Gent Jazz 2014 - Risico's versus georkestreerd spektakel
Bijloke, Gent, 20 juli 2014
Zaterdag 19 juli, iets voor middernacht. De stortbui is net ten einde. Net als Gent Jazz 2014. Met een intense set van (extreem-)laatbloeier Charley Bradley valt het doek over het festival. Het publiek giert van plezier en beantwoordt Bradleys liefde gretig. Maar onze gedachten zijn nog bij José James…
Is er een exorcist in de zaal? Het schiet plots door ons hoofd wanneer José James zich waagt aan een bovenaardse improvisatie op de zinsnede “sell my soul to the devil”, tijdens Park Bench People. James’ band doet de tent bruisen als een Dafalgan, met een versie die stukken snediger én funkier is dan die op James’ debuut, ‘The Dreamer’ uit 2008. Angst voor risico's is hem duidelijk vreemd.
James komt op in een snikhete tent, volledig in jeans gehuld. Met zware bottines, én een voetblessure. Verre van ideaal zou je denken. Maar zijn humeur en zin in muziek zijn niet te kraken. Al bij openingsnummer Angel - met wahwahgitaar van Brad Williams - slaat de vonk over op het publiek. Een vonk die een vlam wordt wanneer James er Blackmagic in verweeft.
Alle spots zijn gericht op James’ nieuwe plaat 'While You Were Sleeping'. En alleen het titelnummer raakt niet helemaal de juiste snaar. De vocale coda van de meesterlijk geproducete studioversie blijkt live een brug te ver. Een nummer als Trouble - dat op plaat veel te gepolijst is - doet dan weer precies het tegenovergestelde. En brengt de tent op kooktemperatuur.
Er zijn heel wat redenen om Gent Jazz te bezoeken, maar wij willen vooral fantastische muzikanten aan het werk zien. Zelfs op de dagen die maar lichtjes tegen jazz aan schurken. James’ band bezit enkele prachtexemplaren: drummer Richard Spaven geeft geen krimp, maar zijn verknipte ritmes druipen van gevoel. De vingers van bassist Solomon Dorsey banen zich een weg door elk nummer. Altijd een andere. Voelden wij trouwens als enigen tranen opwellen toen hij de vocals op Come To My Door overnam?
Met toetsenman Kris Bowers tovert James zijn eigen Divock Origi tevoorschijn. Een jong supertalent dat het laken meer dan eens naar zich toe trekt zoals met een indrukwekkende Hammond-improv op 4 Noble Truths. Of met een vlammende Fender Rhodes-solo op Do You Feel, waarbij op slag verbleekt wat Mehldau een week eerder uit zijn mouw schudde. Op hetzelfde podium en op hetzelfde instrument.
Kortom: een concert waarvoor we met plezier de hitte trotseren en ons een ongeluk zweten.
Wanneer de Extraordinaires - de band van Charles Bradley - het podium opkomen, gaat de regenkraan open. Maar Bradley verschijnt net op tijd om te verhinderen dat het publiek afkoelt.
Een rood glitterpak (met op de rugzijde aan farao met doodshoofd) en hilarische, suggestieve dansmoves? Een grove rasp van een stem en een gedisciplineerde backingband? Alle ingrediënten zijn aanwezig voor de Grote Charles Bradley-show. Een georkestreerd spektakel, en dus heel wat anders dan het spontane avontuur waarvoor José James ons uitnodigde. Maar eerlijk is eerlijk: Bradley ademt muziek en is een rasechte entertainer.
Tijdens Heartaches And Pain gaat hij meteen voluit: zijn gelaat in een kramp, zweet dat parelt op zijn voorhoofd, en longen die hij net binnenhoudt. Ondertussen staat hij geen moment stil: hij trappelt, klapwiekt, en draait rondt zijn as met de lenigheid van een jonge Michael Jackson.
Na You Put The Flame On It, verdwijnt Bradley voor een kostuumwissel. De Extraordinaires spelen een instrumental die het midden houdt tussen de Samsonrock en de James Bond Theme. Toetsenist Will Schalda kondigt Bradley voor de tweede keer aan met een typisch Amerikaans theaterstukje aan, en de soultrein tsjokt weer voort.
De band brengt Strictly Reserved For You heel fijnzinnig en krijgt een weerhaakje met de priemende wahwahsolo van gitarist Alex Chakour. Een antioorlogsoproep van Bradley loopt over in de echoënde, psychedelische soul van Confusion. Bradleys bindteksten zijn eerder generisch dan origineel. Maar het publiek lust pap van zijn liefdesbetuigingen.
Het meest persoonlijk wordt hij wanneer hij in de bisronde Why Is It So Hard inleidt als het verhaal van zijn leven en de American Dream aan diggelen slaat. Na een laatste “I love you” is de soulprediker weg.
En zo eindigt Gent Jazz 2014 - in de gutsende regen - met een zinderend feest. Maar kort daarna, in de Gentse straten, neuriën we José’s Trouble: blij dat we Bradley gezien hebben, maar vooral nieuwsgierig naar James’ volgende doortocht in België.