Gent Jazz Festival 2008 - Positieve verassingen

Bijloke, Gent, 8 november 2008

Waar het eerste weekend van Gent Jazz voorbehouden was voor ‘pure’ jazz, staan de laatste dagen van het festival in teken van de fusion. Een mengeling van jazz en andere genres wil dat zeggen. De affiche oogt dan ook zeer divers. De vijfde festivalavond was om te dansen, met op het programma DJ Buscemi en zijn nieuw project, de Britten van Herbaliser en headliner Erykah Badu

Gent Jazz Festival 2008 - Positieve verassingen



De laatste jaren groeide het Blue Note Records Festival uit tot een begrip in Gent en omstreken. Dit jaar kreeg het festival een nieuwe naam en werd het apart georganiseerd van de Gentse Feesten. Aanzienlijke veranderingen, maar op de Bijloke-site zelf bleek alles nog zoals op de vorige jaargangen. Dat betekent: boompjes midden in de tent die het zicht op het podium belemmeren, ingewikkelde regelingen in verband met drankglazen en flessen en de onnavolgbare Rob Leurentop die alles aan elkaar praat.

Donderdag mocht Buscemi Big Band feat. Michel Bisceglia de spits afbijten. Een nieuw project dat naast Buscemi zelf bestaat uit een zangeres, strijkkwartet en een jazzcombo. Bedoeling is om nummers van de Belgische DJ, zoals Ramiro’s Theme, in een nieuw jasje te steken. Volgens het programmaboekje zou alles organisch en op instrumenten gericht zou moeten zijn. ‘Jazz wordt het kernwoord’, zo luidt het.

Veel merkten we er niet van. We hoorden het soort loungemuziek dat in schoenwinkels, restaurants of koffiehuizen wel eens wordt opgelegd wanneer de sfeer om iets jazzy vraagt. 

Maar voor een live publiek werkte het niet, ondanks de aanwezigheid van klasbakken als Michel Bisceglia op piano en Patrick Deltenre op gitaar. Hun solo’s waren dan wel met voorsprong de meest te pruimen stukken van het optreden, ze konden het geheel niet boven de absolute benedengrens van de middelmaat tillen. Daarvoor was alles te strak geregisseerd en - eigenlijk - te weinig organisch. Bleef over: hapklare maar smaakloze lounge, of muziek die zo voorspelbaar was dat je de noten bijna op voorhand kon raden.  

Snel vergeten en concentreren op The Herbaliser dus. De Londense feestneuzen draaien al zo’n vijftien jaar mee. Hun muziek is nog niet veel veranderd, en nog altijd een typische nineties-mix van hiphop, soul, rock een ietsiepietsie jazz. Op dat vlak waren er dus niet veel verassingen te verwachten. Hun passage op Blue Note twee jaar geleden was allerminst wereldschokkend te noemen. Op papier zag het er dus niet goed uit.

Toch waren de heren in vorm en tekenden voor een energieke en opzwepende set van dansstampers, die de kilte in de tent definitief verdreef. Veel had te maken met zangeres Jessica Greenfield, om te beginnen een prettige verschijning en bovendien goed bij stem. Vol overgave stortte ze zich op haar zangpartijen en deed daarbij een beetje denken aan Tina Turner. Zo gaf ze Clap Your Hands (een nummer uit de nieuwe CD ‘Same As It Ever Was’) een zweem van Nat Bush City Limits mee. Er waren wel meer uitstapjes richting vintage soul, zoals funky cover van To Hard To Handle (Otis Redding). Een geslaagde set zondermeer.

Top of the bill was het nu-soul fenomeen Erykah Badu. Ook bij haar waren de voortekenen slecht. De zangeres staat bekend als hoogst wispelturig. Haar optredens draaien bij momenten meer om haar eigen aanzienlijke ego dan om de muziek. In Gent was Badu echter in betere doen. Om te beginnen speelde haar groep ongelofelijk strak. Met een klein teken met de arm of een waarschuwingskreetje kon ze haar groepsleden van ritme laten veranderen, de boel stoppen, verstillen, of verluiden. En dat allemaal alsof het niets was.

Het werd een show van jewelste met een intense Badu, zoals het een souldiva betaamt, als onbetwistbaar epicentrum. Er was een avontuurlijke afwisseling tussen nieuw werk uit ‘New Amerykah part one (4th World War)’ en de herkenbaarheid van Bag Lady en Appeltree. Echt megalomaan werd het gelukkig nooit, alhoewel het op het einde toch niet veel scheelde.

Iemand inhuren om het publiek te regisseren wanneer het schreeuwt om een bisronde, en het commanderen om “Badu!” te beginnen scanderen is ons iets te veel van het goede. Al hadden we de indruk dat de meeste toeschouwers zich gewillig op sleeptouw lieten nemen. Al bij al een zeer degelijk optreden, waarbij Badu meermaals bewees over meer artisticiteit, visie en soul te beschikken dan alle andere hedendaagse diva’s bij elkaar.     

8 november 2008
Bram Beelaert