Ghinzu - Teleurstellende Waalse trots
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Een Waalse band, een Vlaamse rocktempel, in volle regeringsonderhandelingen. We weten het. En dat op de dag dat in de Kamercommissie de Vlamingen eenzijdig voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde stemmen. We weten het, opnieuw. En toch hebben we onszelf ertoe verplicht de Bart Dewever of Olivier Mangain in ons het zwijgen op te leggen. Geen communautaire grapjes ditmaal. Voor een politiek essay verwijzen we u naar elders op het wereldwijde web. Wij verstaan alleen de universele taal van de muziek. En ook wel Franse bindteksten.
Ghinzu mag dan wel van beneden de taalgrens komen, de groep is bezwaarlijk een onbeschreven blad te noemen in onze contreien. Staan reeds op hun conto: tweemaal een uitverkochte Ancienne Belgique, tweemaal een lichtjes verpletterende Pukkelpop-passage, en tussendoor met ‘Blow’ nog een schromelijk onderschatte plaat afleveren. En toch stelde de band gisterenavond teleur. Want laat nu het voornaamste kenmerk van ‘Blow’ zijn snelheid en vlotheid zijn, deze zaken waarin Ghinzu gisterenavond te kort kwam.
Aanvankelijk verzoop de groep in een overstuurde geluidsmix, maar ook toen dat euvel werd bijgestuurd, bleven ze hinken op twee gedachten. De sound van Ghinzu want ergens tussen de pompeuze rock van Editors, de luidruchtige noise van Millionaire en de opzwepende elektrofunk van Goose, maar was nooit erg beklijvend. Ook de setlist vertoonde hiaten. Zo wist het strak aangehouden Blow de zaal te doen kolken, maar het tempo werd vlak daarna danig verstoord door het tranerige pianoballad waar zelfs Frederik Sioen ver weg van zou blijven.
Zo zonk het concert steeds verder weg, waarbij de band er blijkbaar alles aan deed om dit zo te houden. Intereactie met het publiek was er nauwelijks, op de ingestudeerde crowdpleasing-numertjes na. En met de vele uitgesponnen jamstukken die na en zelfs middenin nummers werden geplaatst, kreeg het geheel meer iets van een zwakke repetitie dan van een concert voor meer dan tweeduizend betalende fans.
Niet dat Ghinzu niet over het nodige songmateriaal beschikt. Met knallers als Blow, een stomend Mine of de Elvis-cover Blue Suede Shoes beschikken ze over een paar stevige linkse stoten, maar die werden gisterenavond gereduceerd tot miezerige speldenprikken. Zelfs Do You Read Me?, normaalgezien een uppercut die zelfs Sugar Jackson tegen het canvas krijgt, kreeg maar een zeer dunne, snel afgehaspelde versie mee.
Niet dat het publiek het niet smaakte, maar frontman Johnny Stargasm deed enkel moeite om de horde gillende bakvisjes en de crowdsurfende tieners op zijn hand te krijgen. Muzikaal stelde de anders zo snedige sound van Ghinzu teleur, alsof de band concerten van meer dan een uur niet aankan, instegenstelling tot gebalde festivaloptredens.