Gent Jazz 2012 - D'Angelo - Sexy time
Bijloke, Gent, 19 juli 2012
‘t Is weer voorbij. Wat een droom van een show! De laatste dag van Gent Jazz, dus werd er afgesloten met een topper van formaat. D’Angelo kreeg de zware taak om de editie van 2012 defintief in de annalen te zetten. Grootmeester Bobby Womack had eerder moeten afzeggen wegens onvoldoende hersteld van zijn operatie, dus kreeg Larry Graham zijn kans. Stuff mocht de finale aftrappen.
Volgend jaar in maart zouden er wel eens heel wat nieuwe baby’s geboren kunnen worden. D’Angelo is namelijk gepasseerd. En hij stak de boel in de fik met zijn zwoele, bloedgeile funk, soul en rnb. Hij verscheen wel een half uur te laat op het podium, maar zoals iemand uit het publiek zei: “We hebben er tien jaar op gewacht, dan nemen we dat half uurtje er makkelijk bij.”
Van 2000 was het geleden dat D’Angelo met 'Voodoo' op de markt kwam. Daarna haalde hij enkel met zijn talloze verslavingen de boekjes. Muzikaal bleef het stil. Tot Questlove van The Roots zijn schouders onder de comeback van de rnb-legende zette. Het nieuwe album is ondertussen al een paar keer uitgesteld, maar de passage van D’Angelo op Gent Jazz beloofde alvast veel goeds.
Nieuwe nummers genre The Charade en het funky Sugar Daddy deden ons echt hunkeren naar de nieuwe schijf terwijl Shit, Damn, Motherfucker en Untitled (How Does It Feel) ons er nog eens op wezen hoe goed het album 'Voodoo' wel niet was. Ook live, op enkele foutjes in het geluid na. Solo achter een piano of gesteund door zijn band, D’Angelo heerste op het podium, de seks spatte uit de muziek en het publiek ging moeiteloos mee in de zwoele sfeer.
Dat was bij Larry Graham & Graham Central Station wel even anders. Ook al deed de man zijn uiterste best om het publiek warm te houden door met een fanfare op te komen, doorheen het publiek te paraderen en meer glitter te dragen dan een dragqueen, na een half uur viel de boel stil. De gewezen bassist van Sly & The Family Stone slaagde er niet in om Bobby Womack volwaardig te vervangen. Zijn slapping bas was overtuigend, maar na een tijdje hadden we het wel gehad. Hier hadden we meer van verwacht.
Stuff deed het dan weer stukken beter dan gehoopt. De jonge Gentse band, opgebouwd rond drumtalent Lande Gyselinck bracht een mengelmoes van hiphop, soul en jazz. Eigen interpretaties van toppers genre Juicy kregen het publiek op gang en ook de improvisatiestukken zaten strakker dan de jeansbroek van een emo. Toptalent van eigen bodem!