Gent Jazz 2014 - Uitgepuurd

Bijloke, Gent, 19 juli 2014

Het elitefestival bij uitstek begon de eerste dag van zijn tweede luik op een behoorlijk klassieke manier. En ook weer niet. Want ook al hadden de meeste acts een klassiek kantje, toch waren ze elk op zich ook bijzonder modern en innovatief.

De IJslander Ólafur Arnalds heeft veel gemeenschappelijk met de hoofdact van deze dag, Ludovico Einaudi. Beide zijn ze pianist en componist en verenigen ze klassieke elementen met elektronica en strijkers. Bij Arnalds heeft die elektronica echter een nog iets prominentere en experimentele plaats ingenomen vanavond. In een uitgepuurde, haast verstilde vijfenzeventig minuten gaf hij, vergezeld van een uitstekende strijkerkwartet, een elektronicaman en een paar iPads een dwarsdoorsnede van zijn werk van de afgelopen zeven jaar.

Tussen een intiem en vooral door Arnalds piano getrokken begin en einde sprongen vooral de vioolsolo van Björk Oskarsdottir in 3326 op en vooral de bijzonder knappe en poppy nummers For Now I Am Winter en Old Skin met Arnór Dan Arnarson er uit. Het moet zowat de eerste keer zijn dat Arnalds met een zanger werkt en dit gaf een knap beeld van een mogelijke toekomstige koerswijziging.

Doorheen de avond vroegen we ons meermaals af wat nu de meerwaarde van de Garden Stage was. Net zoals tijdens het jazz-gedeelte van het festival krijgt ook tijdens deze driedaagse één artiest dagelijks drie korte sets (eigenlijk de pauzes tussen de optredens op het grote podium) toebedeeld. Julia Holter leek niet zo goed wat ze daar mee aan moest vangen. Tijdens geen enkele van haar experimentele sets was er een groot publiek en voor de meerderheid van de mensen was dit niet meer dan aangename achtergrondmuziek.

Nochtans is Holter een grote belofte en maakte ze met ‘Loud City Song’ een spannende derde langspeler vorig jaar en klonk ze ook hier weerbarstig, onvoorspelbaar en spannend. Bij momenten kwam Holter wat verward en ongemakkelijk over. Dit had een geslaagd experiment kunnen worden, maar Gent Jazz is misschien niet het type festival om zoiets te doen slagen, aangezien de meeste mensen schijnbaar enkel voor de grote namen komen.

Twee weken geleden stond Melanie De Biasio nog voor een gigantische tent vol ongeduldige en luidruchtige voetbalsupporters op Werchter (de misprogrammatie van de eeuw) en ook op Les Ardentes was ze (afgezien van het feit dat ze in haar thuisstad speelde) een vreemde vogel in de bijt. Op Gent Jazz stond deze verfijnde, stijlvolle madam wel overduidelijk op haar plaats. Ook hier een pure, ontzettend strakke, maar bij momenten erg trage set die stilaan toch het publiek deed rechtveren.

Dat was in de eerste plaats te danken aan de warme stem van De Biasio, versterkt door grote gebaren met haar armen. Met een stel bijzonder professionele muzikanten achter zich en sterke songs die mooi passen in de traditie van een resem u wel bekende jazzmadammen, zou het ons niet verbazen dat Melanie De Biasio binnen enkele jaren een headliner wordt op Gent Jazz.

Vooralsnog was die positie weggelegd voor Ludovico Einaudi. De 58-jarige Italiaan die eigenlijk pas sinds de release van ‘Nightbook’ in 2009 echt naambekendheid verwierf,  maakte van dit optreden een waar orgelpunt. Niet enkel van zijn opmars in ons land, maar van het gehele festival.

Einaudi en zijn tienkoppige en ontzettend professionele band (strijkers, percussie, elektronica, bas, gitaar en nog een dertigtal andere instrumenten) hadden wel duidelijk voor een “festivalset” gekozen. Waar het optreden vorig jaar in de Bozar nog bijzonder ingetogen was met enkele explosieve uitschieters, lag de verhouding nu omgekeerd. De ingetogen nummers waren schaars, de explosies eens te talrijker.

Dat was zeker geen slecht idee, want op de momenten dat Einaudi alleen achter zijn piano zat was het achtergrondlawaai bijzonder storend (een soundcheck op het ander podium, babbelende mensen, vallende glazen, mensen die zich ergerden aan al dat lawaai) waardoor het moeilijk was om hem écht te volgen.

Verder was het een ware greatest hits-set met het ene hoogtepunt na het andere. Er werd met een ongelofelijke zin en precisie gemusiceerd en geheel klonk bij momenten ronduit overweldigend en ten allen tijde meeslepend, tot op het meditatieve af. Over alles was goed nagedacht en niet in het minst over de opbouw van dit weergaloos concert, dat zelfs eindigde in een zuiders meeklapfeest dat je niet meteen zou associëren met deze bloedserieuze componist. Een absoluut hoogtepunt in deze overvolle festivalzomer.