen in semi-ballads als La Fine Del Mondio of Ogni Tanto. Soms ging het gaspedaal helemaal richting hardrock en dan geraakte elke vorm van nuancering in de uitvoering zoek. Nannini krijste Dimmelo de zaal in en Radio Baccano rapte zich een stuurloze weg in een brij van lawaai.

Een eerste break kwam er net voor de wat meer rustige sectie: Profumo werd enkel door wat percussie begeleid en in Ragazzo dell’Europa verweefde ze, zij het niet echt op een onvergetelijke manier, Monsieur Le Président van Boris Vian. In dat rustigere werk kwam toch tot uiting dat Nannini vocaal beperkt is. Haar stem is een rasp en bezit te weinig modulatie om te kunnen blijven bekoren.

Maar niet getreurd, de aanwezige Italianen brulden enthousiast mee met I Maschi, niet zonder tegelijkertijd een sms naar Rome te sturen en globaal een batterij smartphones de lucht in te hijsen om dit glorieuze moment voor de thuis gebleven grootmoeder vast te leggen. Ze sloot af met haar jongste hit Io en nog twee klassiekers uit het vroege repertoire, America en Un’Estate Italiana.

Er werd uitvoerig en met de nodige Italiaanse stijl afscheid genomen. De bisnummers kwamen er, maar veranderden niets fundamenteels meer aan de conclusie die we toen al een tijdje hadden neergeschreven: Nannini anno 2013 bevat iets te weinig nuance en iets te veel gekrijs; de oude songs blijken de sterkste. Dit is met andere woorden niet langer het beste wat Italië muzikaal te bieden heeft.

Scusa, Gianna. Overweldigd, zoals enkele decennia geleden, gingen we deze keer helaas niet naar huis.