Gentse Feesten 2016: IC/TC - Geniale onderbroekenlol
Sint-Veerleplein, Gent, 23 juli 2016
Coverbandjes op pleintjes. Dat was in onze jonge jaren de essentie van de Gentse Feesten.
En wie coverbandjes zei, zei Sint Veerleplein, al kenden we toen de naam van het plein niet echt. ‘Naast het Gravensteen’, dat was al wat we wisten. En dus besloten we for old time’s sake onze – door omstandigheden laat gestarte – Gentse Feesten eens niet in te zetten tussen de hipsters van Boomtown, maar omringd door oudere jongeren, uit de hand gelopen DIY tatoeages en …
Andermans pluimen zijn vandaag nog steeds het handelsmerk van het Veerleplein. Discussies over de zin of onzin van tribute bands woeden hier niet. Wie naar hier komt wil zich amuseren, verstand op nul en blik Carapils op oneindig.
Tributes van bestaande bands, met een nog levende frontman, kunnen ons zelden bekoren. Gesteld dat Dave Grohl on ding was, waarom zouden we dan naar de Food Fighters gaan kijken in plaats van naar the real thing? Toch? AC/DC tributes verdienen sowieso het voordeel van de twijfel. Zeker nu Axl Rose heeft besloten z’n eigen doodstrijd nog wat te rekken met de hulp van Angus en de zijnen.
IC/TC deden hun ding in behoorlijk ondankbare omstandigheden. Iets over zevenen, bij klaarlichte dag en zonder de pyrotechnics en de lightshow die eigenlijk essentieel zijn voor hun performance. Zanger Sven Berckmoes stond bovendien door een haperende microfoon te zingen, wat z’n zelfvertrouwen zichtbaar niét ten goede kwam – pas tijdens de bissen, en na het wisselen van microfoon leek de Gentse Brian Johnson zich echt in z’n sas te voelen.
Edoch … geen tegenslag bleek teveel voor het niet-zo-geheime wapen van IC/TC. Gilke Bisback is een fenomeen. De man lijkt z’n vrije tijd te verdelen tussen de fitness – biceps, gestaalde kuiten, sixpack – z’n eigen progmetal band Mordacity, en het incarneren van Angus Young. En dat laatste doet hij zoals we het nog geen enkele andere Angus-aficionado zagen doen. Met een vrij eigenzinnige setlist achter de hand (TNT, Live Wire, Fire your Guns, Shoot To Thrill), speelt Bisback de riffs en de solo’s van Young niet alleen feilloos, hij speelt ze vooral àchteloos. Met dédain, zelfs, alsof hij ze ter plaatse uitvindt. Niet gehinderd door een batterij effecten (een stomp pedal, een ‘flanger’, gokken we) is al wat Bisback nodig heeft om te verbluffen.
Een show van IC/TC is – z’n groepsleden zullen het me graag vergeven – vooral je een dik uur vergapen aan de het talent de nonchalante klasse van Bisback. Het siert z’n groepsleden dat ze hem daar de ruimte en de ritmische backbone voor geven. Just like the real thing. De zin van een tribute als IC/TC? Gewoon: pure, onversneden fun.