Gent Jazz 2015: Gregory Porter - Knuffelbeer
De Bijloke, Gent, 21 juli 2015
Alle goeds wat er de voorbije maanden te lezen en te horen viel over Gregory Porter werd door de man zelf bevestigd tijdens het slotconcert van Gent Jazz. In een bijzonder sfeervolle setting zette de Californische knuffelbeer een erg sterke prestatie neer voor een vol huis. Dat de show in uitermate goede aarde viel, is bijna overbodig te vermelden.
De tweeënveertigjarige Amerikaan gaf je al van in het begin het gevoel dat je er als toeschouwer echt bijhoort door zijn innemende persoonlijkheid maar nog meer door de warme sfeer die hij en zijn bijzonder getalenteerde muzikanten schijnbaar gemakkelijk kunnen creëren. De goedgemutste Porter, en dat mag u zoals u weet letterlijk én figuurlijk nemen, zingt met zoveel naturel zodat het lijkt alsof al die wonderbaarlijke klanken o zo makkelijk uit de man zijn lijf komen. Porter bracht zijn werk in een grootse soberheid, geen lichtspektakel of overdonderende projecties, maar gewoon in een sfeervol licht zoals het vaker zou moeten. Vanaf minuut één viel er een zachte tederheid over Gent die zou blijven duren tot het slotakkoord. Het zorgde voor veel onverwachte verbondenheid bij het publiek dat de bard al had omhelsd nog voor hij zijn eerste noot had gezongen.
Porter opende zijn concert met Painted On Canvas waarin hij al snel zijn vocale talent tentoonspreidde maar al even gauw zijn muzikanten alle egards gaf die ze verdienden. Zowel de pianist, de saxofonist en later tijdens het optreden ook de drummer, kregen meermaals de kans te laten zien waarin ze zo uitmuntend zijn. De zanger nam ons vervolgens mee naar Harlem tot het publiek rechtveerde bij Liquid spirit. De song, uit het gelijknamige met een Grammy bekroonde album, is al in meer dan twintig verschillende versies verschenen met de gekste beats, maar het origineel blijft natuurlijk het best. Het verwijst meer dan ooit naar het legendarische Blue Note-label dat de jazz in al zijn glorie op de wereldkaart heeft geplaatst de voorbije decennia.
Na het intieme Hey Laura liet Porter zijn soulvolle stem nog meer naar boven komen in Papa Was A Rolling Stone, een eerbetoon aan de soul als een van de meest invloedrijke genres van de vorige eeuw. Het was geen toeval dat hij een aantal muzikale helden als Sam Cooke en James Brown bij naam noemde. Musical Genocide zorgde voor veel herkenningsapplaus en veel beweging in de tent, terwijl de muzikanten rond hun frontman bleven schitteren. Elke noot, elke lettergreep haast werd door Porter met zorg behandeld door zijn veelkleurige stem en zorgde telkens weer voor kleine kippenvelmomentjes. Het zal geen toeval zijn dat de man vooral met gospel is grootgebracht.
Gent kreeg met Be Good maar één bisnummer, maar misschien was dat niet eens zo erg. De warmte die Porter anderhalf uur lang had gecreëerd werd door duizenden meegenomen en misschien verder verspreid. Of hoe muziek de wereld toch een beetje kan veranderen.
Gregory Porter zette een concert neer dat in veel eindejaarslijstjes hoge toppen zal scheren. Verdiend is verdiend. Zoveel is zeker. Wie dit meesterstukje heeft gemist krijgt nog een paar kansen: op donderdag 10 maart speelt Gregory Porter in de Ancienne Belgique en daags nadien in De Roma.