Gent Jazz - Dag 6: Gent Pop

Bijloke, 7 juli 2022 - 16 juli 2022

Dit publiek was gekomen voor de hoofdact. Laat daar geen twijfel over bestaan. En de “golden circle” vooraan de tent maakte duidelijk dat een vermeende idealist als Sting de - extra? - centen nog goed kan gebruiken. Maar er was ook meer op dag zes van Gent Pop.

Aan branie ontbrak het Emmy D'Arc niet. Gent Jazz was van haar en dat zou ze bewijzen ook. Wijdbeens en met een blik alsof ze klaar was om de wereld te veroveren ging ze de vroeg opgekomen toeschouwers te lijf. En dat deed ze met handgebaren, een ontwapenende glimlach en songs, die best boeiend waren. Soms was het de elektrische gitaar die ze omgordde, maar nog vaker nam ze de akoestische versie ter hand om eigen songs, maar ook covers (van Nah Neh Nah (Vaya Con Dios) en Mercedes Benz (Janis Joplin) uit te zenden. Soms leek ze wel de vrouwelijke versie van Neil Young te zijn, maar evengoed deed ze denken aan Melissa Etheridge. Hoe dan ook palmde ze de toch al goed gevulde tent helemaal in en kreeg ze hen zelfs zover om mee te zingen (en niet alleen met de cover). Het ging haar allemaal schijnbaar moeiteloos af. Niet mis om een festivaldag mee te beginnen. En wij waren vast niet de enigen die daar zo over dachten.

“Gene stress”, klonk het uit de mond van Mauro Pawlowski ergens halfweg de set. Niet mis te verstaan, die opmerking, want soms leek het wel of de te vroeg opgedaagde Sting-fans een beetje afgeschrikt werden door de man op dat podium. Nochtans was het een behoorlijk brave playlist, die werd afgewerkt, waarbij – gelukkig maar - enkel geplukt werd uit de meest recente soloplaat van Mauro (onder die naam). Die laatste leek aanvankelijk te vergeten dat hij wel degelijk de frontman was, toen hij een flesje bij de microfoon van sidekick en gitarist Jasper Maekelberg wilde neerzetten. Maar de euro viel tijdig en met het korte titelnummer, overlopend in Always Someone werd de zaak op gang gezongen.

Een bijzonder veelzijdige zaak, want funky songs als Suspected Man (die baslijn) en Spotlight (inclusief solo van toetsenist Adriaan Van de Velde en van gitarist Maekelberg) werden afgewisseld met een knarsend en rauw What It Takes, waarbij Mauro een soort van solo deed op een harige pedaal (sic!). En soms werd er ook gas teruggenomen, zoals in The Silent Sky. Daarbij was Mauro zijn schijnbaar (“Da's net goed genoeg”, was zijn olijke reactie op de vraag “Alles kits?”) afstandelijke zelf, hoewel ook dat maar een front is. Desalniettemin genoten wij van een geslaagd concert, dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Lage verwachtingen helpen wel vaker om van een doorsnee concert een goed exemplaar te maken. En ja, dat was ook zo bij Novastar. Zelf in het wit gekleed met een band vol jonge wolven, op wie hij constant inspeelde, getooid in stemmig zwart wist Joost Zweegers het publiek te bespelen zoals Messi dat deed met de fans van Barcelona in zijn beste jaren. De set werd immers perfect opgebouwd vanuit enkele minder bekende songs als Wild Years (uit laatste plaat 'Holler And Shout') en Closer To You om dan telkens weer enkele meezingers boven te halen.

Eerst waren dat nog kleinere hits als Because en Mars Needs Woman waarmee de lont aan het vuur werd gestoken om verderop de vlammen hoog op te laten laaien met onder meer krachtige, rockende, bijna donderende versies van Caramia en Wrong. Nochtans moest het niet altijd zo stevig zijn. Ook Cruel Heart, solo op piano, keeg een prachtige versie mee. Tussendoor werd er ook nog tijd gemaakt voor twee nieuwe songs, Crooked Court Of Dreams en Velvet Blue Sky, die vlotjes mee in de roes werden opgenomen zodat de schwung er steeds in bleef zitten. Uiteindelijk was er nog tijd voor bisnumer The Best Is Yet To Come dat luidkeels werd meegebruld tot groot jolijt van een zichtbaar genietende Zweegers. Novastar schittert nog aan de zelf gecreëerde hemel en daar zijn wij blij om.

Sting moest voor velen de coronamiserie doen vergeten. Na drie jaar was Gent Jazz er eindelijk in geslaagd om de niet meer zo jonge niet meer zo blonde god op het festival te krijgen. En hij wilde dat “worth your while” maken. Nochtans verschilde de set in weinig van de voorgaande concerten, zij het dan dat er nog één extra bisnummer aan de show werd toegevoegd. Voordien was het, op uitzondering van de nieuwere nummers, één groot zangfeest, waarbij je je soms afvroeg of de band nog wel nodig was. Maar we begrijpen dat de nostalgie hoogtij vierde. Zelf zagen we The Police ook een eerder zoutloze reünieshow geven op Werchter Classic. Dus het was afwachten wat dit zou worden.

Als je dan begint met klassiekers als Message In A Bottle en Every Little Thing She Does Is Magic, zelfs al werden die twee afgewisseld met het eerder ingetogen An Englishman In New York, dan geef je de fans net wat ze willen: luid meebrullen. Onze buurman maakte er tot ergernis van zijn vrouw een gewoonte van de teksten in haar oren te gillen. En verder waren de gsm-schermpjes uiteraard niet te tellen. Het is onvermijdelijk bij dit soort van trips naar de jeugd van velen. Ongetwijfeld zal dit optreden hen allemaal nog lang heugen. Het weze hun gegund.

In de buik van de klassiek opgebouwde voorstelling (hits – nieuwe nummers – meer hits) zaten songs als If It's Love en Seven Days, waarbij de meeklapoefening algauw helemaal stilviel. Maar hier en daar zag je ook dan nog iemand meezingen. Diehard fans heeft zelfs Sting nog. En dan was het tijd voor het uitroepteken aan het eind van de performance met het onvermijdelijke So Lonely, overlopend in Bob Marleys No Woman No Cry, en uiteraard Every Breath You Take, waaraan eerder al in Seven Days werd gerefereerd. Kers op de taart moesten dan de bisnummers worden, waaronder uiteraard Roxanne.

Er zat duidelijk meer leven in deze vertoning dan het misbaksel, dat The Police ooit terug samenbracht, maar echt warm werden we hier nooit van. Dan toch liever Mauro of Novastar.

Foto's: Karel Uyttendaele