Gent Jazz 2013: Jamie Cullum, José James, Valerie June - Soberheid en extravagantie

Bijloke, Gent, 22 juli 2013

Beste Gent Jazz-bezoeker, ja de zon scheen waardoor het allemaal net iets gezelliger was. En ja het is vrijdag, dus het einde van de werkweek. En misschien hebt u die ene vriend al een hele tijd niet meer gezien en zit u barstensvol anekdotes. Maar gelieve die te sparen voor op café of één of ander stadspark. Als zelfs de ingenomen nummers van José James verdwijnen in het geroezemoes, dan zit er iets niet snor.

Na het optreden van Jamie Cullum trokken we even op retraite naar een klooster hoog in de bergen. Geen andere manier om tot rust te komen na dit bombardement aan impulsen. Jamie Cullum propte zijn show boemvol en hupte als konijn op steroïden over het podium. Als we ons niet vergissen werden er, naast een roze bh, zelfs doosjes rilatine richting podium gegooid.

Jamie stond recht op zijn piano, sprong ervan, speelde cameraman, beatboxte, danste en speelde met de echo van zijn vleugelpiano. Ah en hij zong ook natuurlijk. Een eigen versie van Hot In Here (Nelly), Suit&Tie (Justin Timberlake), Drop It Like It’s Hot (Snoop Dogg) en Don’t Stop The Music (Rihanna) bijvoorbeeld. Maar ook het eigen werk kwam aan bod. Van jazzy fizzle tot ballades. Get Your Way en The Same Thing onder andere. Hoogtepunt was When I Get Famous.

Muzikaal toch, want de show kreeg veel meer aandacht. Moppen tappen, het publiek laten zingen, anekdotes vertellen, zijn sixpack tonen… Dat de muziek daarbij soms naar de achtergrond verschoven werd, kon het publiek niet zo veel deren. Waarschijnlijk de eerste keer ooit in de geschiedenis van Gent Jazz dat het publiek en masse begon te springen.

Als José James op de affiche staat is het altijd vol spanning afwachten op wat hij nu weer uit zijn mouw zal schudden. Nog nooit zagen we twee gelijkaardige shows van de Amerikaan. Vandaag stond de voorstelling van de nieuwe plaat 'No Beginning No End' op het programma. Topalbum, dat kunnen we nu al zeggen. Zoek maar eens naar Sword+Gun met Hindi Zahra of het wondermooie Come To My Door.

En ook live weet José James het perfect te brengen. De soberheid zelve, volledige gehuld in het zwart waardoor de stem helemaal centraal komt te staan. Zelden zo’n mooie cover van Sam Cooke’s Change Will Come gehoord. Maar ook Do You Feel en Ain’t No Sunshine gingen door merg en been. Iedereen die Grandma’s Hands van Bill Withers op een goeie manier kan coveren verdient voor ons sowieso al een plek op het hoogste schavot.

Als we dan toch moeten zoeken naar een minder punt, dan is het misschien de opbouw van de set. Ellenlange solo’s, veel geëxperimenteer waardoor we, gezien de al relatief korte set, soms wat meer stem van José James misten.

Valerie June mocht de relatief kalme vrijdagavond openen. Het eerste half uur vulde ze volledig solo en liet daarbij haar atypische schelle stem los en mengeling van soul, blues, R&B, country en gospel los op het kleine publiekje. De band kwam haar net op tijd opvullen, want juist die schelle stem was niet altijd even makkelijk om naar te blijven luisteren. Vanaf dan kon de dreadlock woman ons pas echt overtuigen van haar status als opkomend talent.