#GentJazz2024 - Anohni And The Johnsons - Naar het schijnt

Gent, 6 juli 2024

Het schijnt dat Anohni al zowat tien jaar niet meer heeft opgetreden. Het schijnt dat ze van deze reeks concerten iets speciaals wil maken. Het schijnt dat ‘My Back Is A Bridge For You To Cross’ een uitstekend album is. Wacht, van dat laatste zijn we overtuigd. En de tweede stelling gingen we na op Gent Jazz.

Kunst moet in het leven staan, wordt wel eens gezegd. Als er iemand die stelling heeft bevestigd (en dat nog voortdurend doet), moet het wel Anohni zijn. Racisme, transfobie, mysoginie, ecoterroristen, ze trekt er tegen ten strijde als een moderne Jeanne D'Arc. Dat de brandstapel op één of andere manier echt niet zo veraf is, blijkt uit het relaas, dat ze doet net voor ze het enige bisnummer speelt - het veelzeggende Hope There's Someone - voor één keer gezeten aan de piano. Ze vertelt over vrienden en medestrijders, die aan datzelfde gevecht op één of andere manier ten onder zijn gegaan.“But their deaths weren't tragic”, benadrukt ze nog.

Als toeschouwer kon je bijna niet anders dan er stil van worden. En dat gebeurde dan ook. Zelden hebben wij het bij een optreden zo stil geweten. En dat werd geapprecieerd door de frontdame, die in een sneeuwwitte galajurk de tent van Gent Jazz bijna twee uur lang in de ban hield. Dit was dan ook meer dan een doorsnee concert (zoals ze beloofd had): er kwam performance art bij kijken, we kregen lange uiteenzettingen over het hoe en waarom van Anohni, maar eerst en vooral was er de fantastische muziek.

Het duurde even voor wij bekeerd werden tot deze indrukwekkende dame. De eerste platen raakten ons niet echt. Bij nader inzien wordt het hoog tijd om die nog eens een kans te geven. Want in de Gentse tent was er niet één nummer, waarbij we niet op de lip beten of de krop in de keel doorslikten.

De geweldige spanwijdte van de stem van Anohni werd al in de eerste song volop ingezet. Why Am I Alive Now was het bewijs dat tien jaar wachten op deze concerten veel te lang was. De vraag in de songtitel bleek ook eerder retorisch: als je mensen op die manier kan emotioneren en bovendien nog eens de strijd met de gevestigde waarden durft aangaan, verdien je wat ons betreft zelfs het eeuwige leven. Dat eeuwige leven, tenminste zoals het door het christendom wordt beloofd, nam ze trouwens ook nog onder vuur na het geweldige It Must Change.

Dat The Johnsons – er werd nog meegegeven dat de band gegroeid was uit de performance artists die ze aanvankelijk waren – een geweldige band zijn, zal u niemand horen ontkennen. Negen muzikanten vulden de zaal met een in alle opzichten geweldig geluid. Songs als de elektronische parels 4 Degrees en Drone Bomb Me (op plaat gezet met OneOh Trix Point Never en Hudson Mohawke) kregen prachtige, akoestische arrangementen mee. En een spiritual als Sometimes I Feel Like A Motherless Child (waarvoor Anohni de versie van Little Jimmy Scott als voorbeeld nam) werd uitgebouwd tot een monumentaal geheel met de saxsolo als uitschieter.

De bijhorende videobeelden (vaak van performances uit het vorige leven van The Johnsons) drukten je als toeschouwer met de neus op de keiharde feiten: het gaat nog steeds niet goed met de wereld, iets wat in deze contreien onlangs nog heel duidelijk is gebleken. Maar twee uur lang werden we toch over de ziel geaaid.

Het schijnt dat… Nee, het staat vast dat, als u er niet bij was, u iets heeft gemist.

Foto: Gent Jazz