Gent Jazz 2017 - Dag 7: weerbarstig

Bijloke, 6 juli 2017 - 15 juli 2017

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none}

Op de laatste dag kleurde Gent Jazz buiten de lijntjes met onder meer DAAU en Einstürzende Neubauten.

Het half uurtje dat we nog zagen van de set van Hypochristmutreefuzz deed ons nog eens vloeken dat we de trein gemist hadden. Noiserock gedijt, als u het ons vraagt, het best in kleine en donkere zaaltjes, maar Hypo imponeerde op klaarlichte dag op de Main Stage. Gewapend met neonlichten, zware riffage en neurotische rijmerij bliezen ze zelfverzekerd over de hoofden van de vroege aanwezigen. En met de nieuwe songs (van debuutplaat ‘Hypopotomonstrosesquipedaliophobia’) tonen de jongens meer en meer karakter.

Die Anarchistische Abendunterhaltung kwam vijfentwintig jaar eigenzinnigheid vieren. Rudy Trouvé maakte voor de gelegenheid een selectie uit de omvangrijke discografie, die vervolgens door de band werd geherinterpreteerd. De broers Lenski waren er slechts af en toe bij op film, maar dat bedierf de pret geenszins. Ingetogen of met de onstuimige energie van op ‘We Need New Animals’: DAAU kleurde vrolijk buiten de lijntjes van klassiek, folk, jazz en rock.

Chrysta Bell zou de muzikale muze van David Lynch zijn. Het duo maakte samen al twee albums. Iets zegt ons dat Lynch geen inspraak had in de visuals van zondag (vlammen! psychedelische kleuren! regen!). En dat ’s mans muzikale exploten ons met reden nog niet bereikt hebben. Bell mocht dan over een prima stem en een hoog femme fatale-gehalte beschikken, haar band deed mak en kleurloos aan. De dreampop-songs vielen zeker te verdragen, maar het ontbrak de show aan opwinding. Vreemde keuze op een dag als deze.

Wel een spannende live-ervaring waren de Britten van Archive. Nooit van de band gehoord, maar de manier waarop ze onder meer triphop, industrial en elektronica in een grootse liveshow goten, getuigde van klasse.  Met zevenen stonden ze er; de diepe stem van Maria Q, de charismatische Dave Penny en de wel heel enthousiast gesticulerende Darius Keeler op toetsen voorop. De muziek was niet van die aard dat we ondertussen hun hele back catalogue hebben aangeschaft, daarvoor misten we echte eigenheid. Maar live viel er geen speld tussen te krijgen.

En toen was het aan Einstürzende Neubauten. Blixa Bargeld vertelde onlangs nog wat voor een gedoe het touren met die metalen constructies is - destijds kon de groep zich geen echte instrumenten veroorloven. Er is natuurlijk wel meer veranderd: de Neubauten zijn het herrie schoppen van weleer gaandeweg ontgroeid zonder de chaos te loochenen. Ze lieten zich hier van alle kanten zien in wat ze hadden aangekondigd als een "greatest hits set".

En dat was dus lawaai en gekrijs, zij het in schaarse, goed gemikte stoten, naast prachtig voortschrijdende ballads met een hoek af. How Did I Die of Susej deden met de strijkers denken aan Nick Cave, niet vreemd gezien Bargelds een hele tijd dienst deed als Bad Seed. De weerbarstigheid was van een subtiele schoonheid. Geen onheilspellende op hol geslagen machine, wel een les in waardig ouder worden. Heerlijk, eerlijk concert.