Gent Jazz '21: Eefje De Visser - Muziekles

Bijloke, 16 juli 2021

Het is niet elke dag dat we aan onze muzikale smaak twijfelen, maar een bevriend muziekkenner vroeg of de keuze om naar Eefje De Visser te gaan vrijwillig was. Waren we dan te gul geweest met de derde plaats voor 'Bitterzoet' in het eindejaarslijstje van 2020? Het klopt: de video's zijn kitscherig. Maar waarom dan de lovende recensies die ze aaneen rijgt met de live shows? De nieuwsgierigheid was groot en, achteraf bekeken, ook gerechtvaardigd.

Eerst was er Loverman: James De Graef mocht zijn afstudeerwerk aan het KASK presenteren, een eerste volwaardige show voor groot publiek. Sympathiek dat Gent Jazz daar ruimte voor maakte, maar misschien ook een beetje snood. De jongeman was nog te groen om te imponeren, zoals hij daar eenzaam met zijn gitaar stond voor een ongeïnteresseerd publiek. Hij nam het van de beste kant en vond de "conversational ambiance" best gezellig. Een mooie stem had hij wel, maar zijn liedjes klonken te onvolwassen, te lang, te bakvis-romantisch.

Hopelijk nam hij notities bij de professionele demonstratie die Absynthe Minded gaf. Met een welgemikt "Goedenavond", en het korte Heaven Knows zette Bert Ostyns meteen de juiste toon en nam hij het publiek op sleeptouw door een set die plukte uit een catalogus van twintig jaar vakkundig opgebouwde popnummers. Toegegeven, die klonken ook soms net iets té afgelikt (Echo Chambers) of gewoon middelmatig (Who's Own First, dat werd aangekondigd als "één van onze obscuurdere nummers").

Maar tijdens Moodswing Baby deed Bert Ostyn enigszins aan Bob Dylan denken, al zou die de tekstlijn "When I look into her eyes I know what makes it all worthwile", nooit laten passeren. Aan de andere kant, het daarop volgende My Heroics Part 1 is een nummer waar opa Bob vast een willekeurige song uit zijn collectie voor wilt inruilen. En dan zwijgen we nog over Envoi en zelfs onze persoonlijke lieveling Mixing The Medicine of Cherry Picking. Allemaal perfecte popsongs, die aan het KASK als verplichte casusen zouden moeten bestudeerd worden.

Eefje De Visser kwam ook les geven. En haar onderwerp was podiuminvulling. Samen met twee achtergrondzangeressen kwam ze op in een een eenvoudig kleed, dat elke student snit en naad in tien minuten uit een blauw laken kan snijden. In het midden van het podium hing een grote, beweegbare ronde spiegel die een extra perspectief op het gebeuren gaf. Eén achtergrondzangeres had rood haar, de andere blond, wat samen met Eefje's bruine haar voor een K3-effectje zorgde. Zo'n details zijn geen toeval.

De impact was onmiddelijk te merken, al bij opener (en nieuwe single) Storm. De choreografie van de danseressen was spontaan genoeg om aanstekelijk te zijn en ingestudeerd genoeg om mooi te zijn. Later, bij Controle, werd een raam en licht uitgebeeld, als was het ondertiteling voor doven en slechthorenden, dat was dan weer niet nodig geweest.

De nummers uit 'Bitterzoet' bleven pal overeind, met als hoogtepunt De Parade, dat een eightiesvibe uitstraalde en zo in de soundtrack van 'Drive' als bonustrack had kunnen opgenomen worden. Tijdens Scheef herinnerde de drummer er met linke ritmes aan dat er ergens in de naam van dit festival nog aan jazz wordt gerefereerd.

Afsluiten deed Eefje met de bis Groen, waarbij ze nog een laaste intiem moment schepte. Binnenkort gaat ze alweer op hiatus, wegens haar zwangerschap, maar ze beloofde snel terug te komen naar de Vooruit. Voor deze jaargang: grootste onderscheiding en felicitaties van de jury.